همگانی چرک نویس‌های دلم

[اول شخص مفرد]

رفتن،
که همیشه دست تکان دادن نیست
همیشه باخداحافظ گفتن همراه نیست
می‌شود بمانی اما رفته باشی!
چقدر دورِمان پُراست،
از مانده‌های رفته!

 

[سایدآ]

فنجان چایش را پر می‌کنم و نفس عمیقم را بیرون می‌دهم…هنوز هم چای را کمرنگ دوست دارد؟ هنوز هم از طعم هل در چای بیزار است؟ نمی‌دانم!
به تازگی متوجه شده‌ام که منِ نگون بخت هیچ‌گاه چیزی از او نمی‌دانستم جز چند خصلت و عادت همیشگی! به تازگی متوجه شده‌ام انتظار آدم عاشق را پوچ می‌کند؛ آنقدر که نبیند، آنقدر که کر شود و آنقدر که لام تا کام سخن نگوید! و درد آن رقصِ مرگ‌ِ آرزوهای بالداریست، که در اوج آسمان با لبخند در حال تماشا هستند… به تازگی متوجه شده‌ام که دست و پا زدن برای چنگ زدن به قلبش برایم گران تمام شده است و افسوس که منه ساده لوح دیوانه همچنان می‌خواهمش… آنقدر می‌خواهمش که هواسم نبود… دو فنجان چای ریختم!

_ سایدا یوسفی

 

[BARAN.]

یهویی کنار نذاشتمت
با هر هق هق بالا اوردمت، تموم شدی-

 

[YAMUR]

می‌گفتی جان میدهی برایم
اما نه تنها جان ندادی؛
بلکه اندک جان باقی مانده‌ام را هم گرفتی.