آموزشی چطور از توصیف در داستان‌نویسی استفاده کنیم؟

[آرشیت]

تا به الان کدام داستان و‌ رمان بوده که جزئیات دلنشین و به‌جایش تو را میخکوب کرده و نگذاشته از جایت جم بخوری؟ مهارت بیان جزئیات کدام نویسنده تو را به وجد آورده به طوری که قصه‌اش را ماه‌ها در ذهنت نگه داشتی؟

 

[آرشیت]

توصیف در داستان‌نویسی از آن دست مهارت‌هاییست که با یادگیری و تمرین تو را به داستان‌نویس حرفه‌ای تبدیل خواهد کرد. اما چطور این مهارت را بیاموزیم؟

 

[آرشیت]

۱٫ اول از همه بخوان. تا می‌توانی کتاب‌های خوش‌خوان و مشهور را بخوان. چه تألیفی و چه ترجمه شده. اما آن ترجمه‌شده‌هایی را بخوان که ترجمه‌شان روان و خوانا باشد نه آن‌هایی که نخواندنشان به خواندشان می‌ارزد!

 

[آرشیت]

۲٫ آن‌وقت از روی آن‌ها رونویسی کن. دقیق، با حوصله و مداوم.

 

[آرشیت]

۳٫ یک دفترچۀ کوچک بردار و خودکار را در دستت بگیر. آن را بر روی کاغذ حرکت بده و بگذار ذهنت هرچه که می‌بینی را بنویس. از چرندیات گرفته تا احساسات لحظه‌ای و هیجانی. بدون هیچ خودسانسوری و هیچ کم‌‌وکاستی.

 

[آرشیت]

۴٫ اگر تلویزیون روشن است؛ دیالوگ‌ها را بنویس.

۵٫ اگر در جمع خانوادگی نشستی تکه‌ کلام‌ها را یادداشت کن.

۶٫ اگر در کنج اتاقت نشستی ترک‌های دیوار را توصیف کن.

 

[آرشیت]

دیوار اتاقت ترک ندارد؟ پس با تخیل خودت یکی بساز!

توصیفش کن که این ترک از کدام قسمت دیوار اتاق شروع شده و به کجا ختم می‌شود. آیا این ترک دیوار پشت کتابخانه‌ات هم رفته؟ آیا عمیق است؟ رنگ دیوارت را بُرده و خودش مظلومانه همان‌جا نشسته؟

 

[آرشیت]

۷٫ به اشیا رفتاری انسانی نسبت بده و توصیفشان کن. بگذار حس داشته باشند و درک شوند.

می‌دانم نوشتن از ترک دیوار مسخره به‌نظر می‌آید اما به مرور جواب می‌دهد نگران نباش‌.

 

[آرشیت]

 

[آرشیت]

اصلاً شاید آن بیخ دیوار جایی که ترک عمیق می‌شود و ذره‌ای در دیوار کناری فرو می‌رود تارعنکبوتی نرم آویزان باشد که با باد کولر تکان بخورد. کسی چه می‌داند شاید آن عنکبوت همین حالا بر لبۀ قاب‌عکس فلزی‌ای نشسته باشد که سال‌هاست همان‌جا جا خوش کرده.