آموزشی چطور داستان ترسناک بنویسیم؟

[آرشیت]

چطور داستان ترسناک بنویسیم؟
پیش از آنکه نوشتن مقاله‌ی «چطور داستان ترسناک بنویسیم؟» را آغاز کنم و پشت سیستم بنشینم، حسابی بر خودم ترسیدم. نه این‌طوری نمی‌شود. اجازه بدهید دقیق‌تر بگویم. شرحش دهم. کمی چاشنی ترس به آن بیفزایم و بعد شما را با کلمات رها کنم.

 

[آرشیت]

درست چند دقیقه پیش بود که رخ داد. درست در وسط یک روز کاملاً عادی و آفتابی رخ داد. نه خبری از ابرهای سیاه و زوزه‌ی گرگ در دل شب بود و نه خبری از هیولاهای خون‌خوار و وحشی که بخواهند به سمتم حمله کنند.

 

[آرشیت]

همه‌چیز آرام و دلچسب به‌نظر می‌رسید تا آنکه صدایی آشنا اما گنگ از آن سمت خانه به گوشم رسید. شبیه افتادن عمدی یکی از وسایل آشپزخانه بود. درجایم خشک شدم.

 

[آرشیت]

بر خوردم لرزیدم و گرومپ‌گرومپ قلب وحشت‌زده‌ام را شنیدم. آخر هیچ‌کسی خانه‌مان نبود و قرار هم نبود به‌همین زودی بازگردند. خنده‌ای تلخ و چندشناک از سر وحشت بر روی لب‌های خشکم نشست.

 

[آرشیت]

صدا مجدد از سمت آشپزخانه شنیده شد. شک نداشتم که آن وسیله‌ی کوفتی داخل آشپزخانه روی زمین پرت شده. پرت شده؟ کدام احمقی آن را از عمد روی زمین پرت کرده؟

 

[آرشیت]

اما چرا افتادنش تمام نمی‌شد؟ چطور ممکن بود دوباره صدای افتادنش را بشنوم؟ ناخواسته از روی صندلی پریدم. عینک گرد و قرمزرنگم را روی چشم‌هایم گذاشتم. باید از اتاق خارج می‌شدم. باید آن عامل سروصدا را می‌دیدم. باید با چشمانی باز می‌دیدمش.

 

[آرشیت]

راستش آن‌قدر داستان ترسناک نوشته بودم و به خورد مخاطب‌های طفلی‌ام داده بودم که بدانم موجودات شرور و یا قاتل‌های دیوانه کجا و چطور شخصیت داستانی را غافلگیر خواهند کرد. پس کاتر کوچک روی میز را برداشتم. با آرامش تیغش را بیرون کشیدم و دسته‌ی آن را زیر انگشتان دست چپم فشردم.

 

[آرشیت]

انگار که شمشیری بُرنده را در دست گرفته باشم از اتاق بیرون زدم. آرام‌آرام و با احتیاط پشت هر دیواری پناه می‌گرفتم و حواسم بود که آن ازخدابی‌خبری که مرا ترسانده پشت سرم ظاهر نشود و مرا زهره‌ترک نکند. حواسم هم به پشت سرم بود و هم به جلو.

 

[آرشیت]

تمام تنم گوش شده بودند و چشم. مدام سر می‌چرخاندم. پاهایم سست و تنم کرخت شده بود. جدی‌جدی ترسیده بودم. منی که سال‌ها دیگران را از ترس تا مرز جنون می‌رساندم حالا از صدایی که حتی شک داشتم حقیقی بوده یا ساخته‌ی ذهن دیوانه‌ام ترسیده بودم. این دیگر معرکه بود!

 

[آرشیت]

مسیر 30 ثانیه‌ای اتاق تا آشپزخانه به‌اندازه‌ی یک عمر کِش آمد. لعنت. غرق خیالات سیاهم شدم. دیوارها لرزیدند و آرام‌آرام برای حبس‌کردن من به سمت داخل حرکت کردند. آسمان به سرخی رنگ همان آسمان هولناکی بود دیشب در خواب دیده بودم. همان مه غلیظ و همان ابهام و همان ترس. می‌توانستم رطوبت هوا را لمس کنم.