آموزشی چند تکنیک نویسندگی(۱)

[-pariya-]

بو
حس بویایی، قدرتی شگفت‌انگیز در برانگیختن خاطرات و احساسات دارد. ما به ندرت به بوها توجه می‌کنیم، مگر اینکه بسیار خوشایند یا ناخوشایند باشند. اما بینی ما می‌تواند چیزهایی را به یاد بیاورد که چشمانمان مدت‌هاست فراموش کرده‌اند.

 

[-pariya-]

در نویسندگی، توصیف یک بوی خاص می‌تواند خواننده را به شکلی عمیق در فضای داستان غرق کند و خاطرات و احساسات او را برانگیزد. برای مثال، بوی ذرت بوداده با کره می‌تواند شما را به سالن سینما ببرد، در حالی که بوی مایعات بدن و مواد ضدعفونی‌کننده ممکن است شما را به یک بیمارستان منتقل کند.

مثال: در رمان "عطر" اثر پاتریک زوسکیند، توصیف بوهای مختلف نقش بسیار مهمی در خلق فضای داستان و انتقال حس تعفن و فساد دوران قدیم دارد:

 

[-pariya-]

"در آن زمان، بوی تعفنی در شهرها حاکم بود که تصور آن برای ما مردم مدرن دشوار است. خیابان‌ها بوی کود می‌دادند، حیاط‌ها بوی ادرار، راه‌پله‌ها بوی چوب گندیده و فضله موش، آشپزخانه‌ها بوی کلم فاسد و چربی گوسفند... اتاق خواب‌ها بوی ملحفه‌های چرب، تخت‌های پر مرطوب و بوی تند و شیرین گلدان‌های دستشویی می‌دادند."

با استفاده از این تکنیک، می‌توانید نوشته‌هایتان را از حالت یکنواختی خارج کرده و آنها را به یادماندنی‌تر کنید.

 

[-pariya-]

طعم
همانند حس بویایی، طعم‌ها نیز می‌توانند خواننده را به زمان و مکانی دیگر منتقل کنند. یکی از مشهورترین نمونه‌های این تکنیک در ادبیات، رمان "در جستجوی زمان از دست رفته" اثر مارسل پروست است. در این رمان، راوی با خوردن یک مادلین تازه پخته شده، به یاد خاطرات کودکی خود می‌افتد و به دنیایی از احساسات و تجربیات گذشته سفر می‌کند.

 

[-pariya-]

شما نیز می‌توانید با استفاده از تجربیات مشترک خوانندگان از طعم‌های مختلف (چه خوشایند و چه ناخوشایند)، پاسخ‌های حسی آنها را برانگیخته و آنها را به دنیای ذهنی شخصیت‌های داستان خود ببرید.

 

[-pariya-]

مثال: در رمان "تلخ و شیرین" اثر استفانی دانلر، نویسنده با توصیف طعم گوجه فرنگی، تجربه حسی منحصربه‌فردی را برای خواننده خلق می‌کند:

"وای،" گفتم. و منظورم همین بود. من هرگز به گوجه فرنگی به عنوان یک میوه فکر نکرده بودم - آنهایی که من می‌شناختم بیشتر در مرکز سفید و سفت بودند. اما این آنقدر آبدار و ترش بود که فکر کردم پیروز شده است. بنابراین - برخی از گوجه فرنگی‌ها طعم آب می‌دادند و برخی طعم رعد و برق تابستانی

 

[-pariya-]

این توصیف نه تنها طعم گوجه فرنگی را به خواننده منتقل می‌کند، بلکه باعث می‌شود او نیز در تجربه حسی شخصیت داستان شریک شود.

 

[-pariya-]

تصویر لمسی
استفاده از حس لامسه در نویسندگی، تنها به توصیف بافت اشیاء محدود نمی‌شود. گرچه توصیف بافت شن و ماسه روی پوست یا نرمی یک روسری ابریشمی می‌تواند در خلق تصویری واضح موثر باشد، اما حس لامسه ابعاد گسترده‌تری دارد.

 

[-pariya-]

احساساتی مانند سوزش گرما روی پوست، لرزش ناشی از ترس یا گرفتگی عضلات در اثر درد، همگی جزئی از حس لامسه هستند و می‌توانند در نوشته شما به کار گرفته شوند. با استفاده صحیح از این تکنیک، می‌توانید خوانندگان را به طور کامل در تجربه فیزیکی شخصیت‌های داستان غرق کنید.

 

[-pariya-]

مثال: در رمان "زندگی پی" اثر یان مارتل، نویسنده به خوبی از تصویر لمسی برای توصیف گرمای طاقت‌فرسا استفاده کرده است:



"وقتی گرما غیرقابل تحمل می‌شد، یک سطل برمی‌داشتم و آب دریا روی خودم می‌ریختم؛ گاهی اوقات آب آنقدر گرم بود که مثل شربت احساس می‌شد."