ایده چند جمله در یک پاراگراف وجود دارد؟

[-pariya-]

در داستان‌نویسی، پاراگراف‌ها می‌توانند کوتاه تا حد یک جمله باشند.
در آثار داستانی، نویسنده در انتخاب طول پاراگراف‌ها آزادی عمل زیادی دارد. از پاراگراف‌های کوتاه و گزیده تا پاراگراف‌های بلند و توصیفی، همه می‌توانند در یک اثر واحد به کار روند. یک رمان‌نویس ممکن است برای توصیف یک صحنه پرشور، پاراگراف‌های طولانی و بی‌وقفه را انتخاب کند و در مقابل، برای ایجاد تنش و هیجان، از پاراگراف‌های بسیار کوتاه استفاده کند.

 

[-pariya-]

به طور کلی، هرگاه یک اتفاق جدید رخ می‌دهد یا زاویه دید تغییر می‌کند، نویسنده می‌تواند پاراگراف جدیدی را آغاز کند. به عنوان مثال:
۱. هر زمان که دیالوگ یا عمل بین شخصیت‌ها تغییر می‌کند.
در این قطعه از رمان "دختر گمشده" نوشته جیلین فلین، راوی، نیک، با خواهرش صحبت می‌کند.

او با صدایی که بین التماس و عصبانیت بود گفت: «ما در باران گم شدیم».

من شانه‌ای بالا انداختم.

مک‌من، نیک. یادته وقتی تو چایناتاون تو بارون گم شدیم؟ [...]»

پاراگراف اول یک خط دیالوگ سریع با یک تگ است که نشان می‌دهد چه کسی صحبت می‌کند. سپس نیک با یک عمل کوتاه (شانه بالا انداختن) واکنش نشان می‌دهد که در پاراگراف جداگانه‌ای قرار دارد. سپس یک پاراگراف شکسته دیگر وجود دارد تا نشان دهد که خط بعدی دوباره توسط خواهرش گفته می‌شود.

 

[-pariya-]

در این زمینه، پاراگراف‌های جدید به خواننده نشان می‌دهند که ما در حال تغییر شخصیت هستیم و به نویسنده اجازه می‌دهد از شروع کردن هر جمله دیگر با «مارگو گفت» یا «من گفتم» اجتناب کند.

 

[-pariya-]

۲. هنگامی که روایت بین عمل و تفکر تغییر می‌کند
در رمان‌ها، تغییر پاراگراف‌ها می‌تواند نشان‌دهنده‌ی تغییر زاویه‌ی دید راوی باشد. این تغییر اغلب از توصیف بیرونی و عینی وقایع به بیان درونی و ذهنی شخصیت‌ها منتقل می‌شود. برای مثال، در رمان «هیچ ک.س و هیچ چیز» اریش ماری رمارک، شاهد این هستیم که نویسنده با استفاده از پاراگراف‌های کوتاه و گاه تک‌جمله‌ای، به صورت لحظه‌ای و تکه‌تکه، مرگ یک سرباز در سنگرها را به تصویر می‌کشد. این شیوه‌ی نگارش، به خواننده اجازه می‌دهد تا به طور عمیق‌تری در ذهنیت شخصیت و احساسات او نفوذ کند.

 

[-pariya-]

اما هر نفسش قلب مرا برهنه می‌کند. مرد در حال مرگ صاحب این ساعات است، خنجری نامرئی دارد که مرا با آن می‌زند: خنجر زمان و افکار خودم.

 

[-pariya-]

من خیلی چیزها را برای زنده ماندن او می‌دادم. سخت است که اینجا دراز بکشی و مجبور باشی تماشایش کنی و به او گوش دهی.

ساعت سه بعدازظهر او مرد.

من دوباره نفس می‌کشم. اما فقط برای مدت کوتاهی. به زودی سکوت برای من سخت‌تر از ناله‌هایش می‌شود. حتی دوست دارم دوباره غرغر کردنش را بشنوم؛ به صورت تناوبی، گرفته، گاهی سوت نرمی و بعد دوباره گرفته و بلند.

 

[-pariya-]

رمارک از انتقال پاراگراف‌ها برای نشان دادن تغییر تمرکز پل (شخصیت اصلی) استفاده می‌کند و از جزئیات حسی مستقیم صحنه به بازتاب‌های درونی و آشفتگی عاطفی او می‌رود. تمایل پل برای زنده ماندن مرد در حال مرگ، در کنار واقعیت تلخ مرگ در جنگ، تضاد بین همدلی درونی او و تجربه غم‌انگیز جنگ را برجسته می‌کند.

 

[-pariya-]

۳. هر وقت یک جهش زمانی وجود دارد
وقتی نویسنده می‌خواهد نشان دهد که مدتی گذشته، اغلب پاراگراف جدیدی را شروع می‌کند. دیکنز هم در این قسمت از کتاب، با شروع پاراگراف جدید، به ما می‌گوید که زمان گذشته است.

در واقع، لباس‌هایش پاره‌های غم‌انگیزی بودند و الیور پیش از آن هرگز لباس نو نپوشیده بود.

 

[-pariya-]

یک عصر، حدود یک هفته پس از ماجرای تابلو، در حالی که او مشغول صحبت با خانم بدوین بود، پیغامی از آقای براونلو رسید که اگر الیور توئیست حالش خوب است، مایل است او را در اتاق کارش ببیند و کمی با او صحبت کند.

بدون تغییر پاراگراف، احساس عجیبی خواهد بود که راوی ناگهان ما را یک هفته به جلو می‌برد، درست در وسط صحبت کردن درباره لباس‌های الیور. در عوض، پاراگراف جدید نشان می‌دهد که یک بخش از داستان تمام شده است و بخش بعدی در حال شروع شدن است.

 

[-pariya-]

طول پاراگراف‌ها بر سرعت متن تأثیر می‌گذارد
طول پاراگراف (به همراه طول جمله) تأثیر عمیقی بر سرعت خواندن متن دارد. یک یا دو صفحه پاراگراف‌های طولانی، زمان بیشتری از خواننده می‌گیرد تا تمام شود و اغلب نشان‌دهنده این است که اتفاقات درون داستان به کندی رخ می‌دهند.

برای مثال، در رمان بزرگ گتسبی، فیتزجرالد زمان زیادی را صرف توصیف جاده‌ای می‌کند که نقش مهمی در داستان خواهد داشت.