آموزشی چه کسی رمان‌نویس نمی‌شود؟ | چند پیشنهاد برای رمان‌نویس شدن

[شیر کاکائو]

رضا براهنی در کتاب «قصه‌نویسی»، نویسنده را اینطور تعریف می کند که:

«قصه‌نویس با زندگی و تمام جریان پرتحرک و نیرومند زندگی سروکار دارد و هرگز الگویی راکد و ادبی را برای زندگی و حتی تقلید در آثار خود نمی‌پذیرد، بلکه او به عنوان آفریننده‌ی زندگی، دست در مسیر حوادث می‌برد و با قدرت تخیل خود هرگونه تغییری را که در جریان حوادث لازم دید می‌دهد و بر مقداری حوادث مشخص الگویی را که سرچشمه‌اش بینش عمیق درباره‌ی زندگی است سوار می‌کند و نظام هنری را جایگزین آشفتگی زندگی می‌سازد.»

 

[شیر کاکائو]

به نظرم با این اوصاف می‌توان امیدوار بود که قصه‌نویسی اگرچه کار مشکلی‌ست و اگر خوب از پسش برنیایی به لعنت خدا هم نمی‌ارزد، ولی می‌توان با تمرین و تکرار و آموختن از بزرگان قصه‌نویس پیشرفت کرد. شاید لازم است برای آموختن، هزاران قصه بخوانی و تحلیل کنی و روند داستان را در ذهنت کنار هم بچینی و خلاصه‌ای از داستان‌ها بنویسی تا کم‌کم چشمه‌ی داستان گویی‌ات بجوشد و بتوانی با داستان‌هایت عطش علاقمندان به قصه را سیراب کنی.

 

[شیر کاکائو]

مقاله را با نظری از رونالد بی توبیان نویسنده‌ی کتاب «بیست کهن الگوی پیرنگ» به پایان می‌برم.

«طولانی‌ترین سفرها با اولین گام آغاز می‌شوند، همین نکته به شما کمک خواهد کرد بفهمید قرار است به کجا برسید. البته این به این معنا نیست که گام به گام مسیر را می‌شناسید، چون نویسنده انتظار آن‌ها را ندارد. بخش سرگرم‌کننده‌ی نویسندگی هم همین است. اما بیش‌تر نویسندگانی که می‌شناسم هدف و مقصدی را در ذهن دارند. آن‌ها می‌دانند که می‌خواهند به کجا بروند، اگرچه نمی‌توانند به شما دقیق بگویند قرار است چگونه به آن‌جا برسند.»