موضوع نویسنده
- Jul
- 2,620
- 5,046
- مدال‌ها
- 2
نکته ۱۳ | هنر داستان‌گویی
اگر می‌خواهید یک کتاب خوب زندگینامه بنویسید لازم است هنر داستان‌گویی و قصه‌پردازی را در خود پرورش بدهید.
درکلاس‌های داستان‌نویسی شرکت کنید،
رمان و استان‌های کوتاه خوب بخوانید،
تمرین کنید و تمرین کنید و تمرین کنید.
مهارت داستان‌گویی مثل هر مهارت جدی دیگری، یک‌شبه در وجود شما رشد نمی‌کند. پرورش این مهارت نیاز به زمان دارد.
با هر کتابی که می‌خوانیم، با هر بار داستانی که می‌نویسیم، با هر تلاشی که برای دقیق دیدن و شرح دادن جزئیات می‌کنیم، بخشی از گیاهِ داستان‌پردازی را که در ذهن همۀ ما وجود دارد را آبیاری می‌کنیم و به رشد آن در بلندمدت کمک می‌کنیم.
نکته ۱۴ | خودافشایی تا کجا؟
خودافشایی و دیگر افشایی حدومرز دارد.
از معضلاتی که در نوشتن کتاب‌های زندگینامه وجود دارد این است که حدومرز خودافشایی و گفتن از مسائل خصوصی را مشخص کنیم.
آیا لازم است که دربارۀ همۀ ماجراهایی که برایمان اتفاق افتاده در کتاب بگوییم؟
آیا می‌توانیم دربارۀ ماجرای افراد دیگری که در زندگی ما نقش داشته‌اند در کتاب صحبت کنیم؟
می‌شود گفت خودافشایی و دیگر افشایی باید تا حدی باشد که به ما و دیگران آسیب نرساند. آسیب روحی و اخلاقی، مهم‌ترین چیزی است که باید به آن فکر کنیم.
در بلندمدت بسیاری از ماجراهایی که در کتاب راجع به آن‌ها حرف می‌زنیم به فراموشی سپرده می‌شوند اما داستان‌هایی که نباید عنوان می‌شد، از ذهن‌ها پاک نمی‌شود.
پس در نوشتن اتوبیوگرافی یا زندگینامۀ دیگران خوب است این مورد را به خود و دیگران یادآوری و گوشزد کنیم و با دقت و وسواس بیشتری به‌عنوان کردن اسامی و ماجراهای شخصی خود و دیگران بپردازیم.
اگر می‌خواهید یک کتاب خوب زندگینامه بنویسید لازم است هنر داستان‌گویی و قصه‌پردازی را در خود پرورش بدهید.
درکلاس‌های داستان‌نویسی شرکت کنید،
رمان و استان‌های کوتاه خوب بخوانید،
تمرین کنید و تمرین کنید و تمرین کنید.
مهارت داستان‌گویی مثل هر مهارت جدی دیگری، یک‌شبه در وجود شما رشد نمی‌کند. پرورش این مهارت نیاز به زمان دارد.
با هر کتابی که می‌خوانیم، با هر بار داستانی که می‌نویسیم، با هر تلاشی که برای دقیق دیدن و شرح دادن جزئیات می‌کنیم، بخشی از گیاهِ داستان‌پردازی را که در ذهن همۀ ما وجود دارد را آبیاری می‌کنیم و به رشد آن در بلندمدت کمک می‌کنیم.
نکته ۱۴ | خودافشایی تا کجا؟
خودافشایی و دیگر افشایی حدومرز دارد.
از معضلاتی که در نوشتن کتاب‌های زندگینامه وجود دارد این است که حدومرز خودافشایی و گفتن از مسائل خصوصی را مشخص کنیم.
آیا لازم است که دربارۀ همۀ ماجراهایی که برایمان اتفاق افتاده در کتاب بگوییم؟
آیا می‌توانیم دربارۀ ماجرای افراد دیگری که در زندگی ما نقش داشته‌اند در کتاب صحبت کنیم؟
می‌شود گفت خودافشایی و دیگر افشایی باید تا حدی باشد که به ما و دیگران آسیب نرساند. آسیب روحی و اخلاقی، مهم‌ترین چیزی است که باید به آن فکر کنیم.
در بلندمدت بسیاری از ماجراهایی که در کتاب راجع به آن‌ها حرف می‌زنیم به فراموشی سپرده می‌شوند اما داستان‌هایی که نباید عنوان می‌شد، از ذهن‌ها پاک نمی‌شود.
پس در نوشتن اتوبیوگرافی یا زندگینامۀ دیگران خوب است این مورد را به خود و دیگران یادآوری و گوشزد کنیم و با دقت و وسواس بیشتری به‌عنوان کردن اسامی و ماجراهای شخصی خود و دیگران بپردازیم.
