آموزشی چگونگی علاقه‌مند کردن مخاطبین به شخصیت‌های منفی

[Tara Motlagh]

کاراکترهایی که مخاطبین از آن‌ها طرفداری می‌کنند و برایشان اهمیت قائل می‌شوند، عنصری ضروری در هر داستان موفق هستند. به وجود آوردن تعادل میان شخصیت‌های «مثبت» و «منفی» امری بسیار مهم است، و بهترین کاراکترها همیشه چندلایه و چندبُعدی جلوه می‌کنند. ما انسان‌ها، موجوداتی پیچیده هستیم، به همین خاطر، اضافه کردن لایه‌های پیچیدگی به منظور خلق تصویری چندوجهی از شخصیت‌های داستانی و جذاب ساختن آن‌ها برای مخاطبین، اهمیت بسیار زیادی دارد.

 

[Tara Motlagh]

نویسندگان هنگام خلق کاراکترها یا نوشتن درباره‌ی پیشینه‌ی آن‌ها، سوالاتی از این دست را از خود می‌پرسند: چه چیزی این شخصیت را به پیش می‌برد؟ او چرا این‌گونه رفتار می‌کند؟ هدف نهایی او چیست؟ هنگام خلق کاراکترها، باید به ویژگی‌های مثبت آن‌ها توجه کنیم، اما به هیچ‌وجه نباید نقص‌های آن‌ها را از یاد ببریم.

 

[Tara Motlagh]

نویسنده هرچه بیشتر مخاطبین را با دنیای درونی یک شخصیت آشنا کند، آن‌ها به درکی بهتر از کاراکتر دست می‌یابند و در نتیجه، بیشتر برای او اهمیت قائل می‌شوند.
در این مطلب به شکل خلاصه به راهکارها و تکنیک‌هایی می‌پردازیم که نویسندگان با استفاده از آن‌ها، مخاطبین را به کاراکترهای نه چندان دوست‌داشتنیِ خود علاقه‌مند می‌کنند—چه این کاراکترها، «پروتاگونیست» باشند و چه «شخصیت شرور»، یا هر دو!

 

[Tara Motlagh]

«بله آقایان، کسی که در قرن نوزدهم زندگی می‌کند، به طور کلی وظیفه دارد فاقد هرگونه خصلتی باشد، اخلاقا به این کار مجبور است. آدمی که فهم و شعوری دارد، اهل عمل است و به ناچار باید فرد پست و ناچیزی باشد. این تجربه‌ای است که پس از چهل سال زندگی کردن به دست آورده‌ام. در حال حاضر چهل سال از عمرم می‌گذرد. باری، چهل سال یک عمر است، پیری واقعی است. بیش از این زنده ماندن کار درستی نیست، غیراخلاقی است، زشت است. چه کسی پس از چهل سال سن زنده می‌ماند؟ روراست و شرافتمندانه جوابم را بدهید. خودم پاسخ این سوال را می‌دهم: احمق‌ها و اراذل پس از چهل سالگی باز هم به زندگی ادامه می‌دهند.»
—از کتاب «یادداشت های زیرزمینی» اثر «فئودور داستایفسکی»

 

[Tara Motlagh]

نجات گربه(ارتباط عاطفی)

این مورد احتمالا شناخته شده‌ترین روش برای جلب علاقه‌مندیِ مخاطبین است: تکنیکی ساده که در بسیاری از اوقات باعث می‌شود مخاطبین بلافاصله به کاراکتر علاقه پیدا کنند. در این روش، از طریق نشان دادن کاراکتر در حال انجام کاری محبت‌آمیز و دلسوزانه در همان ابتدای داستان (مانند نجات یک گربه از خطر)، مخاطبین را تشویق به برقراری ارتباط عاطفی با شخصیت می‌کنیم.

 

[Tara Motlagh]

خلق پیشینه‌ای هیجان‌انگیز

نوشتن یک داستان با پیش‌زمینه‌ایِ جذاب، روشی عالی برای عمق بخشیدن به کاراکتر و نشان دادن دلایل او برای کارها و رفتارهایش است. این پیشینه همچنین باید با انگیزه‌های مربوط به خواسته‌ها یا نیازهای کاراکتر برای رسیدن به اهدافِ کنونی‌اش در ارتباط باشد. پیشینه ممکن است تراژیک باشد و احساس همدلی را در مخاطبین به وجود آورد، یا پیچیده و شاید اسرارآمیز به نظر برسد و کنجکاوی مخاطبین را برانگیزد و باعث شود آن‌ها بخواهند اطلاعات بیشتری را از کاراکتر به دست آورند.

 

[Tara Motlagh]

«آقای «هَکت» از نبش خیابان پیچید و در فاصله‌ای اندک، زیر نور میرا، نیمکتش را دید. انگار کسی رویش نشسته بود. این نیمکت، که به احتمال زیاد متعلق به شهرداری یا عمومی بود، مسلما متعلق به شخص او نبود، اما او آن نیمکت را متعلق به خودش می‌دانست. رویکرد آقای «هکت» به چیزهایی که خوشایندش بودند، همیشه همین‌طور بود. می‌دانست که آن چیزها متعلق به او نیستند، اما آن‌ها را مال خود می‌دانست.

 

[Tara Motlagh]

می‌دانست که متعلق به او نیستند، چون از آن‌ها خوشش می‌آمد. مکثی کرد و با دقت بیشتری به نیمکت خیره شد. بله، خالی نبود. آقای «هکت» در حالت سکون، اشیا را واضح‌تر می‌دید. او خیلی آشفته و بی‌قاعده راه می‌رفت. آقای «هکت» نمی‌دانست که باید به راهش ادامه بدهد یا برگردد. فضای سمت راستش، و سمت چپش، باز بود، اما خودش می‌دانست که هرگز از این موقعیت استفاده نخواهد کرد. این را هم می‌دانست که برای مدت زیادی بی‌حرکت نخواهد ماند، چون متأسفانه وضعیت سلامتی‌اش چنین امکانی به او نمی‌داد.»
—از کتاب «وات» اثر «ساموئل بکت»

 

[Tara Motlagh]

کمک به مخاطبین در برقراری ارتباط با کاراکتر

مخاطبین باید دلیلی داشته باشند تا کاراکتر را درک کنند و پیوندی عاطفی را با او به وجود آورند. همان‌طور که گفته شد، می توان این کار را با خلق پیشینه انجام داد، یا از طریق افکار درونی شخصیت ها، دیالوگ، یا مراحل مختلف پیرنگ به این هدف دست یافت. واضح است که مخاطبین هرچه بیشتر با کاراکتر همذات‌پنداری کنند، یا حداقل درکی بی واسطه از نیازها و دلایل او داشته باشند، بیشتر احتمال دارد که به این شخصیت علاقه‌مند شوند.

 

[Tara Motlagh]

ایجاد تعادل میان ویژگی‌های پسندیده و ناپسند

لزوما بد نیست که کاراکتر شما، ویژگی‌های ناپسند داشته باشد. پروتاگونیست‌ها و شخصیت‌های به یاد ماندنیِ زیادی در سراسر ادبیات وجود دارند که مخاطبین ممکن است به شکل کلی با آن‌ها همذات‌پنداری نکنند یا حتی علاقه‌ای به آن‌ها نداشته باشند. به عنوان نمونه، «اسکارلت اوهارا» در کتاب «بر باد رفته»، یا «هولدن کالفیلد» در کتاب «ناطور دشت» ممکن است در ابتدا این‌گونه به نظر برسند.