مجموعه اشعار ژاله اصفهانی

[mobina01]

اشعار ژاله اصفهانی ​

 

[mobina01]

چو شمعِ مرده نیَم،
شمع آتشین هستم،
شنیده‌ام که نمیرد کسی که منتظر است
و من ز منتظران، منتظرترین هستم

تو ای همیشه بهار!
به روی ریشه‌ی خود جاودان شکوفان باش
که گر تلاشِ شکفتن ز یاد ما برود،
کسی که آید فردا، به ما چه خواهد گفت...؟

 

[mobina01]

غم مرا چه خوری؟

من که زندگانی را
چو یک انار درشت،
چو یک انار پُرآب
به کام خویش فشردم
-فشردمش در مشت-
وز آب آن که گَهی تلخ بود و گَه شیرین
شدم سیراب

فزون‌تر از همه‌ک.س کودکانه خندیدم
فزون‌تر از همه‌ک.س گریه کرده‌ام پنهان
چو مارِ غم به دلم زهر ریخت، کوفتمش
که آفتی نرساند به هستیِ دگران
به‌سر رسیده مرا چند قرن و چندین عمر
در انتظار فراوان و جهد بی‌پایان

غم مرا چه خوری؟

 

[mobina01]

روزها را می‌شمارم،
ماه‌ها و سال‌ها را می‌شمارم،
وقت کم مانده‌ست و بسیار است کارم

چشم در راه من‌اند آن سرزمین‌های ندیده؛
سرزمین‌های فراخِ آفتابی، سبزه‌های نودمیده
دشت‌های پُرگل وحشیّ و دریاهای جوشان
شهرها -آیینه‌های رنجِ سامان‌ساز انسان-
شب‌نوردان سحرجو
کاروان‌های پر از جهد و تکاپو...
هر طرف چشم‌انتظارم

ای کبوترهای چاهی!
ای نسیم صبحگاهی!
کاش می‌شد بر پرندِ بال و پرهاتان نشینم
تا شتاب‌آهنگ در دنیا بگردم،
لاله‌ی خورشید را از دشت نیلوفر بچینم

این‌همه نوزاد زیبا
روز و شب آید به دنیا،
این‌همه گل بشکفد هر صبح روشن،
حیف باشد من نبینم...