فایل شده [کابوک] اثر «baran.kh کاربر انجمن رمان بوک»

[BARAN_KH_Z]

کابوک: قفس

عنوان: کابوک
کپیست: @~Fateme.h~
نویسنده: باران خبیری‌زاده

ژانر: تراژدی

ویراستار: @سپید

مقدمه:

فکر می‌کردم انسانی همانندِ سنگی،

اما با حرف‌هایت فهمیدم بی‌احساس‌ترین

انسان هم دلش مانند گنجشکی در قفس است.​

 

[BARAN_KH_Z]

ماننده جنازه‌ای بر روی صندلی نشسته بود،
کمی به او نزدیک شدم و گفتم:
- اسمت چیه؟
+ رایان.
- چه اسم قشنگی، معنیش چیه؟
+ شاه.
- چرا انقدر کم حرفی؟
+ چون از حرف زدن خوشم نمیاد.
- چرا؟
+ می‌دونستی خیلی پر حرفی؟
​

 

[BARAN_KH_Z]

- می‌خوام بهت کمک کنم.
+ ولی من نیازی به کمک هیچ‌کَس ندارم.
- می‌دونم داری، می‌تونی بهم اعتماد کنی.
+ یه چیزی رو از من بِشنو کوچولو، به هرکَسی اعتماد نکن.
- چرا؟
+ اعتماد مثل زهرِ مار هست، زهر کم‌کم درون بدنت پخش میشه و اون موقع هست که کار از کار گذشته هست.

​

 

[BARAN_KH_Z]

- اشتباه می‌کنی هنوز میشه به بعضی‌ها اعتماد کرد.
پوزخند تمسخرآمیزی زد و ادامه داد:
+ هنوز بچه‌ای می‌دونستی؟
- متأسفم برای طرز فکرت خواستم کمکت کنم.
+ برای بار دوم میگم، نیازی به کمک ندارم!
- تو هم مثل بقیه انسان‌ها حالت خوب نیست ولی این رو بدون توی جهان حداقل یکی هست بهت کمک کنه. از حرف زدن نترس.
​

 

[BARAN_KH_Z]

+ می‌دونی تنهایی یعنی چی؟
- آره درکت می‌کنم.
+ ولی درک نمی‌کنی، چون دردش رو تا حالا نکشیدی، می‌دونی چقدر درد داره ببینی عزیزترین کَست رو‌به‌روت در‌حال جون دادن روی تخت بیمارستان باشه؟
- نمی‌فهمم چی میگی!
+ نیازی نیست بفهمی. چون تا الان هم زیادی حرف زدم.​

 

[BARAN_KH_Z]

- تا حالا به مردن فکر کردی؟
+ مردن؟ من خیلی‌وقته که مُردم.
- می‌دونی فکر می‌کردم آدم سنگدلی هستی، اما فهمیدم دلِ پاکی داری.
+ برعکس فکر کردی.
- نه به حرفی که گفتم کاملاً مطمئنم.
هوم کش‌داری کشید و چشم‌هاش رو بست.​

 

[BARAN_KH_Z]

+ نمی‌دونم چند سالم بود چون بعدش برام زمان متوقف شد. بعد مردن پدرم، مادرم که مقدس‌ترین فرد زندگیم بود به سختی من رو بزرگ کرد؛
در یکی از روز‌های قبل از عید، با شوق و ذوق تموم با مامانم به خرید رفتم.
وقتی به اینجا رسید قطره اشکی از چشم‌های بسته‌اش چکید.​

 

[BARAN_KH_Z]

+ مامانم بخاطر سرطان ناگهان وسط خیابون سرش گیج رفت و ایستاد! همون لحظه ماشینی با سرعت تموم بهش برخورد کرد، من مثل جسدی فقط تماشاگر بودم.
لبخند تلخی زدم و خاطرات مرگ پدرم و سوختنش توی آتیش رو‌به‌روی چشم‌هام نقش بست.
- پدرت مرده؟
+ نه.
- ولی خودت گفتی که مرده.
+ برای من آره مرده!
​

 

[BARAN_KH_Z]

- چجوری تا الان با این همه درد زنده‌ای؟
+ همین‌جوری که می‌بینی.
- میشه جواب درست بدی؟
+ نه.
- می‌خوام کمکت کنم.
+ سرت به جایی خورده؟
- نه، چرا؟​

 

[BARAN_KH_Z]

+ چون برای بار هزارم میگم نمی‌خوام با کسی حرف بزنم.
- باشه حرف نزن ولی درکت می‌کنم،
می‌دونم درد بدون مادر یعنی چی،
می‌دونم تنها زندگی کردن یعنی چی!
اما تا حالا از زاویه دیگه‌ای به زندگیت نگاه کردی؟
+ نه، منظورت؟
- منظورم اینه‌که زندگیت رو تغییر بده!​