معرفی کتاب بهشت

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

جوایز و افتخارات کتاب بهشت
نامزد نیمه‌نهایی جایزه‌ی بوکر بین‌المللی سال 2022
در لیست منتخب سایت Indie Next در ژوئن 2021
برنده‌ی جایزه‌ی ادبی موراساکی شیکیبو در سال 2010
مورد انتظارترین کتاب نیویورک تایمز، واشنگتن پست، تایم، اپرا دیلی، سی‌ان‌ان، باستل و...

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

نکوداشت‌های کتاب بهشت
تصویری ظریف، دردناک و خشن از مصائب دوران نوجوانی... این داستان نزدیک بود مرا به گریه بیندازد. (NPR)
جادوی واقعی داستان بهشت این است که به ما نشان می‌دهد چطور اخلاقیات را فعالیتی اثرگذار و دائمی در نظر بگیریم. (نیویورکر)
داستان کاواکامی مفروضات اخلاقی‌مان را زیر سؤال می‌برد و در مورد رفتار شخصیت‌هایش ما را دچار تردید می‌کند. (فایننشال تایمز)
میه کو کاواکامی ژاپنی، ستاره‌ی نوظهور ادبیات، با داستانی خشونت‌آمیز در مورد قلدری و درد و البته دوستی باز می‌گردد. (CNN Underscored)

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

کتاب بهشت برای چه کسانی مناسب است؟
کتاب بهشت به همه‌ی دوستداران ادبیات داستانی مخصوصاً نوجوانان علاقه‌مند به رمان‌های ژاپنی توصیه می‌شود.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

با میه کو کاواکامی بیشتر آشنا شویم
میه کو کاواکامی (متولد 1976) شاعر و نویسنده‌ی بین‌المللی ژاپنی است که چندین رمانش در لیست پرفروش‌ترین آثار نیویورک‌ تایمز قرار گرفته‌اند. او در ابتدای جوانی خواننده بود و چند آلبوم موسیقی هم منتشر کرد. اما در سی‌سالگی موسیقی را کنار گذاشت و تمام‌وقت به نویسندگی مشغول شد. کتاب «ایگوی من، دندان‌هایم و دنیا» اولین رمان او بود که توانست به خاطر آن جایزه هم به دست آورد.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

پس‌ از این‌که به‌عنوان نویسنده‌ای بااستعداد شناخته شد کتاب‌هایش به انگلیسی ترجمه شدند و در دنیا به شهرت رسید. «شرم» و «داستان‌های تابستانی» از دیگر آثار او هستند. حضور در نیمه‌نهایی جایزه‌ی بوکر و نامزدی جایزه‌ی حلقه‌ی منتقدین کتاب ملی ازجمله افتخارات میه کو کاواکامی است.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

در بخشی از کتاب بهشت می‌خوانیم
در طول اولین هفته‌ی تابستان، تمام کارهایی را که باید در تعطیلات انجام می‌دادم به پایان رساندم؛ بنابراین کاری باقی‌نمانده بود. تقریباً تمام روز را در اتاقم مشغول کتاب‌خواندن بودم. هیچ‌جا نرفتم. وقت غذا که می‌شد، مادرم مرا صدا می‌کرد و مثل همیشه با‌هم غذا می‌خوردیم. پدر تقریباً هرگز به خانه نمی‌آمد.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

وقتی هم که می‌آمد، مدت زیادی نمی‌ماند. وقتی به مدرسه نمی‌رفتم، می‌توانستم با ندیدن دیگران و دیده‌نشدن خودم کنار بیایم؛ مثل این بود که تکه‌ای از وسایل خانه در اتاقی باشی که کسی از آن استفاده نمی‌کند.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

نمی‌توانستم بگویم از اینکه دیده نشوم، چقدر احساس امنیت می‌کنم. می‌دانستم که این آرامش زیاد طول نمی‌کشد، اما بسیار آرامش‌بخش بود که بدانم اگر هرگز اتاقم را ترک نکنم، هیچ‌ک.س در دنیا نمی‌تواند انگشت روی من بگذارد. طرف دیگر ماجرا این بود که هیچ راهی برای تعامل با دنیا نداشتم، اما چاره‌ا‌ی نداشتم.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

درگیر سناریویی باورنکردنی بودم که در آن نینومیا و دوستانش به‌نوعی همه‌چیز را درمورد من فراموش کرده بودند. وقتی تابستان تمام می‌شد، در مدرسه حاضر می‌شدم تا ببینم خاطراتی که از من داشتند، پاک شده است. ورود من هیچ احساس یا عاطفه‌ای را تحریک نمی‌کرد، هیچ‌چیز. در طول تعطیلات ممکن بود اتفاقی برای آن‌ها افتاده باشد، افراد کاملاً متفاوتی شده باشند، دیگر علاقه‌ای به من نداشته باشند.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

می‌دانستم که این حجم از خوش‌بینی آزاردهنده است، اما در خلوت خود نتوانستم در برابر این خواسته مقاومت کنم و روزهای زیادی را غرق در خیال‌پردازی‌های احمقانه می‌گذراندم. گاهی اوقات دست به دعا برمی‌داشتم. هرچه بیش‌تر در خانه می‌ماندم، تمام اتفاقات مدرسه بیش‌تر شبیه داستان‌هایی می‌شد که در کودکی با آن روبه‌رو شده بودم. گویی هیچ‌کدام از آن‌ها به کسی که من به آن تبدیل شده بودم، ربطی نداشت. من و مامان همیشه کنار تلویزیون غذا می‌خوردیم.