معرفی کتاب ته کلاس ردیف آخر صندلی آخر

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

او مدام توی مدرسه دعوا راه می‌اندازد و حسابی هم از درس و مشق متنفر است!... آیا کسی پیدا می‌شود که برادلی را دوست داشته باشد؟»

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

بله، راستی‌راستی کسی پیدا نمی‌شود که چنین پسربچه‌ای را دوست داشته باشد. و خب، این مسئله ابداً جای تعجب ندارد.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

آخر، چه چیزِ او را می‌توان دوست داشت؟ نعره‌های گوش‌خراشش را؟ فحش‌های آبدارش را؟ یا مثلاً، نگاه‌های نفوذناپذیر و نفرت‌بارش را؟ درست است. در کمال تأسف باید اقرار کنیم که برادلیِ عزیز داستان ما، هیچ ویژگیِ دوست‌داشتنی‌، هیچ مشخصه‌ی جذابِ ولو کوچکی که باعث برانگیختن همدلی آدم نسبت به او شود، ندارد.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

شاید خودش هم این را می‌داند که همیشه‌ی خدا در ته کلاس، ردیف آخر، صندلی آخر، جا خوش می‌کند! آری، او احتمالاً از میزان منفور بودن خود با خبر است و به همین خاطر، می‌کوشد تا آنجا که ممکن است خودش را از نظرِ دیگران پنهان کند.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

با این حال، خوب می‌دانیم که اوضاع نباید به این منوال باقی بماند. به هر حال، برادلی چاکرز، هر بدی‌ای هم که داشته باشد، قهرمان داستان ماست، و خب، مسلم است که منفور بودن، ابداً زیبنده‌ی یک قهرمان نیست. پس باید منتظر یک دگرگونی بزرگ باشیم...

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

این دگرگونی بزرگ زمانی رخ می‌دهد که خانم جوانی به نام کارلا، به عنوان مشاور جدید، به مدرسه می‌آید. کارلا، نه تنها در نظر برادلی و همکلاسی‌هایش، بلکه در نگاه ما مخاطبین داستان نیز، شخصیتی بی‌اندازه جذاب و کاریزماتیک به نظر می‌رسد.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

او زنی امروزی است و هیچ شباهتی به تصوراتِ مرسوم از یک معلم و مشاورِ مدرسه ندارد. کارلا، درست مثل دانش‌آموزهایش، از درس دادن و مشق گفتن و تکلیف تعیین کردن بیزار به نظر می‌رسد و به جای آن، خود را طرفدار پروپاقرصِ تفریح و بازی و شیطنت معرفی می‌کند.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

خلاصه بگوییم؛ او بیشتر به دانش‌آموزانش شبیه است تا به همکارانش. و شاید به همین خاطر است که به جای دانش‌آموزان درس‌خوان و منضبط، بیشتر از همه در دل شیطان‌ترین بچه‌ها، از جمله، برادلی چاکرزِ خودمان، جا باز می‌کند!

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

این‌چنین است که رابطه‌ای عجیب و هیجان‌انگیز آغاز می‌شود؛ رابطه‌ای سازنده میان معلمی متفاوت و دانش‌آموزی پرهیاهو. رابطه‌ای فعال و متحول‌کننده که به مرورِ زمان هر دو طرف ماجرا را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

در یک کلام: رابطه‌ای به غایت زیبا و انسانی، که برادلی چاکرزِ بدقلقِ داستان ما را در عینِ خردسالی، به قهرمانی بزرگ بدل می‌سازد...