معرفی کتاب معمولی، مثل بقیه

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

گاهی وقت‌ها، مخصوصاً موقعی که تب داشتم یا زیادی احساس خستگی می‌کردم، دکتر گلیک‌اشتاین و دکتر یورک مجبورم می‌کردند تا یک شب توی بیمارستان بمانم. اما بیشتر وقت‌ها، فقط روزها آنجا بودم. برای همین توی ‌بخش روزانه‌ی بیمارستان، تختی را بهم اختصاص داده بودند و وقتی ‌که مشغول استراحت، مطالعه، تماشای فیلم و یا سرگرم کاردستی توی اتاق بازی بودم، معالجاتم را از طریق آی‌وی دریافت می‌کردم. بله، اتاق بازی؛ چون توی ‌بخش کودکان، بچه‌های زیادی بودند که به اتاقی مخصوص برای لوگوهایشان نیاز داشتند.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

فصل پاییز وقتی که می‌خواستم برگردم مدرسه، دکترها ازم خواستند تا صبر کنم.
دکتر یورک گفت: «نورا، تا اول اکتبر صبر کن. داروهای سرطان اثر بدی روی دستگاه ایمنی بدنت گذاشتن و تا واکسیناسیون دوباره‌، باید شش ماه منتظر بمونیم. خب، اگه الان برگردی مدرسه، هر میکروبی به‌راحتی وارد بدنت می‌شه و می‌دونی که مدرسه‌ها، کارخونه‌های تولید میکروبن.»

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

مامان و بابا اصرار داشتند همراه بقیه‌ی بچه‌ها در ماه سپتامبر بروم مدرسه.

بابا به دکترها گفت: «درست مثل روزهای عادی.»

مامان که تلاش می‌کرد لبخند بزند، گفت: «تا جای ممکن، معمولی.»

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

آخرش دکترها تسلیم خواسته‌ی پدر و مادرم شدند. حدس می‌زنم که فهمیده بودند دوران قدرت و شکوهشان تمام شده. طی دو سال گذشته، دکترها کل زندگی‌ام را کنترل می‌کردند؛ اینکه چی بخورم، چندتا لیوان آب بنوشم و چند بار بروم حمام.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

اما اینکه مامان و بابا توی جدال با دکترها برنده شدند، به این معنی نبود که همه‌چیز برای من به حالت عادی برگشته. چون بابا و مامان لیست مقررات بازگشت به مدرسه را که نشان‌دهنده‌ی نگرانی بیش از حدشان بود، صادر کردند:

فعالیت‌های بعد از مدرسه، ممنوع. فقط یک میان‌وعده‌ی سالم! مشق و استراحت.

 

[ℳ𝒶𝓈ℴ𝓊𝓂ℯℎ]

امیدوارم لذت ببرید💫