مجموعه اشعار کلیم کاشانی

[mobina01]

اشعار کلیم کاشانی​

 

[mobina01]

صبوری چون ز حد بگذشت کاری رو نمی آرد
که دارو کُهنه چون گردید بی تأثیر میگردد

شرابِ کُهنه مینوشم به بزم ِاو چو بنشینم
به من تا نوبت آید دخترِ رَز پیر میگردد

 

[mobina01]

بعد عمری که به خواب من بی دل آمد
گریه آبی به رخم ریخت که بیدار شدم

 

[mobina01]

تا نگاه افکنده‌ای، تسخیرِ شهری کرده‌ای
همچو بوی گل که تا برخاست، بُستان را گرفت

در کنار آفتاب افتاده دائم تیره‌روز
دود آه کیست کآن زلف پریشان را گرفت؟

چشم ما و دیده‌ی زنجیر را طالع یکی‌ست
خواب اگر لشکر کشد، نتْواند ایشان را گرفت!

کام‌بخشی‌های گردون نیست جز داد و ستد
تا لب نانی عطا فرمود، دندان را گرفت...

 

[mobina01]

بی تو از گلشن چه حاصل خاطر افسرده را
خنده‌ی گل دردسر می‌آورد آزرده را

ساغری خواهم دم آخر، مگر همراه او
سوی تن باز آورم جان به لب آورده را

نه همین بی سوز عشق است، از هوس هم گرم نیست
سی*ن*ه تابوت است گویی زاهد دل مرده را

کاغذ غم نامه را کردم حنایی از سرشک
تا به یاد او دهم چشم به خون پرورده را

صورت ظاهر اگر در حسن باشد آفتاب
آورد تاریکی دل، پی به معنی برده را

عیب عریانی ما را حق چو پوشید از کفن
بر نمی‌دارد ز کار ما به محشر پرده را

دل مکن از دوست گر خواهی به او پیوست باز
ک.س به گلبن باز کی بندد گل پژمرده را؟

چون ز خاک خاکساری گل دمیدن سر کند
سر شود یک دسته‌ی گل، خاک بر سر کرده را

چشم مسـ*ـت او کجا پروای دل دارد کلیم؟
هیچ نسبت نیست با می‌خورده، پیکان خورده را

 

[mobina01]

سنگ را رحم از این سنگدلان بیشتر است
مهربان شد فلک و کینه‌ی دشمن باقی‌ست...

 

[mobina01]

تا چشم تو دیدیم
ز دل دست كشیدم

ما طاقت تیمار
دو بیمار نداریم

 

[mobina01]

پیری رسید و موسم طبع جوان گذشت
ضعف تن از تحمل رطل گران گذشت

وضع زمانه قابل دیدن دوبار نیست
رو پس نکرد هر که ازین خاکدان گذشت

در راه عشق، گریه متاع اثر نداشت
صد بار از کنار من این کاروان گذشت

از دستبرد حسن تو بر لشکر بهار
یک نیزه خون گل ز سر ارغوان گذشت

طبعی بهم رسان که بسازی به عالمی
یا همتی که از سر عالم توان گذشت

مضمون سرنوشت دو عالم جز این نبود
آن سر که خاک شد بره از آسمان گذشت

در کیش ما تجرد عنقا تمام نیست
در قید نام ماند اگر از نشان گذشت

بی دیده راه اگر نتوان رفت پس چرا
چشم از جهان چو بستی ازو میان گذشت؟

بدنامی حیات دو روزی نبود بیش
آنهم «کلیم» با تو بگویم چه سان گذشت

یک روز صرف بستن دل شد با آن و این
روز دگر به کندن دل زین و آن گذشت

 

[mobina01]

فصل گل روی تو ،جوان ساخت جهان را

حسن تو از این باغ،برون کرد خزان را

 

[mobina01]

در پیچ و تاب فکر ، تنم صد شکن گرفت
آسان نمی‌توان سر زلفِ سخن گرفت

دارم تبی چنان که سرانگشت را طبیب
برداشت تا ز دست من ، اندر دهن گرفت !