مجموعه اشعار کلیم کاشانی

[mobina01]

فصل گل روی تو جوان ساخت جهان را

حسن تو از این باغ برون کرد خزان را

 

[mobina01]

تا نگاه افکنده‌ای، تسخیرِ شهری کرده‌ای
همچو بوی گل که تا برخاست، بُستان را گرفت

در کنار آفتاب افتاده دائم تیره‌روز
دود آه کیست کآن زلف پریشان را گرفت؟

چشم ما و دیده‌ی زنجیر را طالع یکی‌ست
خواب اگر لشکر کشد، نتْواند ایشان را گرفت!

کام‌بخشی‌های گردون نیست جز داد و ستد
تا لب نانی عطا فرمود، دندان را گرفت...

 

[mobina01]

بی تو از گلشن چه حاصل خاطر افسرده را
خنده‌ی گل دردسر می‌آورد آزرده را

ساغری خواهم دم آخر، مگر همراه او
سوی تن باز آورم جان به لب آورده را

نه همین بی سوز عشق است، از هوس هم گرم نیست
سی*ن*ه تابوت است گویی زاهد دل مرده را

کاغذ غم نامه را کردم حنایی از سرشک
تا به یاد او دهم چشم به خون پرورده را

صورت ظاهر اگر در حسن باشد آفتاب
آورد تاریکی دل، پی به معنی برده را

عیب عریانی ما را حق چو پوشید از کفن
بر نمی‌دارد ز کار ما به محشر پرده را

دل مکن از دوست گر خواهی به او پیوست باز
ک.س به گلبن باز کی بندد گل پژمرده را؟

چون ز خاک خاکساری گل دمیدن سر کند
سر شود یک دسته‌ی گل، خاک بر سر کرده را

چشم مسـ*ـت او کجا پروای دل دارد کلیم؟
هیچ نسبت نیست با می‌خورده، پیکان خورده را

 

[mobina01]

سنگ را رحم از این سنگدلان بیشتر است
مهربان شد فلک و کینه‌ی دشمن باقی‌ست...