آموزشی کوچینگ و راه‌بری یک نویسنده

[اولدوز]

کوچینگ و راه‌بری یک نویسنده

 

[اولدوز]

اجازه بدهید پیش از پرداختن به تعریف کوچینگ و راه‌بری، و نقش آن در زندگی یک نویسنده، بخشی از داستان زندگی خودم را بگویم:

آن روز را هرگز فراموش نخواهم کرد. برخی لحظات در ذهن‌مان برای همیشه حک می‌شوند. برایم آن روز در اتاق مشاور مدرسه برای انتخاب رشته تحصیلی‌ام از جنس همان لحظات است. روزی که باید تصمیم نهایی را می‌گرفتم و رشتۀ مورد نظرم را انتخاب می‌کردم.

 

[اولدوز]

تصمیم سختی بود. اشک می‌ریختم. مستاصل شده بودم. نمی‌دانستم بین رشته ادبیات و رشته ریاضی کدام‌یک را انتخاب کنم.

به ادبیات علاقمند بودم و ریاضی را به‌خاطر ابهتش دوست داشتم.

به خاطر دارم که آن روزها (دهه هفتاد) تب ریاضی و مهندسی برخلاف این روزها داغ داغ بود.

 

[اولدوز]

احساس می‌کردم اگر ادبیات را انتخاب کنم قافله را می‌بازم. از دوستانم عقب می‌مانم و آینده درخشانی هم در ادبیات متصور نبودم. به همین خاطر ریاضی شد رشته انتخابی‌ام با هزاران امید و آرزوی یک نوجوان شانزده ساله.

 

[اولدوز]

بالاخره یک چشمانداز برای خودم گذاشتم و از آن‌جایی که پدرم معلم بود و هزینه دانشگاه آزاد برایم قابل تصور نبود، دلیلی شد تا در تصویرسازی‌ام فقط دانشگاه سراسری را جاسازی کردم، تیرم به هدف خورد و همان سال اول پرتاب شدم به رویای چندساله‌ام یعنی دانشگاه.

 

[اولدوز]

مهندسی عمران هم بعد از چهار سال تمام شد و من نمی‌دانستم حالا باید چه کنم.

کارهای زمخت مردانه و کارگاهی که اگر آن‌ها را انتخاب می‌کردم باید تا دیر وقت سر کار می‌ماندم و کارهای ساده دفاتر مهندسی که آن‌ها هم نوعی بیگاری بودند.

بند دلم پاره شد.

همۀ آرزوهایم برای کارکردن به یک‌باره بر باد رفت

 

[اولدوز]

خودم را به هر دری زدم تا کمی از تصاویری را که برای خود از دوران دبیرستان ساخته بودم زنده کنم.

تدریس در آموزشگاه و مدرسه، شاگرد خصوصی، انجام محاسبات سازه‌ای، مطالعه برای ارشد، مدیر اجرایی یک موسسه و بالاخره قبولی در ارشد، همه تقلاهایی بود که در این سال‌ها انجام شد و نهایتاً از خیر همه‌شان گذشتم و از کارم استعفاء دادم.

در این چند سال مثل اسب عصاری دور خودم می‌چرخیدم و هیچ‌وقت نمی‌رسیدم.

 

[اولدوز]

نقطه سر خط.

خانم مهندس بیکار شد. چه‌کنم چه‌کنم‌ها هم شروع شد. پر از شکوه و شکایت بودم، دوست نداشتم به هیچ‌کدام ازکارهای قبلی برگردم. انگار هیچ کدام‌شان کاری نبود که می‌خواستم. شروع کردم به مطالعه و جست‌وجو. دوباره شروع به پریدن از این شاخه به آن شاخه کردم تا این‌که با راهبری، کوچینگ و واقعیت‌درمانی آشنا شدم.

 

[اولدوز]

چه آشنایی دیرهنگامی. یک فاصله بیست‌ساله میان آن روز که مستاصل در اتاق مشاور مدرسه می‌گریستم و این آشنایی.

نمی‌دانم امروز برایم توفیری هم داشت که آن روز چه انتخابی می‌کردم؟

پاسخش کمی سخت است. اما فکر می‌کنم داشت

 

[اولدوز]

اما امروز، پس از سال‌ها فهمیدم که فارغ از هر انتخابی، اگر شناخت خودم، توانمندی‌هایم، ارزش‌هایم، چشم‌انداز و رسالتم نباشد، این گره کور در هر شغلی و حرفه‌ای همچنان باقی خواهد ماند.

فهمیدم که باید هرروز توانمندی‌هایم را زندگی کنم.

در راستای ارزش‌هایم اگر نباشم حالم خوش نیست.

چشم‌انداز اگر نداشته باشم گیج و ویج دور خودم می‌گردم و تا ابد باید از این شاخه به آن شاخه بپرم.

و اگر ندانم می‌خواهم در پایان راه تبدیل به چه انسانی شوم، ازکجا می‌فهمیدم باید چه کنم؟