آیین‌ها گاه شماری در ایران باستان

[اولدوز]

زرین کوب دربارهٔ این گاه‌شماری نوشته‌است، احتمال دارد هخامنشی‌ها بعد از آشنائی با گاه‌شماری مصری چون درصدد اصلاح و هماهنگ کردن تقویم امپراتوری بوده‌اند، تقویم معمول خود را که بیشتر رنگ بابلی داشته‌است، کنار نهاده‌اند و در عین آنکه اصول محاسبهٔ خود را از مصر اخذ کرده‌اند، نام ماه‌ها را از ولایات شرقی که تقویم‌شان زرتشتی بوده‌است، گرفته‌اند. این کار با روح تسامح اداری و با سیاست‌مدارا و سازش هخامنشیان توافق دارد البته این وام‌گیری بهیچوجه مستلزم گرایش به آیین رایچ در ولایات شرقی ایران که زرتشتی بوده‌اند، را نشان نمی‌دهد، منتهی گاه‌شماری آن ولایات چون رنگ دینی داشت، بیشتر می‌توانست با سلیقه و روح ایرانیان شرقی و غربی که به هر حال خدایان واحدی را می‌پرستیدند، سازگار باشد

 

[اولدوز]

ترتیبنام روز به اوستایینام رایجمعنی (برابر انگلیسی برخی نیز درج شده‌است)
۱اهورامزداههرمزدخدای خرد (Lordship of Wisdom)
۲وُهومَنَهبهمنمنش نیک (Good Mind and Mentality)
۳آشه‌وَهیشتَهاردیبهشتبهترین حقیقت، راهکار یا الگوی اخلاق (Ethical Order)
۴خششرهَ‌وَئیریَهشهریورشهریاری والا (Ideal Kingship and Rule)
۵سپنتا آرمیتیسپندارمذاندیشه هماهنگ سازنده (Creative Harmonious Thought)
۶هَئوروَتاتخردادکمال و تندرستی (Wholeness, Perfection, and Health)
۷اَمرتاتامردادبی‌مرگی و نامیرایی (Longevity, Immortality)
۸دیدی به آذرآفریدگار
۹آتَرآذرآتش
۱۰آپُوُآبانآب
۱۱خَورخشِیُتَهخورآفتاب و خورشید
۱۲ماهماهماه
۱۳تیشنریهتیرستارهٔ تیر و ایزد باران (Sirius Star Heliacal Rising)
۱۴گوگوش (ایزد)گاو نماد زندگی و جانداری (Spirit of the Bull Representing Animate Life)
۱۵دیدی به مهرآفریدگار
۱۶میثرهمهرنگهداشتن پیمان (upholding of contract and obligation)
۱۷سرَوشَهسروشوخش ایزدی (الهام)، شنود درونی (Inspiration, Inner Voice)
۱۸رشنورَشندادگری و داوری (Judgment and Justice)
۱۹فروَشی‌هافروردینفروهر و روان رفتگان
۲۰وِرثرغَنَهبهرامپیروزی (Overcoming Obstacles)
۲۱رامَنرامرامش و آشتی (صلح) (Peace)
۲۲واتَهبادباد
۲۳دیدی به دینآفریدگار
۲۴دینادینوجدان، بینش و انگاشت درونی (Inner vision and imagination)
۲۵اَشیاردبخت (ایزدی)، خوشبختی (Fortuna)
۲۶اَرشتاتاشتادراستی (Honesty)
۲۷اَسمَنآسمانآسمان
۲۸زَمزامیادزمین
۲۹مَنثره سپنتهمهراسپندورد و مانترای سازنده (constructive mantra)
۳۰اَنغَرا رَرُچاهانیران یا انارامروشنایی بی‌پایان

 

[اولدوز]

در گاه‌شماری اوستایی نو هفته به صورتی که متداول با تقویم امروز ماست وجود ندارد ولی ماه به چهار گروه تقسیم می‌گردید.[۹]

گروه نخستین: هفت روز است. نام اول هر ماه، به نام خداوند و لقب او دی منتسب می‌شود. از روز دوم تا هفتم به ترتیب نام شش امشاسپند یا مهین ایزدان زرتشتی است که به ترتیب عبارتند از: بهمن، اردیبهشت، شهریور، سپندارمذ، خرداد و امرداد.

 

[اولدوز]

گروه دوم:هفت روز است و مجموعه‌ای از عنصرهای ایرانی بسیار کهن و پدیده‌های طبیعت را در بردارد که بنا به گفتهٔ هرودوت موضوع پرستش مردم پارس بوده‌اند. این مجموعه در دین مزدیسنا هم یافت می‌شوند.

 

[اولدوز]

گروه سوم هشت روز است و مجموعهٔ ایزدان پرستشگاه مهر را باز می‌دهد که دین زرتشتی آن‌ها را پذیرفته‌بود.
گروه چهارم هشت روز دارد و با انجمن دینی زرتشت آغاز می‌شود و دارای پاره‌ای از مفاهیم این انجمن است

 

[اولدوز]

به عقیده برخی دیگر از محققان این گروه بیشتر بر ایزد بانوان اختصاص یافته‌است. دین ایزد بانوی موکل بر انتخاب درست دین، ارد ایزد بانوی دارایی و برکت، اشتاد ایزد بانوی راستی و عدالت و زامیاد ایزد بانوی زمین است.[۱۱]

تمامی چهار گروه با نام آفریدگار پایان می‌یابد. در پایان گروه چهارم بجای نام آفریدگار روشنایی بی‌پایان آمده‌ که در واقع باز اشاره به آفریدگار در یک معنای گسترده‌تر دارد.

 

[اولدوز]

ظاهراً پس از تصرف ایران به دست اسکندر مقدونی و پایان کار هخامنشیان گاه‌شماری مقدونیایی در ایران به کار رفت ولی چنان که از شواهد بر می‌آید گاه‌شماری‌های قدیم ایران هم منسوخ نشده‌بود. سلوکیان که جانشینان اسکندر بودند نخست گاه‌شماری بابلی را البته با نام‌های مقدونی به کار بردند و پس از آنان اشکانیان هم از این شیوه پیروی کردند. با این حال از برخی اسناد به جا مانده از آن دوره می‌توان دریافت که گاه‌شماری اوستایی نو هم به کار می‌رفته‌است.

 

[اولدوز]

در زمان ساسانیان دو نوع سال معمول بود.

سال عرفی یا شمسی ناقصه یا سال سیار یا همان گاه‌شماری اوستایی نو که بر پایهٔ آن هر سال درست ۳۶۵ روز حساب می‌شد بدون حساب کردن یک چهارم روز در سال و هر چهار سال یک روز که در آن کبیسه نمی‌گرفتند و بنابراین نوروز در این نوع گاه‌شماری هر ۱۲۰ سال یک ماه جلو می‌رفت.
دیگری سال ثابت یا گاه‌شماری بهیزکی بود که در آن کبیسه، هر ۱۲۰ سال گرفته و حساب می‌شد و نوروز و سال شمسی در هر دور ۱۲۰ سال در جای خود قرار گرفته و ثابت می‌ماند و هیچ گاه آغاز سال بیش از یک ماه جلو نمی‌افتاد یا چند روزی عقب نمی‌ماند و اغلب حتی الامکان می‌کوشیدند که آغاز سال را در محل نجومی خود نگاه دارند

 

[اولدوز]

گاه‌شماری بهیزکی یا گاه‌شماری ویهیژکیک یکی از انواع گاه‌شماری‌های ایران باستان بود.[۲] درگاه‌شماری اوستایی نو سال سیار ایرانی درست ۳۶۵ روز حساب می‌شد و هر سال یک چهارم روز یعنی شش ساعت اضافه را محسوب نمی‌کردند. بدین ترتیب ایرانیان پس از ۱۲۰ سال (در برخی منابع هر ۱۱۶ یا ۱۲۸ سال ذکر شده) یک ماه سیزدهم را به سال می‌افزودند که در واقع تکرار یکی از ماه‌های سال بود. این یک ماه کبیسه در نوشته‌های قدیم بهیزک بزرگ [۱۴] و چنین سالی را که یک ماه اضافه داشت وهگیک می‌نامیدند و این نوع گاه شماری گاه‌شماری بهیزکی یا گاه‌شماری ویهیژکیک نامیده می‌شد. این سالی است که منجمان اسلامی سال ناقصه نامیدند.[۱۵] در مثل در ۱۲۰ سال نخست، دو ماه فروردین و در ۱۲۰ دوم، دو ماه اردیبهشت تا آخر برقرار می‌کردند. روزهای این ماه هم همان نام روزهای عادی را داشتند. موقع اخذ مالیات‌ها و کاشت کشتزارها و درو و محصول‌برداری بر اساس این سال ثابت بود

 

[اولدوز]

این که چرا به جای کبیسهٔ چهار ساله و افزودن یک روز، پس از ۱۲۰ سال با افزودن یک ماه کبیسه می‌گرفتند نزد ایرانیان توجیه دینی داشت. به موجب کتاب دینکرد کبیسه گرفتن کمتر از یک ماه جایز نیست هم چنین زیاده از ۵ ماه نیز روا نمی‌باشد. ابوریحان بیرونی می‌گوید که ایرانیان می‌گفتند کبیسه بر ماه واقع می‌شود نه بر روز زیرا زیاد شدن شمار روزها را نیک نمی‌دانستند. بیرونی علت دیگری هم برای این کار می‌آورد وی نوشته‌است که ایرانیان برای هر روز آیین‌های خاصی داشتند از جمله ذکر نام ایزدی که روز به نام اوست و پادشاهان ساسانی نیز برای هر روز یک نوع گل و شراب و نغمه داشتند و از این رو افزوده شدن بر تعداد روزها ترتیب را برهم می‌زد. برخی نویسندگان دلایل دیگری هم آورده‌اند از جمله اینکه چون ایرانیان برای روزها سعد و نحس قایل بودند نمی‌خواستند با جابه‌جا شدن، روزهای سعد به روزهای نحس منتقل شوند و نوروز در اولین روز ماه نباشد