آموزشی گونه‌های شخصیت شرور در داستان‌ها

[Tara Motlagh]

استفاده از این قالب، روشی عالی برای عمق بخشیدن به شخصیت «قهرمان» و خلق تنش دراماتیک است. «قهرمان» ممکن است با همان انتخاب هایی مواجه شود که «دوست پلید» در گذشته تجربه کرده است—در بسیاری از اوقات، این «دوست پلید» است که «قهرمان» را وسوسه می کند. اگر «دوست پلید» و «قهرمان» رابطه‌ای نزدیک در گذشته داشته‌اند، صحنه های مواجهه‌ی این دو کاراکتر با یکدیگر می تواند تأثیرگذاری عاطفی زیادی داشته باشد. قالب «دوست پلید» به مخاطبین نشان می دهد که چه اتفاقی رقم خواهد خورد اگر «قهرمان» داستان، مسیرِ تاریکی و «شر» را برگزیند.

 

[Tara Motlagh]

حتی وقتی کاراکتر «دوست پلید» به عنوان «شخصیت شرور اصلی» وارد داستان می شود، مهم‌ترین نکته در مورد او، مفهوم «سقوط اخلاقیِ» این شخصیت است. درست مانند «قوس رواییِ» مربوط به «رستگاری»، به تصویر کشیدن «قوس رواییِ» مربوط به «سقوط» به شکلی مجاب‌کننده، کار دشواری به شمار می آید.

 

[Tara Motlagh]

۴- اغواگر

این گونه، «شخصیت شرورِ» جذاب و حیله‌گری است که هنگام به ورود به صحنه، تمام توجهات را به خود جلب می کند. اگرچه «اغواگر» نیز معمولا به عنوان «شخصیت شرور اصلی» مورد استفاده قرار می گیرد، از بسیاری جهات، نقطه‌ی مقابلِ «فرمانروا در سایه» در نظر گرفته می شود. این کاراکتر به جای مرموز و منزوی بودن، حاضر و در دسترس است. او به جای به تن کردنِ شنلی سیاه، احتمالا با زرهی طلایی یا جامه‌ای سفید در صحنه حضور می یابد. تهدید و خطرِ این شخصیت، در زیر لبخند صمیمی و صحبت های دوستانه‌ی او پنهان می شود.

 

[Tara Motlagh]

«اغواگر» طراحی شده تا در هر صحنه‌ای که حضور می یابد، تمام توجهات را به خود جلب کند. برخلاف کهن‌الگوی «فرمانروا در سایه»، «اغواگر» با آشکار شدن جنبه های مختلف شخصیتی‌اش، به کاراکتری جذاب‌تر از قبل برای مخاطبین تبدیل می شود. ظاهر فریبنده و رفتار دوستانه‌ی «اغواگر»، اتمسفری تشویش‌آور آمیخته با احساس تردید و ناامنی را به داستان اضافه می کند.

 

[Tara Motlagh]

۵- دشمن قدیمی

این قالب، پیشینه‌ای مشترک با «قهرمان» دارد و به دنبال انتقام از او است. «دشمن قدیمی» از مدت ها پیش در حال نقشه کشیدن برای انتقام بوده، اما انجام این کار به تازگی امکان‌پذیر شده است: شاید او اکنون به اندازه‌ی کافی بزرگ شده تا به نبرد برود، شاید بالاخره جایی که «قهرمان» در آن پنهان شده را پیدا کرده، یا صرفا به قدرت هایی جدید دست یافته است. در هر صورت، «دشمن قدیمی» آماده است تا مشکلاتی را برای «قهرمان» به وجود آورد و گذشته را به این شخصیت یادآوری کند.

 

[Tara Motlagh]

این قالب نیز مانند «دوست پلید»، جنبه‌ای شخصی را به داستان اضافه می کند. داستان‌نویسان با استفاده از کهن‌الگوی «دشمن قدیمی» فرصت این را به دست می آورند که در گذشته‌ی «قهرمان» کاوش کنند و به شخصیت‌پردازیِ او ژرفا ببخشند. اگر گذشته شامل اتفاقی می شود که «قهرمان» از آن شرمسار است، نویسنده می تواند بر دوراهی های اخلاقی تأکید کند و تصمیماتی سخت را در مقابل مخاطبین قرار دهد. به این خاطر که مشکل میان «قهرمان» و «دشمن قدیمی» به مدتی طولانی (شاید نسل ها) وجود داشته است، استفاده از این کهن‌الگو، اتمسفری حماسه‌گونه را به روایت اضافه می کند.

 

[Tara Motlagh]

توجه به این نکته مهم است که می توانیم از چندین «شخصیت شرور» با قالب های گوناگون در داستان خود استفاده کنیم—کاراکترهایی که در مسیر «قهرمان» برای از میان برداشتن مشکل اصلی که روایت را به پیش می برد، مانع ایجاد می کنند. استفاده از تعداد کمتری از «شخصیت های شرور»، به معنای در اختیار داشتن زمان بیشتر برای شخصیت‌پردازی است. نویسندگان هنگام خلق رمان، به شکل معمول فضای کافی برای پرداختن به یک «شخصیت شرور اصلی» و همچنین یک «شخصیت شرور ثانویه» را در اختیار دارند. پس از این که «شخصیت شرور ثانویه» از میان برداشته شد، «قهرمان» آماده‌ی رویارویی با دشمن اصلی خود می شود.