طب گیاه زرآوند سفید

[-pariya-]

 

[-pariya-]

گیاه زرآوند در کتب طب سنتی با نام های زرآوند و زریوند آمده است. دو نوع معروف دارد یکی را زرآوند گرد و به اصفهانی نخود الوندی و نوع دوم را زرآوند دراز گویند. در برخی مدارک از جمله پارسا در فلور ایران خربزه ابوجهل نام برده شده است. در بازار دارویی هند گیاه را زرآوند طویل گویند.

 

[-pariya-]

گونه هایی از این گیاه در ایران می رویند و خواص دارویی آن ها باید مطالعه شود. در غرب ایران در قصر شیرین، کوه الوند همدان، بین اشتران کوه و کوه ساس، کوه چهار خاتون، کوه رازوند و عباس آباد همدان می روید.

 

[-pariya-]

اطراف تهران، کرج، ونک، اوین، شمیرانات و در آذربایجان می روید. در مناطق شمال بین درختان زیتون رودبار می روید. در طب سنتی معمول است ساقه زیرزمینی یا بیخ گیاه مصرف می شود و از هندوستان وارد شده و در بازار به نام زرآوند عرضه می شود.

 

[-pariya-]

زرآوند و ریشه آن از نظر طبیعت طبق نظر حکمای طب سنتی گرم و خشک است و از نظر خواص معتقدند که تریاق سمی نباتی و حیوانی است از جمله برای سم مار کبری تریاق (پادزهر) موثری است

 

[-pariya-]

. بازکننده گرفتگی ها و انسداد مجاری عروق و مدر است و قاعده آور، کرم معده و کرم کدو را می کشد و برای پاک کردن رحم و اخراج جنین بسیار مفید است.

 

[-pariya-]

اگر با سکنجبین خورده شود برای طحال نافع است و اگر 5 گرم آن با شراب عسلی خورده شود برای صرع و کزاز و ضعف احشا مفید است و به عنوان مسهل بلغم می باشد و با ایرسا و عسل برای پاک کردن زخم های عمیق و التیام آن ها نافع است.

 

[-pariya-]

ضماد آن برای محل گزیدگی عقرب و مار و رویانیدن گوشت در زخم های رحم و سایر زخم ها مفید است. مالیدن آن به دندان و لثه برای پاک کردن رطوبت ها و چرک لثه نافع است

 

[-pariya-]

. شیاف آن در مهبل برای باز کردن عادت ماهیانه و رفع بند آمدن آن و برای اخراج جنین در موارد سختی زایمان موثر است.

 

[-pariya-]

مقدار خوراک آن 8-10 گرم است. زرآوند برای کبد و طحال مضر است از این نظر باید با عسل خورده شود. در هند ریشه آن به عنوان تونیک، محرک، قاعده آور، قی آور و برای کاهش تب تجویز می شود ضمنا از گرد آن مخلوط با عسل در مورد بیماری لوکودرما که نوعی لک و پیس با برص است در مصرف داخلی تجویز می شود