دلنوشته {یادمان خاموش} اثر •سونیا کاربر انجمن رمان بوک•

[-RPR-]

بِسْمِ نْورْ
اثر: یادمان خاموش
به قلم: سونیا
ژانر: تراژدی
عضو گپ نظارت ادبی دوم

در تاریکی شب‌های بی‌پایان، سکوت سنگینی بر دل‌ها سایه می‌افکند و روحی سرگردان در جستجوی نشانه‌ای از زندگی می‌گردد. یادها، مانند برگ‌های زرد پاییزی، داستانی از عشق و غم را روایت می‌کنند. زندگی، با طعمی تلخ و شیرین، یادآور روزهایی است که پر از شور و شوق بودند. این دلنوشته، روایت‌گر سفر درون انسانی است که با حسرت به یادآوری لحظات گم‌شده‌اش می‌پردازد؛ لحظاتی که به آرامی از دستانش رفته و تنها حسرتی عمیق بر جای گذاشته‌اند.

*این اثر در مسابقه پیشواز شرکت داده شود.​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانی
در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[-RPR-]

ایام کهن، خزان روح را به تصویر می‌کشد. سایه‌ای تنها در گوشه‌ای از خانه نشسته است، جایی که روزها و شب‌ها به آرامی در هم می‌پیچند. صدای قدم‌های یواشکی بر روی فرش قرمز کمرنگی که زمانی مملو از خنده‌های کودکانه بود، شنیده می‌شود. در کنج دل، صفحاتی از یادها ورق می‌خورند و بی‌صدا، آرام و بیمناک چشمانش در جستجوی سایه‌هایی است که دیگر باز نمی‌گردند. گاهی به یاد می‌آورد که چگونه روزها با امید و آرزوها سپری می‌شد، اما اکنون فقط حسرت و غم در دلش جا خوش کرده است. در این دنیای بی‌صدا، او به گوشه‌ای از زندگی‌اش خیره شده و در آن، تنها یادگارهای گذشته را می‌بیند. سایه‌های غمناک بر دیوارهای خانه‌اش نقش بسته‌اند و او در تلاش است تا از میان این سایه‌ها، نشانه‌ای از زندگی بیابد.

 

[-RPR-]

چای داغی که صبح‌ها در فنجانی قدیمی تهیه می‌شود، هیچ‌گاه به اندازه کنجکاوی دلش داغ نمی‌شود. هر جرعه از آن، مزه تلخ تنهایی را در کامش رسوخ می‌کند. پسر و دخترش، در روزگار جوانی، وعده داده بودند که همیشه در کنار او خواهند بود، اما روزگار مثل ابرهای بهاری، بی‌خبر از وعده‌ها، به یکباره رخت بر بست و گم شد. هر روز با امید به یادآوری آن وعده‌ها، چای می‌نوشد، اما هر بار طعم تلخ واقعیت بر کامش می‌نشیند. در ذهنش، صدای خنده‌هایشان طنین‌انداز می‌شود و او به یاد روزهایی می‌افتد که زندگی با عشق و شوق پر شده بود. حالا، اما، چای داغ به یادآور حسرت‌های بی‌پایان تبدیل شده است و او تنها در دنیای خود غرق شده است.