مجموعه اشعار یغما گلرویی

[mobina01]

دو قدم مانده ک پاییز ب یغما برود
اینهمه رنگ قشنگ از کف دنیا برود

هر که معشوقه برانگیخت گوارایش باد
دل تنها به چه شوقی پی یلدا برود

 

[mobina01]

‌دوستت‌ می‌دارم‌!
تو به‌ زندگی‌ می‌مانی‌ !

به‌ نوشیدن‌ جرعه‌ای‌ آب‌ در فاصله‌ی‌ دو رؤیا !
به‌ بوییدن‌ عطرِ یک‌ نامه‌ْ پیش‌ از گشودنش‌!

 

[mobina01]

نه این‌که بی تو نخندم
نه
اما به خدا تمام این خنده‌های خام بی خیال
به یک تبسم کوتاه دیدار چهارشنبه‌ها نمی‌ارزند
به تبسم ساعت نه صبح
یا دقیق‌تر بگویم
نه و بیست دقیقه‌ی صبح
حالا اگر بانگ بیست و بهانه‌ی ساعت در ازدحام واژه و وزن موازی ترانه
نمی‌گنجد
گناهش به گردن تو
که من و این دل درمانده را
چشم در راه طنین تبسم می‌گذاشتی
حالا هنوز
نه صبح چهارشنبه‌ها که می‌شود
کنار خیال خالی اتاقک تلفن می‌ایستم
دل به دامنه‌ی رویا می‌دهم
و تو را می‌بینم
که با لباسی به رنگ بنفشه‌های بنفش
به سمت پسکوچه‌های پرسه و پروانه می‌روی
نه این‌که بی تو نخندم
نه
اما به نیامدن همیشه‌ی نگاهت قسم
تمام خطوط این خنده‌های خواب آلود
با رگبار گریه‌های شبانه
از رخساره‌ی خسته و خیسم
پاک می‌شوند..

 

[mobina01]

تو بادبادک بازیگوشی بودی
که با دنباله‌ی عطرش هر روز
از خیابان نوجوانی‌ام می‌گذشت
و من کودکی که می‌دوید
می‌دوید
می‌دوید
و نمی‌رسید ...!

 

[mobina01]

دوستت‌ می‌‌دارم!
چونان‌ بلوطی‌ که‌ زخم‌ یادگارِ
عشقی‌ برباد رفته‌ را!
ستاره‌ای‌ که‌ شب‌ را
برای‌ چشمک‌ زدن!
و پرنده‌ای‌ اسیر
که‌ پرنده‌ی‌ آزادی‌ را!
تا رهایی‌ به‌ بار بنشیند،
آن‌ سوی‌ حیرانی‌ِ میله‌های‌ قفس‌!

 

[mobina01]

بخوان به معراج آغوشت مرا،
که سرزمین این کولی؛
از مرز نفس های تو آغاز می شود…

 

[mobina01]

من کودکی بودم که تمام عمر
می‌دوید و دست تکان می‌داد،
برای بادبادکی ...
که با بادها می‌رقصید،
و او را نمی‌دید ...

 

[mobina01]

از یاد نبر که از یاد نبردمت!
از یاد نبر که تمام این سالها،
با هر زنگِ نا به هنگام تلفن از جا پریدم،
گوشی را برداشتم
و به جا صدای تو،
صدای همسایه ای،
دوستی،
دشمنی را شنیدم!
از یاد نبر که همیشه،
بعد از شنیدن آهنگِ «جان مریم»
در اتاق من باران بارید!

 

[mobina01]

استکان شکسته
چای را
در خود نگه نمی دارد.
درخت تبر خورده
میوه نمی دهد.
صندلی فرسوده
تکیه گاه خسته ای نمی شود.
تار سیم بریده
گوشه ای را
به خاطر نمی آورد.
من اما
همچنان
سرشار شعرهای عاشقانه ام
برای تو.

 

[mobina01]

اگر شبی
فانوس نفسهای من خاموش شد،
اگر به حجله آشنایی
در حوالی خیابان خاطره برخوردی
و عده ای به تو گفتند
کبوترت در حسرت پر کشیدن پرپر زد
تو حرفشان را باور نکن
تمام این سالها کنار من بودی
کنار دلتنگی دفاترم
در گلدان چینی اتاقم
در دلم…
تو با من نبودی و من با تو بودم
مگر نه که با هم بودن
همین علاقه ساده سرودن فاصله است؟
من هم هر شب
شعرهای نو سروده باران و بوسه را
برای تو خواندم
هر شب، شب بخیری به تو گفتم
و جواب تو را
از آنسوی سکوت خواب هایم
شنیدم ...