فایل شده ● ترسی دیگر نیست اثر مبینا عباسی ●

[مبینای شهر قصه ها]

نام دلنوشته: ترسی دیگر نیست!
نام نویسنده: مبینا عباسی
ژانر: درام، اجتماعی
ناظر: @ویتامین
ویراستار: @DOonYa
کپیست: @girl of the night
خلاصه: ترس مرد، دیگر از فانوس خاموش نمی‌ترسیم... به دنبال شمع می‌گردیم.
ترس نابود شد، دیگر نمی‌خواهیم در این ترس غرق شویم!
من تو را دوست دارم... بیا تا که با هم این ترس را به کتاب قصّه‌ها باز گردانیم.

 

[اولدوز]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته ]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[درخواست جلد]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
] تاپیک اعلام پایان دلنوشته]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡​

 

[مبینای شهر قصه ها]

طلوع:
از تاریکی شب‌ها دیگر نترسید.
دیگر نگران این غم‌ها نباشید.
آن تابش عشق بر ما می‌تابد.
دیگر نترسید، سیاهی هرگز پیروز نمی‌شود.
ترس؟ در برابر طلوع، ترس بی‌معناست... پس نترسید و با تابش امید رهسپار شوید.

 

[مبینای شهر قصه ها]

آتش:
میان آتش و باروت می‌رقصم.
میان بمب و باروت می‌خندم.
از چه می‌ترسید؟
تمام این حرف‌ها برای دست کشیدن ما از رویاهایی‌ست، که تنها یک قدم از ما دور است.
از هیچ چیز نمی‌ترسیم؛ آتش در آغوش ماست، نمی‌ترسیم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

قلم خشکیده:
قلم خود را در مرکب خون‌آلود وطن می‌گذارم.
نمی‌دانم، نمی‌دانم چرا قلم من بر روی کاغذ قلبم نمی‌نویسد.
دیگر نمی‌خواهد بداند که از وطنم خون می‌چکد.
قلم خود را چه‌گونه بر تن این مرز و بوم بکشم، وقتی هر بار بی‌درنگ قلم درد را می‌شکنند.
چرا؟ چون دیگر نمی‌ترسیم.

 

[مبینای شهر قصه ها]

سکوت:
حق ما چنین نبود، عشق چرا ساکت ماند؟
ای سرزمین گم شده! حرف بزن، ساکت نمان.
این چه عذابی‌ست که تحمل می‌کنید.
رها شوید؛ سکوت چرا؟ وقتی زبان در دهان دارید.
برای دو روز بیشتر زندگی کردن، راضی به سکوت می‌شوید؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

نفس:
حال، ما را کجا می‌بری؟ می‌خواهی مرا بی‌نفس کنی؛ باکی نیست، مرا از این هوا و زمین محروم کن امّا به یاد بسپار خون لاله بر زمین طغیان می‌کند و نفسی تازه در این خاک می‌دمد. مرا نمی‌توانی بی‌نفس بگذاری. در این مسیر من خود حوا هستم، آدم نبودی که ببینی!

 

[مبینای شهر قصه ها]

تلخ:
شیرین در کام ما امّا تلخ است.
بغض امّا در حنجره فریاد است.
اشک امّا در چشم‌هایمان امید است.
در این دل خون امّا لاله دمیده است.
تلخ نیست، کمی شیرین است... نه! دروغ نمی‌خواهم، بسیار تلخ است.

 

[مبینای شهر قصه ها]

پیروز:
سرانجام هر شکستی برنده خواهی شد.
دریغ مکن، مسیر رو به انتهاست.
ما می‌دانیم که پیروز نماد مقاومت بود، گل لادن مقاوم باش، مقاوم در برابر غم... !
اگر که تو پژمرده شوی، من این‌جا بی‌تو چه‌گونه پیروز شوم؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

زنده می‌مانم:
در این برزخی که ساخته بودید، باز هم نفس کشیدیم! برای لحظه‌هایی زنده ماندیم تا به چشم خود آن فروغ زیبا را ببینیم.
در برزخ یاد گرفتیم زنده بمانیم تا شاید بهشت پذیرای ما باشد.