فایل شده ● سکوت پر‌حرفم اثر اسماء براتیان ●

[Dijor]

عنوان: سکوت پر‌حرفم
نویسنده: اسماء براتیان
ژانر: تراژدی
ناظر: @vian
ویراستار: @سپید
کپیست: @الههِ ماه؛
خلاصه: اولین سکوت را در پرصدا‌ترین روز زندگی‌ام تجربه کردم؛ روزی که تو رفتی و من از غم نبودنت، از ترس دیدن رفتنت، برای همیشه بی‌صدا شدم!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[Dijor]

زمانی که جثه در حال سقوط تو را دیدم؛ گویی تمام آرزوهایم به همراه روحی که از کالبدت خارج می‌شد پر‌پر شد. با رفتنت لبخند را از من گرفتی و حال همچو رباتی بی‌دل تحمل می‌کنم زخم زبان‌‌ها را.

 

[Dijor]

آخرین کلمه‌ای که توانستم بر زبان بیاورم نام زیبایت بود.
بابا! واژه‌ای که واژه پرنقش زندگی‌ام بود. بابا‌جانم، آرزو می‌کنم همان‌گونه که از هفت طبقه آن ساختمان سقوط آزاد را تجربه کردی، حال در بهشت در قصری با هفت طبقه باشی.

 

[Dijor]

کرب‌هایم در قلبم انباشته شده و دیگر کسی آن‌قدر وقت ندارد تا با زبان اشاره برایش از اندوهم بگویم. به وسعت کوکب‌هایی که در آسمان نقش بسته‌اند ناگفته در فوادم دارم و به اندازه سکوت‌ هر فردی بی‌صدا ماندم.

 

[Dijor]

ارتعاش دستانم مرا خاطر‌نشان می‌کند که دیگر تو را ندارم، خبر‌آورک آرمان‌هایم با آخرین نفست پر‌پر شد. پلک‌های تو که روی هم می‌نشینند دخترک محنت کشیده‌ات آخرین واژه‌‌اش را با لکنت بیان می‌کند:
- بابا!

 

[Dijor]

کلامم یاری نکرد تا ادامه‌ دهم جمله ناتمامم را. ولی حال با این قلم که از خون‌دل‌هایی که خورده‌ام بیشتر از نزدیکانم آگاه‌ست، می‌نگارم:
- بابا، دوستت دارم!

 

[Dijor]

هنوز هم دستان پر‌پینه‌ات را که با خون تنت اُنس گرفته بود را از یاد نبردم، هنوز لخته‌های خون میان موهایت را به یاد دارم و هنوز همچو گذشته منتظر هستم تا به خانه بیایی و من خود را در آغوش پرحب تو جای دهم.

 

[Dijor]

مادرم با گونه‌های خراشیده و چشمانی که سرخی به آن‌ها قالب شده دلیل سکوت را می‌پرسد؛ بر سر و صورت خود می‌کوبد و عاجزانه التماسم می‌کند حرفی بزنم!
بغض می‌کنم و خسته‌ام از تقلای حرف زدن و نتوانستن.

 

[Dijor]

هر روزت را برای لبخندم اهتمام کردی، و واحسرتا که ما آدم‌ها گاهی به اندازه تلاشی که در زندگی می‌کنیم، پاداش نمی‌گیریم. روز میلادم رفتی و هر‌ بار این روز همچو شبی برایم دلگیر است.