روانشناسی Psychological projection روان‌شناختی فرافکنی

[-pariya-]

 

[-pariya-]

فرا‌فِکنی” یا “فراز‌فکنی” یا “سوی‌فکنی” یعنی نسبت دادن ناآگاهانه اعمال، عیب‌ها و امیال ناپسند خود به دیگران. فرافکنی در واقع ساز‌و‌کاری پدافندی به‌شمار می‌آید.

 

[-pariya-]

زیگموند فروید نخستین کسی بود که این مبحث را در روان‌شناسی مطرح کرد. آلفرد آدلر از جمله اولین منتقدان این نظر است. فرافکنی در معنای واژه‌ای آن، بر پرتاب کردن رو به بیرون یا رو به جلو دلالت دارد.

 

[-pariya-]

به فرایند یا اسلوبی اشاره دارد که افراد به مدد آن، ایده‌ها، تصویرها و امیال را بر محیط بیرونی‌شان تحمیل می‌کنند.

 

[-pariya-]

این بیرونی‌سازی مشتمل است بر دریافت (ادراک) فعالیت عقلی، دریافت تصویرها و نشانه‌ها به عنوان واقعیت (مثلاً در رؤیا و خیالات) و یا مکان‌یابی انگیزه‌ها و امیال موجود در درون «خود» (ایگو) در محدوده عین‌ها (اُبژه)، مردم و یا رویدادهای دیگر.

 

[-pariya-]

اصطلاح فرافکنی در روان‌کاوی کاربرد دارد؛ در روان‌کاوی، فرافکنی یکی از ساز و کارهای پدافندی (دفاعی) در برابر نگرانی به شمار می‌رود. در این معنی خواسته‌ها و انگیزه‌های ناپذیرفتنی که بازشناخت آنها در «خود»، ممکن است

 

[-pariya-]

موجب ناراحتی شود، به دیگران نسبت داده می‌شود. این وسیله پدافندی به طور کامل در جهت عکس درون‌فکنی می‌باشد

 

[-pariya-]

و اساس آن از این قرار است که فرد می‌کوشد تا تمایلات نامناسب و ناپسند خویش را به دیگران نسبت دهد و در نتیجه خود را عاری از هرگونه عیب و نقص بداند

 

[-pariya-]

و خود را از احساس گناه، برهاند. با این وسیله پدافندی، فرد در مورد دیگران با مقیاس خویش قضاوت می‌کند.

 

[-pariya-]

فرافکنی یعنی انگشت اتهام به سوی دیگران گرفتن. فرافکنی عبارت است از تمایل به نسبت دادن آنچه در درون می‌گذرد به دیگران یا به محیط. فرافکنی فرد را در مقابل یک نوع اضطراب حفظ می‌کند: اضطرابی که در اثر اعتراف به کاستی ها و نقص ها ممکن است به وجود آید.

•