چه رنکای زیبایی تبریک گلی
(میبینم تو ام اوتاکویی)

این روزها چقدر همه ترسیده‌ایم.
از گرانی، از بی‌شغلی، از بی‌درآمدی، از فردا و امروز، از خشکسالی، از بی‌بارشی، از دیر کردن باران ، از بی‌وفایی‌ها، از نماندن‌ها، از حرف‌هایی که ممکن است راست نباشند، از دوستت دارم‌هایی که شاید راست نگویند، از امن نبودن‌های آدم‌ها...
این روزها چقدر به نترسیدن احتیاجمان است.
به نترس، کنارت هستم...
نترس درست می‌شود...
نترس هستم...
نترس با هم درستش می‌کنیم...
این روزها، بیشتر از عشق، به نترسیدن نیازمان است.
آنقدر هستن‌تان خوب هست که یارتان نترسد...؟
از جهان نترسد؟
از بودن خودتان نترسد؟
کنارت هستم نترس؛ یعنی آنقدر دوستت دارم که نمی‌گذارم از گزندهای جهان، آسیب ببینی.
بیاید نترس‌هایمان را بهم هدیه دهیم.

گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را
ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان
مضطرب حال مگردان من سرگردان را

ترسم این قوم که بر دردکشان می خندند
در سر کار خرابات کنند ایمان را
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را