سرپرستت خسته نباشه...

تلگرام میتونی بیای؟

بچه‌ی منه فداتش بشم منه

دروغ گفتن از سر به ما
خوردن هر چی بود از سهم ما
حرف مفت رو بستن به ما
حرف دل موندش از سمت ما
دروغ گفتن از سر به ما
خوردن هر چی بود از سهم ما
حرف مفت رو بستن به ما
حرف دل موندش از سمت ما

نمیشه دورم هی پُر و خالی
اصلاً بالا نمیرم که بخوام بیام پایین چون
می‌دونی اینجا جای ما نی
جای موندن آدمی با حال ما نی
نه من که رفتم تو هم برو
هر لحظه از خودت بزن جلو
من، همون که راه رو کندم
یه جایی قبلاً تووم دیدم تو رو
که خشم داشتم وحشی بودم رحم نبود تووم
ترس بود که جنگی بودم غرق توو اون خون
شهر توو مشت بد توو پشت اما توو روم خوب
نقش داشتم رنگی بودم اما کدوم بوم
مشتی دیدم جای دیگه زندگی یه چی دیگست
نه حرفی از این باد بود نه قصه ای از بیدی هَ
زندگی یه حادثست با چند تا شکل مبهم
پَ ساختم یه برج بلند با ستون محکم
به بالای ارتفاع، انتهای ارتقاء
کوچه ی فرشته ها، جنب پارک اعتبار
با پلاکِ عشقِ ناب، زنگِ سوم حسِ پاک
واحدم توو برجِ خاص، سر نزنی اشتباهست تو
داداشی دیره بگی خونه کجاست
که سر گذاشت گندم رو سی*ن*ه ی داس
باس از این سگدونی کند و رفت
اصلاً مهم نی چی دروغه چی بوده راست
خیره، مات، مبهوت، منگ
کی این بچه رو محکوم کرد
به دیوونگی از تو کَند
لبخندتو بعد اخموت کرد
چون اینجا یه چی رنگ میده بهت
سفید میشه موهات سرد میشه دلت
زنده بودنو همه مفت خریدیم
بهم بگو مردنو چند میشه گرفت

حس میکنم دیرم شده
‎اما نمیدونم چی دیر شده چی
یه منمُ رفیقم گله
تو خودم تو چتی
دیرم شده
اما نمیدونم چی دیر شده چی؟
یه منمُ رفیقم گله
توخودم تو چتی

بعضی شبا چشا درشت بیدار
بعضی شبا دمِ پنجره صدا تُپق میاد
بعضی شبا لقن مفصلام
منم یه دوست ناباب وسلام
منم یه درس عبرت
باخودم بدم و الا دست به خیرم
عشق میکنم بخنده چهرت
خدا نرسید شیطون رفت تو جلدم
پس چقدرم راضیم دادا
بچه مثبتا به * میرن دادا
به همه چی آره گفتیم جای نه بابا
ما بَد و رفتیم لایِ صدتا راه
جدیداً ردیفم تو پول تو چپ دادا
چون تا وقتی پول هست آقام
وایسادم زدنم تو دعواها
ولی از ترس نشاشیدم تو شوارام
صبرم کمه حوصلم در حد حداقله
چهل سالگیمو میبینم به تخت بستنش
دستاشو بستن از دست نره
من بستمه
دلم تنگ شده برا نه
برای اینکه دوباره بمیریم برا هم
بیقرارمو دلتنگ سر گرم
برا طعم قبل
همه جمع
یادمون رفت زندگی کنیم
دیگه اصلا چیزیو حس نمیکنیم
من اخمام توهمه تو گریه میکنی
مارو نگا تو چی حرفه ای شدیم
من و این دست ساز باهم
یه شبایی داریم که صبحش درمانگاهم
با این حال تنها عین مرد وایستادم
عین مرد وایستادم