مشاعره مشاعره با حرف "ب"

[amir mohamad]

به رنگ غنچه سودای خطت پیچیده دلها را

رک‌گل رشتهٔ شیرازه شد جمعیت ما را

خرامت بال شوقم داد در پرواز حیرانی

که‌چون قمری قدح در چشم‌دارم سرو مینا را

برق حسنی در نظر دارم به خود پیچیده‌ام
جوهر آیینه یعنی موی آتش دیده‌ام

نادمیدن زین شبستان پاس ناموس حیاست
چون سحر عمریست خود را با نفس دزدیده‌ام

 

[پایان]

بوسه باران گر کنید لب های خشکیده ز غم
خنده جاری گشته رخت بندد رسد پایان غم
گر حرام کردند گروهی بوسه باران را جهان
ترس از آن دارند که آنان تا رسد پایان غم

 

[amir mohamad]

بوسه باران گر کنید لب های خشکیده ز غم
خنده جاری گشته رخت بندد رسد پایان غم
گر حرام کردند گروهی بوسه باران را جهان
ترس از آن دارند که آنان تا رسد پایان غم

بس که من دل را به دام عشق خوبان بسته‌ام
وز نشاط عشق خوبان توبه‌ها بشکسته‌ام

خسته او را که او از غمزه تیر انداخته‌ست
من دل و جان را به تیر غمزهٔ او خسته‌ام

 

[پایان]

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری

به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

 

[amir mohamad]

به سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داری

به درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردم

نه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی

گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم

بیاکه جام مروت دهیم حوصله را
به سایهٔ کف پا پروریم آبله را

به وادیی که تعلق دلیل کوشش‌هاست
ز بار دل به زمین خفته‌گیر قافله را

 

[پایان]

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد

که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی

شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند

 

[amir mohamad]

بر جمال تو چنان صورت چین حیران شد

که حدیثش همه جا در در و دیوار بماند

به تماشاگه زلفش دل حافظ روزی

شد که بازآید و جاوید گرفتار بماند

بهر که قصه دل گفته ام دلش خونست
توهم مپرس ز من، تا نگویمت چونست

منم، که درد من از هیچ بیدلی کم نیست
تویی، که ناز تو از هر چه گویم افزونست

 

[پایان]

بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی

مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست

سرها بر آستانه او خاک در شود

حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست

دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود

 

[amir mohamad]

بس نکته غیر حسن بباید که تا کسی

مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

این سرکشی که کنگره کاخ وصل راست

سرها بر آستانه او خاک در شود

حافظ چو نافه سر زلفش به دست توست

دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود

بویی از خاک رهت همره باد سحری است
رنگی از حسن رخت، مایه گلبرگ طری است

دم ز زلف تو زنم زان دم من مشکین است
سخن از لعل تو گویم، سخنم،زان شکری است

 

[پایان]

به نور شمع حاجت نیست چون خورشید طالع شد

دل بینا چو داری، دیده بینا چه می خواهی؟