مشاعره مشاعره با حرف " خ "

[ill_mah]

خنده‌ی خشکی به لب دارم ولی بارانی‌ام
ظاهری آرام دارد باطن طوفانی‌ام

مثل شمشیر از هراسم دست‌وپا گم می‌کنند
خود ولی در دست‌های دیگران زندانی‌ام

بس که دنبال تو گشتم شهره عالم شدم
سربلندم کرده خوشبختانه سرگردانی‌ام

می‌زند لبخند بر چشمان اشک‌آلود شمع
هرکه باشد باخبر از گریه‌ی پنهانی‌ام

هیچ دانایی فریب چشم‌هایت را نخورد
عاقبت کاری به دستم می‌دهد نادانی‌ام

 

[ستایش شهریوری]

خواهی که گرد کویت دیوانه سر نگردم
چون رو به‌من نمودی دیگر ز من مپوشان

 

[Tara Motlagh]

خانمان‌سوز بوَد آتش آهی، گاهی
ناله‌ای می‌شکند پشت سپاهی، گاهی

روشنی‌ بخش از آنم که بسوزم چون شمع
رو سپیدی بوَد از بخت سیاهی، گاهی

 

[ill_mah]

خسته‌ام از این کویر، این کویر کور و پیر
این هبوط بی‌دلیل، این سقوط ناگزیر

آسمان بی‌هدف، بادهای بی‌طرف
ابرهای سر به راه، بیدهای سر به زیر

ای نظارهٔ شگفت، ای نگاه ناگهان!
ای هماره در نظر، ای هنوز بی‌نظیر!

آیه آیه‌ات صریح، سوره سوره‌ات فصیح!
مثل خطی از هبوط، مثل سطری از کویر

مثل شعر ناگهان، مثل گریه بی‌امان
مثل لحظه‌های وحی، اجتناب ناپذیر

ای مسافر غریب، در دیار خویشتن
با تو آشنا شدم، با تو در همین مسیر!

از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی
دیدمت ولی چه دور، دیدمت ولی چه دیر!

این تویی در آن طرف، پشت میله‌ها رها
این منم در این طرف، پشت میله‌ها اسیر

دست خستهٔ مرا، مثل کودکی بگیر
با خودت مرا ببر، خسته‌ام از این کویر!

 

[ستایش شهریوری]

خرم آن لحظه که مشتاق به یاری برسد
آرزومند نگاری به نگاری برسد

 

[Tara Motlagh]

خوبی از اندازه بیرون می‌بری انصاف نیست
دشمنِ جان بودن و شیرین‌تر از جان زیستن

دیده پر اشک و زبان پر شُکر، مشکل حالتی‌ست
با چنین نازک‌دلی‌ها سخت‌پیمان زیستن

 

[amir mohamad]

خرم آن لحظه که مشتاق به یاری برسد
آرزومند نگاری به نگاری برسد

خیال روی توام دوش در نظر می‌گشت
وجود خسته‌ام از عشق بی‌خبر می‌گشت

همای شخص من از آشیان شادی دور
چو مرغ حلق بریده به خاک بر می‌گشت

 

[ستایش شهریوری]

خرم آن لحظه که مشتاق به یاری برسد
آرزومند نگاری به نگاری برسد

 

[amir mohamad]

خنده کی کرده حکایت ز دل شاد کسی
گاه ویران کندت خاطره و یاد کسی

دل به بازوی خودت خوش کن و زانوی خودت
کی کسی میرسد امروز به فریاد کسی

 

[Tara Motlagh]

خلوت چه احتیاج بُوَد عزلتِ مرا؟
فانوس‌وار خلوتِ من پیرهن بس است