مشاعره مشاعره با اشعار شاعران

[ریحانا۲۰]

مثل گنجشکی که طوفان لانه اش را برده است
خاطرم از مرگ تلخ جوجه ها آزرده است

هر کـه از ساقی عشق تو چو من باده گرفت

بی خود و

بی خرد و

بی خبر و

حیران شد!

 

[اوین]

هر کـه از ساقی عشق تو چو من باده گرفت

بی خود و

بی خرد و

بی خبر و

حیران شد!

در طالعم نبود که با تو سفر کنم
رفتم که رنج‌های تو را مختصر کنم

 

[ریحانا۲۰]

در طالعم نبود که با تو سفر کنم
رفتم که رنج‌های تو را مختصر کنم

چومویت مشکبار آمد سفر کن

سحرگه بر صبامویی گذر کن

مرا مویی ز حال خود خبر ده

ز مویت مژده باد سحر ده

 

[اوین]

چومویت مشکبار آمد سفر کن

سحرگه بر صبامویی گذر کن

مرا مویی ز حال خود خبر ده

ز مویت مژده باد سحر ده

هی شعر می‌نویسم و دلتنگ می‌شوم
حس می‌کنم کنارمی و آه! جای تو…

این شعر را رها کن و نشنیده‌ام بگیر
بگذار در سکوت بمیرم برای تو

 

[ریحانا۲۰]

هی شعر می‌نویسم و دلتنگ می‌شوم
حس می‌کنم کنارمی و آه! جای تو…

این شعر را رها کن و نشنیده‌ام بگیر
بگذار در سکوت بمیرم برای تو

و صد راه نشان دادم

یا راه نمی دانی

یا نامه ‌نمی خوانی

من آنِ توام

 

[اوین]

و صد راه نشان دادم

یا راه نمی دانی

یا نامه ‌نمی خوانی

من آنِ توام

من آخر ای صدای سبز عشق، کوچ می‌کنم
از این سکوت یخ زده به سوی گرمسیر تو

 

[ریحانا۲۰]

من آخر ای صدای سبز عشق، کوچ می‌کنم
از این سکوت یخ زده به سوی گرمسیر تو

و قاف

حرف آخر عشق است

آنجا که نام کوچک من

آغاز می‌شود

 

[اوین]

و قاف

حرف آخر عشق است

آنجا که نام کوچک من

آغاز می‌شود

در سی*ن*ه کویر لوت باقی مانده
دل، لانه ی عنکبوت باقی مانده

من شاعر کوچه‌های غربت هستم
از من دو سه خط سکوت باقی مانده

 

[ریحانا۲۰]

در سی*ن*ه کویر لوت باقی مانده
دل، لانه ی عنکبوت باقی مانده

من شاعر کوچه‌های غربت هستم
از من دو سه خط سکوت باقی مانده

هفت طارم را ز دیدارت حیات

تا برآیی زین رواق شش جهات

انبیا را دیده ها روشن کنی

قدسیان را جانها گلشن کنی

اول آدم را که طفل پیرزاد

برگرفت از خاک و لطفش شیر داد

بود آدم بی پدر بی مادری

او بپروردش زهی جان پروری

حله پوشیدش از عریان خویش

 

[اوین]

هفت طارم را ز دیدارت حیات

تا برآیی زین رواق شش جهات

انبیا را دیده ها روشن کنی

قدسیان را جانها گلشن کنی

اول آدم را که طفل پیرزاد

برگرفت از خاک و لطفش شیر داد

بود آدم بی پدر بی مادری

او بپروردش زهی جان پروری

حله پوشیدش از عریان خویش

شعار حسن تمکین شیو عشق است بیتابی

به پایان تا رسد یک شمع، صد پروانه می‌سوزد