روحاء گفت:

اخم کردم و سرم را به صندلی ماشین فشار دادم:
- نه.
این را که گفتم، کوله‌پشتی‌اش را بغل کرد و چشم‌هایش را بست:«منم نمیرم پس»
***
من حائلی بین آهیل و هامین بودم و ایمان دقیقا جلوی هر سه ما نشسته بود. هامین، کیسه‌ی خوراکی‌ها را روی زیرانداز خالی کرد و گفت:«تازه حقوق گرفتی ایمان؟!» و یکی از پاکت‌های پفک‌ را به طور کامل باز کرد و بعد از چندثانیه، با لبخندی دندان نما، سکوت نسبتا مطلق پارک را شکست: «ایمان، یادته روز اول مدرسه رو؟» ایمان سرش را تکان داد و من یاد دعوایی افتادم که هنوز از خاطر هیچ‌کداممان نرفته بود. دوباره سکوت حاکم شد و این‌دفعه، دلیلش را خوب می‌دانستم. یک هفته‌ی دیگر تکلیف تک تکمان مشخص می‌شد و معلوم نبود بعد از پنج سال هم‌کلاس بودن، هر کداممان روی کدام صندلی دانشگاه می‌نشیند. تکلیف من و آهیل که مشخص بود. ولی ایمان و هامین هنوز هدفشان را مشخص نکرده بودند. گلویم را صاف کردم و لیوان چای را از توی سینی برداشتم. داغ بود و انگشت‌هایم را می‌سوزاند. قبلا هماهنگی‌های لازم را با آهیل انجام داده بودم و فقط هامین و ایمان از محفل پیش رو خبر نداشتند. آهیل انگشت‌هایش را به هم گره داد و گفت: «آقای اشراقی، می‌تونم باهاتون حرف بزنم؟» ایمان "البته" آرامی را زمزمه کرد و آهیل پرسید:«می‌دونی که خیلی دوست دارم و نمی‌خوام هدفی رو دنبال کنی که هیچ علاقه‌ای بهش نداری، قبل از این‌که باهات وارد بحث بشم، دوست دارم به این سؤالات جواب بدی». حرف زدن با این ایمان و قانع کردنش، آن‌قدر سخت و طاقت فرسا بود که برای چند کلمه باید این‌گونه مقدمه چینی می‌کردیم. ایمان زیرک تر از آنی بود که به راحتی قانع شود. پرسید:« می‌شه بهم بگی که چرا یه آدم باید چهل سال از عمرش رو فوتبال یا ورزشی قرار بده که از نظر من هیچ خروجی مثبتی نداره و نهایت خروجی مثبتش محبوبیتیه که به دست میاره؟» هامین از شدت کلافگی ادای آهیل را درآورد. ایمان اما در خودش فرو رفت و بعد از چند دقیقه گفت:« سوالت شبیه اینه که از یه نفر بپرسی چرا داری زندگی می‌کنی و هدفت از زندگی کردن چیه؟!»
آهیل نفسش را بیرون داد و صدایش خش دار شد:
- دقیقا سوال منم از تو همینه ایمان.
ایمان، بند ساعتش را باز کرد و دوباره بست. هامین از فرصت استفاده کرد و پرید وسط بحث آهیل و ایمان:
- جهت یادآوری می‌پرسم آقا ایمان، مثل‌ این‌که قبلا گفته بودید پدرتون روان‌پزشکه.
ایمان سرش را تکان داد و هامین، چشم غره‌ای به آهیل رفت و از او خواهش کرد که بحث را ادامه ندهد. دهانم را به گوشش نزدیک کردم:«نوبت شما هم میرسه آقا هامین، فعلا سکوت کن». آهیل اما آرام بود و به دنبال جوابی قانع کننده:«شرمنده که می‌پرسم اینا رو، ولی واقعا برام عجیبه که وقت و عمرم رو سال‌ها پای ورزشی بذارم که خروجی سالمی نداشته باشه و از اون بدتر، اصلا نمی تونم تصور کنم هدفی که انتخاب می‌کنم اصلا خروجی خوبی نداشته باشه.» ایمان سرش را پایین انداخت. دنبال قانع کردن آهیل نبود، ولی حرفش را به زبان آورد:«هر آدمی واسه یه چیزی به دنیا میاد. از نظر من‌، زندگی مثل مسائل ریاضیه که با هر راه حلی، نهایتاً به یه جواب می‌رسی. ولی مهم این‌جاست که هرکسی مسائل خودش رو داره. مهم تر از اون، اینه که با چه راه حلی پیش بری و با اشتباه حل کردن این مسائل، مردود نشی. من اگه با راه حل خودم مسائل رو حل می‌کنم، معنیش این نیست که دارم زندگیم رو به آتیش می‌کشم، معنیش اینه که مسائل و راه حل های خودم رو دارم» هامین خندید:«با این‌که‌ هیچی از حرف‌هات نفهمیدم و متوجه ربطش به سوالات آهیل نشدم، ولی آفرین. بالاخره ریاضی یه جاهایی به درد خورد و امیدوارم این دوتا برخلاف من منظورتو فهمیده باشن.» آهیل جواب داد: «ولی من قانع نشدم هامین.» ایمان، دستش را برد توی موهایش و زمزمه کرد:«شماها هر کدومتون از همون روزی که به دنیا اومدید، هدفتون رو انتخاب کردید و در راستاش درس خوندید، کلاس رفتید، مطالعه کردید و از هیچی دریغ نکردید». بعد از پنج سال، هنوز جملاتش را مثل روز اول ادا می‌کرد و انگار پشت تریبون دانشگاه تهران قرار می‌گرفت.

کلیک کنید تا گسترش یابد...