کاش کسی گفته بود؛ تنهایی را یاد بگیر. تنهایی کافه رفتن را، سفر کردن و خوابیدن را، حتّی؛ حتّی خرید کردن را که از تنهایت غول نسازی و پناه ببری به ریشه‌ی سستی که نامش را عشق بگذاری و از سر تنهایی‌ات، حقِ همه چیز را از خود بستانی و وابسته به کسی باشی و خودت را از یاد ببری. ما آدم‌ها هیچ‌گاه کاری را برای خودمان و تنهایمان نمی‌کنیم؛ حتّی گرفتن مجلس تحریممان را.

می‌دانی!
گاهی ما از آدم‌ها در رویایمان، بُتی می‌سازیم و در دنیای بی‌رحم هابیل و قابیل، آن‌قدر آن‌ها را بزرگ می‌کنیم که خودمان در برابرشان هر لحظه، کوچک و کوچک‌تر می‌شویم و آخر برای دیدنشان، مجبور می‌شویم سرمان را بالا بگیریم و آن‌ها هیچ‌گاه متوجّه‌ی بزرگ‌نمایشان نمی‌شوند و خودشان را گم می‌کنند.

می‌دانی!
من رکب خوردم! در تو، اویی دیدم که وجود نداشت. اویِ درونت کوچک بود. آن‌قدر کوچک که تو خود را اندازه‌ی مهربانیِ من نمی‌دیدی؛ امّا من آن‌قدر بزرگش کردم و به آن پر و بال دادم که همان، یا سنگی شد و جلوی دیده‌ات را گرفت و دیگر مرا ندیدی یا با همان پر و بال پرواز کردی و رفتی.

من آن‌قدر دیوانه بودم که در جای ردِ پاهایت در جای‌جای این شهر قدم می‌گذاشتم و مسیر رد پاهایت را طی می‌کردم و می‌اندیشیدم؛ راه درست راهیست که تو رفته‌ای، امّا هیچ‌گاه نفهمیدم، قدم‌هایت گمراهیِ بی‌راهه بود.

من آن‌قدر دیوانه بودم که جای خالی‌ات را هم در روی نیمکت همیشگی دوست داشتم و هوای آلوده را به بهانه‌ی استشمام حرم نفس‌های تو در ریه‌هایم حبس می‌کردم و هیچ، حواسم نبود که خودم را مسموم می‌کنم.
کاش کسی گفته بود فقط سیگار ضرر ندارد، حبس هوای نفس‌‌های دم و بازدم نامرد‌ی‌ها، از یک نخ سیگار هم بدتر است و من مسموم شدم و دیر فهمیدم.

من آن‌قدر دیوانه بودم که وقتی می‌گفتی باران را دوست نداری چون خیس می‌شوی، همیشه خودم را برایت چتر می‌کردم و آن‌قدر خیس می‌شدم که عاشقانه‌هایی را برای هر دویمان در زیر باران می‌ساختم و هیچ حواسم نبود که باران و هوایش، هوای دونفره است.

من آن‌قدر دیوانه بودم که حواسم نبود باران، رحمت الهیست و زلال. اگر قطره‌اش بر سرت ببارد، ذات پلیدت را نمایان می‌کند و یا با خیس شدنت، آن‌قدر می‌شویتت که تمام زشتی‌ها و پلیدی‌ها را از تک‌تک سلول‌هایت می‌زداید و پاک می‌شوی، امّا تو همیشه از خیس شدن می‌ترسیدی و چتری به نام من داشتی.

امروز دیدمش. در همان خیابان همیشگی‌مان.
هنوز هم همان شکل بود. در ظاهر متین و آرام، امّا امان از درون باران ندیده‌اش!
وقتی خندید دوباره چالِ گونه‌اش زیباترش کرد. من محو همین زرق و برق رویش شدم و در همین چاهِ چالِ گونه نمایَش به دام افتادم!
امّا تنها نبود. در میان انگشتان پهناورش که روزی مأمن گرم من بود، دستان کوچکی جا گرفته بود که روزی آرزویش را داشت. نگاهش کردم. همان‌گونه بود که در رویایش برایم گفته بود، موهای فر و چشمان سیاه همانند من امّا ابروهای من پیوسته نبود!
سر به زیر فرو بردم. دستان دخترک از دستش جدا شد تا عروسک کوچکش را که از دستانش رها شده بود بردارد. همان عروسکی که من با افتادنش دستم را شما گرفتید، امّا او ایستاد تا دخترکش دست به زمین گذاشت و عروسکش را نجات داد، صدا که زد نفس، ناخودآگاه سر بلند کردم سو در سوی هم شدیم. لحظه‌ای خیره شدیم.
اگر دخترکش نبود و صدایش نمی‌زد بابا، گویی سال‌ها مات هم می‌شدیم.
نگاه از من گرفت و با حسرت گفت: دیر شده بریم نفسِ بابا!
دست دخترش را گرفت و قدم زنان از کنار نیمکت همیشگی‌مان گذشت. من ماندم و حرف آخرش که نام فرزندش هم اسم من بود و من آخر باز هم نفهمیدم.
***
پایان