دور خود میچرخم از روزی که لای موی تو...
دست بردم بو کشیدم موجی از گیسوی تو..
بارها خوردم به دیوار و به تیر و پنجره..
چونکه دیدم منظر چشم و لب و ابروی تو..
آمدی دیشب به خوابم ابن سیرین فاش کرد
جای دندان مرا بر میوه ی بازوی تو...

رد شدی از خاطراتم یاد آن شب، در بهار
در سرم انگار پر شد باز عطر و بوی تو

کهکشانی درد دارم دور از چشم فلک..

چون پلنگی زخمی ام خیره به ماه روی تو
درس اخلاق و ادب را از چه ک.س آموختی
اینهمه در حیرتم از حسن و خلق و خوی تو.....
شاخه ای نرگس بیادت چیده ام ای چشمه سار
میگذارم بیت آخر میفرستم سوی تو...

رآی من دیوانه لبخند قشنگ توست
بر آینه ها تنها آرائ مرا بنداز

شورای نگهبان است این قلب پر آشوبم
قانون اساسی هم از عشق تو شد آغاز

در مجلس بزم توصحبت فقط ازلطف است
ای منتخب خوبان ،بر ما نظری کن باز!


از طرح تو من هر شب ،در خواب بتی سازم
آخر به کجایی تو ،افشا بنما این راز

دانم که خطا کردم باید شوم استیضاح
جرم تو کم از من نیست با اینهمه قهر و ناز

یک تبصره ای چیزی از لطف به ما رو کن
مهر تو مرا کافیست ای بال و پر پرواز

تصویب تو میخواهم برگرد به آغوشم
از صحن لبانت کاش این حرف شود ابراز

با تو همه جا امن و باتو همه چیز آرام
ایکاش شوم پیروز در صید تو چون شهباز...

طلبکار از همه عالم تو شاید باشی ای زیبا
ولی یک دوستت دارم به این عاشق بدهکاری
سرت آسوده و جانت سلامت هرکجا هستی
شب از نیمه گذشت و من گرفتارم به بیداری
چه عطری میزنی ای گل که تا رد میشوی انگار
بهار پیچیده در کوچه خیابان گشته عطاری....
سر هر ثانیه هر روز جلوی چشم من پیداست
تمام خاطرات تو..مثل یک فیلم تکراری

چه باک از لشگر دشمن چو باشی در سپاه من
تو با یک چرخش ابرو دوصد دشمن به زیر آری

فدای خط چشمانت به فتوای کدام ظالم
شکستی شیشه ی قلبم مثل قلیان قاجاری...

تو را در مصرع آوردم تمام شعر معنا شد
تو تنها مرکز ثقل تمام بیت و اشعاری

زدم بر بوم یاد خویش ز روی ماه تو نقشی
کمال الملک ناز تو شدم بانوی درباری
.
نصیبت سیب سرخ عشق دلت آسوده و آبی
به شهر آورد تنهایی نمی بینم هواداری

بیا کاری بکن برگرد به دنیای پر از برفم
بجز یک رد پا از تو نمانده هیچ آثاری

نه دارم تاب دل کندن نه دارم علم دلداری
بجز دوست داشتن انگار بلد نیست این دلم کاری
برای وصف حسن تو هزاران قافیه کم بود
ز خوبی های تو اما هنوز جا مانده بسیار

ای صاحب تریبون! تا کی دروغ پرانی
جان بر لبانم آمد از دست این گرانی

من بیخیال مرغ و گوشت و پنیر و شیرم
دیگر به تخم مرغی دستم نمی رسانی

یک روز ترس داعش یک روز نقض بر جام
از اینهمه هیاهو ملت شده روانی


رویای کودک من تنهاست یک دوچرخه
کادوی بچه ی تو ماشین آنچنانی...

من صدهزار درد و فوقش تو دکترایی..
با فوق دکترایت، از درد من چه دانی؟

زاینده رود خشکید دریاچه شد بیابان..
از شانه های ملت کی خاک می تکانی؟

بیکاری و نداری شیطان بس رجیم اند
دیدم لیسانسه ای را مشغول بزچرانی

قبل از شما یکی گفت از طرح مسکن مهر
این نهضت شما هم کی داشت آب و نانی

دشمن ندارد این خاک جز فقر و تنگدستی
دل مرده ایم و مایوس در اوج نوجوانی..

چون خواستی تو زهری از چشم من بگیری
من شهریار هستم یک شاعر کیانی..

رآی من دیوانه لبخند قشنگ توست
بر آینه ها تنها آرائ مرا بنداز

شورای نگهبان است این قلب پر آشوبم
قانون اساسی هم از عشق تو شد آغاز

در مجلس بزم توصحبت فقط ازلطف است
ای منتخب خوبان ،بر ما نظری کن باز!


از طرح تو من هر شب ،در خواب بتی سازم
آخر به کجایی تو ،افشا بنما این راز

دانم که خطا کردم باید شوم استیضاح
جرم تو کم از من نیست با اینهمه قهر و ناز

یک تبصره ای چیزی از لطف به ما رو کن
مهر تو مرا کافیست ای بال و پر پرواز

تصویب تو میخواهم برگرد به آغوشم
از صحن لبانت کاش این حرف شود ابراز

با تو همه جا امن و باتو همه چیز آرام
ایکاش شوم پیروز در صید تو چون شهباز...