سال دیگه همین موقع وقتی داری این متن رو می‌خونی این رو بدون که تو دیگه اون آدم قبلی و سابق نیستی، چه سختی‌ها و زخم‌هایی رو که تحمل کردی، چه شب‌هایی رو تا صبح بیدار موندی و چه تلاش‌هایی که برای آینده کردی.
می‌دونم و درکت میکنم.
هیچکس پشتت نبود، درکت نکرد، برای گریه‌هات تب نکرد، برای غم‌هات مرحم نبود.
ولی غزاله، اگه هیچکسی تا حالا این حرف رو بهت نزده من می‌زنم:
( خودِ عزیزم، خودِ دوست داشتنیِ من! یک خسته نباشیدی بهت میگم بابت تموم سختی‌هایی که کشیدی و کم نیاوردی و ثابت کردی ضعیف نیستی و جا نزدی. بهت افتخار میکنم.
بله! بهت افتخار میکنم و می‌دونم هیچکسی تو نمیشه. پس به خودت افتخار کن چون تو کم کسی نیستی، تو بهترینِ خودتی)
و سخن آخر که:
نترس رفیق! من مثل کوه پشتتم و همیشه باهاتم. بهت افتخار میکنم که موفق شدی و خواهی ماند.
