ما امروز به «مجموعۀ درخشندۀ نویسندگان» بیش‌تر نیازمندیم تا به یک «نویسندۀ درخشان». زیرا نوشتن در تعریف بدیهی آن، تظاهر ذهن فرد به شکلی از زبان است. ولی در حضوری پنهانی، عملی است به خاطر «من دیگران» شدن نویسنده، که این خود سخت وامدار همۀ آن‌هاست که پیش‌تر نوشته‌اند.

کلیک کنید تا گسترش یابد...

نویسنده نباید از کار خود با کسی سخن بگوید، گفتن اینکه چه نوشته‌ام و یا بعدش می‌خواهم چه‌کار کنم سبب می‌شود تا شور نوشتن کاستی بگیرد. اما می‌توان در پایان هر فصل و یا پس از ختم اثر، برای چند صاحب صلاحیت خواند. استفاده از ضبط‌صوت در این مورد کارساز است، چون نویسنده با شنیدن اثرش می‌تواند اثر خود را از بیرون و از چشم دیگری بنگرد.
نقل از کتاب باغ در باغ، نشر نیلوفر

کلیک کنید تا گسترش یابد...

به هیچ چیز این‌قدر شوق ندارم مگر به نوشتن.
بیشتر فکرها هم برای من هرقدر اساسی باشند در همان موقع نوشتن پیدا می‌شوند.
هر وقت می‌خواهم مطلب تازه‌ای را بفهمم، چیز می‌نویسم.
هاتف درونی به من درس می‌دهد. یک هیئت خیالی شده‌ام. فکر و خیال از سر و روی من بالا می‌رود.
نقل از کتاب «دنیا، خانه‌ی من است»

کلیک کنید تا گسترش یابد...

آنچه درون مرا می‌کاود و می‌خورد، هنوز هم گفته نشده. اگر من می‌توانستم آنچه را که درون مرا می‌سوزاند بیان کنم، آن‌وقت شاعر می‌شدم، نویسنده، نقاش و هنرمند بودم و حال نیستم.

کلیک کنید تا گسترش یابد...

از من می‌پرسید که برای داستان‌نویسی، داستان‌نویس‌شدن، باید چه کار کرد. اول از همه باید بگویم که برای همۀ کارها باید صبر داشت.
نقل از کتاب لحظه‌ای و سخنی

کلیک کنید تا گسترش یابد...

راوی، نویسنده نیست و نقشی است که نویسنده می‌آفریند و آن را بازی می‌کند.

کلیک کنید تا گسترش یابد...

برای خود نوشتن، خودخواهی معنا نمی‌دهد، بلکه نشان‌گر حداکثر بهره‌برداری از ظرفیت یک ذهن است برای سخن گفتن. سخن می‌گویی، به تمامی با تمام صدایت و به صداقت، کار تو همین است. این که چه کسی سخن تو را می‌شنود، می‌فهمد یا می‌پسندد یا نه، این دیگر ربطی به مشغلۀ ذهنی تو به هنگام آفرین اثر ندارد.

کلیک کنید تا گسترش یابد...