آموزشی نکته‌ های نویسندگی

[Mahi.otred]

اگر می‌خواهید کتابخوان شوید…​

اگر می‌خواهی کتابخوان شوی با نوشتن شروع کن.

نوشتن تو را مجبور می‌کند تا بیشتر بخوانی.

 

[Mahi.otred]

اگر نمی‌توانید دربارۀ چیزی بنویسید​

اگر نتوانستید دربارۀ چیزی بنویسید، دربارۀ ناتوانی‌تان در نوشتن از آن چیز بنویسید.

در چنین مواقعی به این دو سوال پاسخ نوشتاری بدهید و دست خودتان را گرم نگه دارید:

 

[Mahi.otred]

«چه چیزی مانع نوشتن من دربارۀ این موضوع است؟»
«چگونه می‌توانم مانع را از سر راهم بردارم؟»

اما احتیاط کنید که پاسخ سوال دوم شما را از روی صندلی بلند نکند.

برای فرار از نوشتن همیشه هزار وسوسه در برابر ماست.

 

[Mahi.otred]

مثلاً خواندن یکی از موجه‌ترین بهانه‌هایی‌ست که نویسنده می‌تواند با توسل به آن از زیر بار نوشتن شانه خالی کند.

اما من پیشنهاد می‌کنم که هیچوقت برای فرار از نوشتن به مطالعه و تحقیق پناه نبرید. این دو قرار نیست جایگزین هم باشند. خواندن شرط لازم نوشتن است. اما بنا نیست اندک زمانی که برای نوشتن در نظر گرفته‌ایم، صرف خواندن شود.

در لحظۀ نوشتن به نوشتن متکی باشید.

مثلاً من چند روز پیش در جریان آزادنویسی این سطرها را نوشتم:

 

[Mahi.otred]

هزار و هفتصد و نوزده کلمه نوشته‌ام و هنوز به چیزی دندان‌گیر برای انتشار در وبلاگ نرسیده‌ام.
می‌توانم بین کتاب‌ها یا توی اینترنت پرسه بزنم تا چیزی به ذهنم برسد.
اما سماجت می‌کنم و سراغ چیزی نمی‌روم.
می‌خواهم به خود نوشتن بپردازم و با استعانت از آزادنویسی و دنبال کردن جریان تداعی‌ها، ایدۀ یادداشتم را کشف کنم.
اما نخیر، نمی‌شود انگار! هر چقدر زور می‌‎زنم بخاری از ذهنم بلند نمی‌شود.
هزار و هفتصد و هشتاد و هفت کلمه نوشته‌ام. خیلی چیزها از مغزم جاری شده. اما نه، به کار این وبلاگ نمی‌آید.
اما ادامه می‌دهم.

نتیجۀ مصرف بدون تولید، ذهنی نکبت‌زده است.

 

[Mahi.otred]

نتیجه مثبت بود. بالاخره به چند ایدۀ تازه رسیدم. البته کمی عصبی شدم. اما می‌ارزید. اگر نمی‌نوشتم احساس می‌کردم تمام چیزهایی که در طول روز خوانده‌ام دور ریخته‌ام. نوشته‌ام به خوانده‌هایم ربطی نداشت. اما می‌بایست چیزی می‌نوشتم تا با ایجاد تعادل میان خواندن و نوشتن طراوت ذهنم را حفظ کنم.

باری، گرۀ نوشتن را با نوشتن بگشاییم.

 

[Mahi.otred]

بهترین نویسندگان ایران (نویسندگانی که می‌توان از آن‌ها خوب نوشتن آموخت) +گزین‌گویه‌هایی از بهترین نویسنده‌ها​

 

[Mahi.otred]

بهرام صادقی

و حرف دیگری از بهرام صادقی:

گاهی وقت‌ها، آغاز، اسم، پایان قصه، یک‌جا در ذهنم می‌نشیند. اما پاره‌ای از اوقات، در طی نوشتن، قصه‌ام شکل می‌گیرد.
نقل از کتاب «بهرام صادقی،بازمانده‌های غریبی آشنا»

 

[Mahi.otred]

هرمز شهدادی

جمله‌ بالا از داستان «یک روایت ساده» نوشته‌ی هرمز شهدادی نقل شده است.

و پاراگراف زیر از رمان شب هول:

به گمانم هر ک.س در ذهن خود قالب‌هایی اساطیری دارد. قالب‌هایی که ذهن از وجود آن‌ها بی‌خبر است. ناگهان، به تصادف زنی یا مردی قالب اسطوره‌ای خویش را در ذهن ما می‌یابد. حضور خفته‌اش را در ذهن ما بیدار می‌کند. و از آن لحظه به بعد حس می‌کنیم که او را سال‌هاست می‌شناسیم. سال‌هاست او را دوست می‌داریم. و سال‌هاست او همدم ذهنی ماست.

 

[Mahi.otred]

شاهرخ مسکوب

من فکر می‌کردم کسی که دست به قلم می‌برد یک نوع تعهدی دارد در قبال جهان، هر چند نویسندۀ کوچک یا متوسطی باشد. برای اینکه این ادعا خیلی بزرگ است. حالا تولستوی این حرف را بزند راحت می‌شود ازش قبول کرد. ولی فکر می‌کنم کوچک‌ترین نویسنده هم آنجایی که کوچک است مربوط به هنر نویسندگی‌اش است ولی می‌تواند از نظر اخلاقی همت بزرگی داشته باشد، آدم بلندنظری باشد. آدمی که دست به قلم می‌برد باید در قبال جهان در قبال هستی و در قبال خودش متعهد باشد. اجتماع آن وقت یک جزئی است از این همه.