آموزشی نکته‌ های نویسندگی

[Mahi.otred]

راز ایده‌های جانبی



عصر یک روز تعطیل، روی کاناپه ولو شده‌ای و در حال مزه مزۀ یک رمان کلاسیک دربارۀ نبرد واترلو هستی که ناگهان مثل ارشمیدیس می‌پری هوا. ایدۀ یک کسب‌وکار آنلاین به ذهنت رسیده‌ و دلت می‌خواهد همان لحظه دست به کار شوی.

رمان کلاسیک چه ربطی کسب‌وکار آنلاین دارد؟

منظور ایده‌هایی نیست که از گذشتگان الهام می‌گیریم. شاید اگر هزار کارشناس مختلف را هم بیاوریم در نهایت هیچ ارتباطی بین ایده و کتاب پیدا نشود.

 

[Mahi.otred]

اینجاست که به راز ایده‌های جانبیِ حین مطالعه می‌رسیم. مطالعه موتور ذهن را برای پرسه‌زدن در راه‌های تازه روشن می‌کند.

شیفتگان مطالعه به خوبی می‌دانند که بارقۀ بسیاری از کارسازترین تصمیم‌های زندگی‌‌شان حین مطالعه بر آن‌ها تابیده.

اینجاست که حتی مطالعۀ یک کتاب بد و بازاری هم ممکن است بی‌نتیجه نباشد. بسیاری از اوقات دستاورد مطالعه در فعل آن است نه در محتوای کتاب.

 

[Mahi.otred]

یک نشست نیم‌ساعتۀ کتابخوانی به مراتب ده‌ها برابر اثربخش‌تر و لذت‌بخش‌تر از جلسات طوفان‌فکری است که جز خوردن خیار و سیب و تلف کردن وقت یکدیگر راه به جایی نمی‌برند.

 

[Mahi.otred]

آیا خواندن، دشمن نوشتن است؟​

مسکوب این حرف را از منظر آدم‌های کم‌کار و بی‌سوادی نگفته که می‌خواهند نخوانده نویسنده شوند.

در جایگاه نویسندۀ چیره‌دستی گفته که کتابخوانی قهار و دقیق بوده و آنقدر روی مطالعه و تحقیق وسواس داشته که گهگاه از نوشتن دور می‌افتاده.

 

[Mahi.otred]

پس در این پست به‌عنوان مروج کتابخوانی، نمی‌خواهم به بهانۀ بیشتر نوشتن، کم‌تر خواندن را پیشنهاد بدهم.

اما در بسیاری از اوقات خواندن، ناخواسته دشمن نوشتن می‌شود، حتی ممکن است از یک جایی به بعد تنها دلیل خواندن ما فرار از نوشتن باشد؛ به‌هرحال مطالعۀ بیشتر دلیل بسیار موجهی برای ننوشتن است.

 

[Mahi.otred]

چندی پیش، یک رمان‌نویس جوان دربارۀ رؤیاهای نویسندگی‌‌اش با من حرف می‌زد. گفتگوی ما به یکی از رمان‌نویسان بلندآوازه کشیده شد.

او گفت: «اوه، او نویسندۀ فوق‌العاده‌ای است. من حتی به گرد پایش هم نمی‌رسم».

نظر او یک‌باره مرا مأیوس کرد؛ زیرا نویسندۀ موردنظر را می‌شناختم. آن نویسنده نه هوش فوق‌العاده‌ای داشت و نه خلاقیت فوق‌العاده‌ای. او در هیچ زمینۀ دیگری یک فرد فوق‌العاده نبود، مگر در داشتن اعتمادبه‌نفس. آن نویسنده معتقد بود که در زمرۀ بهترین‌هاست. به همین دلیل به بهترین وجه کارش را انجام می‌داد و می‌نوشت.

احترام گذاشتن به چهره‌های پیشرو خوب است. همین‌طور آموختن از آن‌ها و مطالعۀ شخصیت و شیوۀ زندگی‌شان؛ اما ستایش کردن، هرگز! باور کنید پیش‌تر از آن‌ها هم می‌توان رفت، بسی فراتر از آن‌ها. کسانی که خود را در ردۀ دوم می‌بینند، زندگی و کارشان نیز در ردۀ دوم باقی می‌ماند.

 

[Mahi.otred]

چارۀ کار این است که نگذاریم تحسین کردن منجر به مرعوب شدن بشود و دوقلوهای افسانه‌ای خواندن و نوشتن را دست در دست یکدیگر پیش ببریم.

 

[Mahi.otred]

کاری که از دست یک نویسنده بر می‌آید​

وقتی نابسامانیِ جامعه از حد معمول فراتر می‌رود، در اثر فشار و در نتیجۀ خشم ایجاد شده، میل به کنش‌گری در عموم مردم افزایش می‌یابد.

عده‌ای هوس انقلاب می‌کنند، عده‌ای دیگر دلخوش اصلاح‌ می‌شوند و جماعت گسترده‌تری هم به لایک و فحش در تاکسی و شبکات(!) اجتماعی رضایت می‌دهند.

 

[Mahi.otred]

در چنین شرایطی بخش عمدۀ توان و تمرکز جامعه صرف موضوعاتی می‌شود که کنترل چندانی روی آن ندارد.

تنگناهای فعلی موضوعاتی هستند که نمی‌توانند مسئله روی میز ما باشند. چون کنترلی روی آن‌ها نداریم. اینکه قهوۀ مورد علاقۀ من ظرف چند ماه از ۱۶ هزار تومان به ۵۹ هزار تومان رسیده موضوعی نیست که مسئله زندگی من باشد. چون من نمی‌توانم این مسئله را حل کنم.

این بدین معنا نیست که شهروند آگاهی نباشیم یا سرمان را مثل کبک توی برف فرو کنیم. منتها بهتر است بپرسیم کبکهایی که با تماشای اخبار سرشان را بیرون از برف نگه داشته‌اند چقدر در حل مسائل مؤثر بوده‌اند؟

 

[Mahi.otred]

تصویر بزرگ‌تر را که نگاه کنیم متوجه می‌شویم بخش اعظم عمر بسیاری از ما ایرانیان درگیر مسائلی است که اصلاً نمی‌شود اسم مسئله روی آن‌ها گذاشت.

مصائب و شدائدی که گرفتار آنیم، واقعیت زندگی ما در این سرزمین است. جنگیدن با واقعیت شاید قهرمانانه به نظر برسد اما نسبتی با واقعیت ندارد.

اینکه از اخبار حماقت مستولی بر ذهن و زبان دولتمردان اسکرین شات بگیری و توی اینستاگرام استوری کنی، نه کنش‌گری است و نه تو را به شهروندی آگاه تبدیل می‌کند.