آموزشی نکته‌ های نویسندگی

[Mahi.otred]

یکی از ویژگی‌های من وسواس در پیدا کردن کتاب‌ها و مجلاتی است که می‌خواهم؛ و دیروز بالاخره در گوشۀ پنهان یکی از کتابفروشی‌های هنوز، مجلۀ چاپ‌تمامی را که مدت‌ها بود دنبال آن بودم جستم!

همین وسوسه و وسواس باعث شده که بدون حتی یک استثنا تمام کتاب‌های نایابی که می‌خواسته‌‌ام پیدا کنم؛ اما این مقدمه را گفتم تا به نکتۀ مهم‌تری برسم:

 

[Mahi.otred]

تسری یک ویژگی خاص به ابعاد دیگر زندگی

به گمان من مشکل ما نداشتن نقاط قوت نیست. مسئله مهارت تسری دادن نقاط قوت به دیگر ابعاد زندگی است. وگرنه همۀ ما نقاط قوتی داریم که می‌توانند زندگی‌مان را برای همیشه دگرگون کنند.

بگذارید روشن‌تر بگویم: آیا من اگر همین جویندگی و سماجتی را که در پیدا کردن کتاب‌های موردعلاقه‌ام دارم برای دیگر اهدافم هم داشته باشم به چه جایگاهی می‌رسم؟

 

[Mahi.otred]

عاشق شدن یکی از همین نقاط قوت است. اگر اندکی از شور و حرارتی را که حین عشق‌ورزی داریم صرف دیگر ابعاد زندگی‌مان کنیم چه اتفاقی می‌افتد؟

آیا اصلاً می‌توان نقطۀ قوت یک نقطۀ خاص را به دیگر نقاط انتقال دارد؟ یا مثل انتقال آب خلیج‌فارس به دریاچۀ ارومیه دور از ذهن به نظر می‌رسد؟

 

[Mahi.otred]

تا حدی امکان‌پذیر است و یکی از روش‌های آن پرورش ذوق معنادهی است. زشتی و زیبایی زندگی ما صرفاً به خاطر معنایی است که به آن می‌دهیم. هرچقدر فرآیند معنادهی را آگاهانه‌تر و با کنترل بیشتری پیش ببریم، توانایی ما در تسری دادن یک نقطۀ قوت به دیگر ابعاد زندگی بیشتر می‌شود.

فرضاً اگر به نوشتن علاقه داریم، اما مدام از آن طفره می‌رویم. می‌توانیم معنای نوشتن را در ذهنمان تغییر بدهیم یا قدری پررنگ‌تر بیینیم. فرضاً اگر به نوشتن معنایی در سطح یک رابطۀ عاطفی عمیق بدهیم، آن‌وقت حاضر می‌شویم در راه نوشتن ایثار کنیم.

 

[Mahi.otred]

اینجاست که باز هم مطالعه به یاری ما می‌آید، کار اصلی نویسنده‌های بزرگ ساختن معنا برای زندگی است. ذوق معنادهی ما از این رهگذر است که تقویت می‌شود؛ و درست به همین دلیل است فرد کتابخوان زندگی عمیق‌تری را تجربه می‌کند.

رامین جهانبگلو زمانی نوشته بود: انسان زنده است چون در جست‌وجوی معنای زندگی است.

 

[Mahi.otred]

خواندن همزمان چند کتاب | کتاب‌خوانی با روش ۲۱ گرم​

کتاب خواندن من مثل فیلم ۲۱گرم غیرخطی است؛ یعنی مثل یک داستان سرراست نیست که یک کتاب از اول شروع کنم و تا آخر بروم.

من هرروز تکه‌هایی از حداقل ۵ کتاب کاملاً مختلف را می‌خوانم؛ و به‌تناوب بین این کتاب‌ها حرکت می‌‌کنم.

مثلاً برنامۀ یک روز کتاب‌خوانی من این شکلی است:

 

[Mahi.otred]

غزلیات سعدی را باز می‌کنم و یکی دوتا شعر می‌خوانم، بعد می‌روم سراغ یک کتاب انگیزشی و خودیاری مثل برتری خفیف، بعد شروع می‌کنم یک فصل از سفر به انتهای شب سلین را می‌خوانم؛ حالا نوبت به خواندن یک کتاب تخصصی آموزش نویسندگی می‌رسد، بعد از تمرین یکی دو فصل از چنین کتابی؛ برای بار صدم می‌روم سراغ رمان شب‌یک شب‌دو و سی چهل‌صفحه‌ای می‌خوانم. این وسط‌ها گریزی هم به کتاب‌های روانشناسی و فلسفه و مدیریت می‌زنم.

 

[Mahi.otred]

این‌جوری می‌شود که برای هرروز سبدی از مطالعه دارم.

مسلماً این روش کاملاً درست نیست، ممکن است ایرادهایی هم داشته باشد و متهم شوم به عدم تمرکز، تنوع‌طلبی و مطالعۀ سطحی.

اما خاصیت و مزیت‌های این روش برای من انقدر زیاد است که حاضر نیستم از آن دست بکشم.

مثلاً طی روز آنتلوژی‌های عجیب‌وغریبی در ذهنم شکل می‌گیرد، تصور کنید ترکیب غزلی از سعدی با یک کتاب دربارۀ رؤیای آمریکایی و ترکیب این دو با رمان تلخ و گزندۀ سفر به انتهای شب سلین و نثر فرسی در شب‌یک شب‌دو چه می‌شود؟

 

[Mahi.otred]

این‌جوری می‌شود که حس می‌کنم خیلی متفاوت و خلاق زندگی و فکر می‌کنم. گاهی که نیمه‌خواب و نیمه‌بیدارم، ایده‌های عجیب‌وغریبی به ذهنم می‌رسد که در قلبم از فرط لذت احساس انفجار می‌کنم.

بنابراین حس می‌کنم هیچ نیازی به سفر کردن و تفریح‌های لوسی مثل رفتن به پارک و شهربازی ندارم؛ به تعبیر پیکاسو: من در ذهنم سفر می‌کنم.

 

[Mahi.otred]

یک راز کتاب‌خوانی که کم‌تر به آن توجه می‌کنیم​

کتاب، دانش ما را بیشتر می‌کند.

کتاب، هم‌حسی ما را با دیگران افزایش می‌دهد.

کتاب، تجارب ما را غنی‌تر می‌کند.

کتاب دامنۀ واژگان ما را افزایش می‌دهد.

کتاب، حافظۀ ما را تقویت می‌کند و غیره.

از همۀ این‌ها که بگذریم، راز بزرگی که آدم‌های کتاب‌گریز از آن غافل‌اند، این است که لذت مطالعه را برای کتاب‌خوان‌ها ده برابر می‌کند.