مقدمه:

در حوالی شبت پَرسه می‌زنم
در کمینِ گرمیِ آغوشت
تا بی‌پناهی اندامم را
به بازوانت دخیل ببندم
و بوسه بوسه نذر بپایت بریزم
شاید این وسط بینِ دو تَن
معجزه‌ای رخ دَهد
یا شاید دل آغوشت عاشق شود... .

از باشگاه زدم بیرون. هندزفری رو گذاشتم توی گوشم و آهنگ و پخش کردم... .

اومدم اومدم اخمات و وا کنم
آتیش به پا کنم عشق و بغل بگیرم
اومدم دلم و دربست فدات کنم
تا صبح نگات کنم من ذوق کنم بمیرم.. .
(اومدم_مجتبی دربیدی)

با صدای بوق ممتد ماشینی برگشتم که علیهان رو دیدم . شیشه رو داد پایین و گفت:
- حالا دیگه به ماهم محل نمیدی؟
لبخندی زدم و سوار ماشین شدم.
- سلام
علیهان:
- علیک السلام خانم خانما... .
چه خبر؟
علیهان:
- هیچ سلامتی
- شرکت زود تعطیل شد که اومدی دنبالم؟
علیهان:
- هم اون هم یه چیز دیگه... !
- چی‌شده؟
علیهان:
- برسیم خونه بهت میگم... .
- باشه.

***

رسیدیم خونه. اولین کاری که کردم سریع خودم و روی مبل انداختم... .
از خستگی چشم‌هام داشت کم‌کم گرم می‌شد که علیهان گفت:
- خیر سرم می‌خواستم باهات حرف بزنم... !
با این حرفش سریع صاف نشستم:
- اره راستی... چی می‌خواستی بگی ؟
علیهان:
- ما از طرف فامیل‌های مادری کسی‌رو داریم ؟
یکم فکر کردم.... .
- نه تا اون‌جایی که من میدونم !
علیهان:
- امروز یکی به من زنگ زد احوال پرسی کرد و اینا بعد بهش تا گفتم شما گفت من داییتونم! خیلی تعجب کردم گفتم آقا مطمئنی درست گرفتی؟ گفت مگه اسم خودت و خواهرت الای و علیهان نیست؟ گفتم خب آره گفت پس درست زنگ زدم راستش می‌خواستم برای مرگ خالتون بیاین روستا.
- راست میگی علیهان یا شوخیه؟
علیهان:
- مرگ تو راست میگم!
اخمی کردم:
- مرگ خودت! بی تر ادب... .
خنده‌ی بلندی کرد و گفت:
- خب الان میگی چیکار کنیم؟ بریم یا نریم؟
- چه میدونم من! ولی به نظرم نریم بهتره!
علیهان:
- چرا نریم؟
- آخه ما حتی این آدم و از نزدیک ندیدیم!
علیهان:
- خب آشنا میشیم‌‌‌‌... .
- اگه اونایی که ما فکر می‌کنیم نباشن چی؟
علیهان:
- بلاخره هیولا یا یک موجود افسانه‌ای نیستن که..!
- من که میدونم مرغ تو یک پا داره... قبوله ولی بدون من حسم میگه کار اشتباهی انجام میدیم‌
علیهان:
- یک اینبار و به حس من گوش کن... .

بی حوصله زل زدم به درختای بی روح روبه‌روم.. .
تقریبا ۳ ساعت که راه افتادیم و من تو جاده جز چند درخت افسرده هیچی ندیدم البته از وقتی وارد یک منطقه شدیم اینجوری شد... .
پوف... .
برگشتم سمت علیهان:
- میگم علی ما الان بریم اونجا باید چیکار کنیم؟
علیهان:
- میریم خاله رو خاک میکنیم یکم با محیط اونجا آشنا میشیم و از اینجور کارا.
- مگه خاکش نکردن؟
- نه هنوز خیلی نمی‌گذره که فوت کرده...
نگاهم و از اون گرفتم و به بیرون زل زدم. سنگینی نگاهی رو روی خودم حس می‌کردم ولی هرچی به اطراف نگاه می‌کردم چیزی نمیدیدم... .
دیگه کلافه شده بودم که کم کم به خونه های متروکه ای رسیدیم. تابلو بزرگی کنار خیابون بود.. .
《به روستای خون خوش آمدید!》
روستای خون؟حالا چرا خون؟
علیهان:
- میگم اِلای... .
باصدای علیهان به سمتش برگشتم:
- اونجا رو نگاه... .
و به روبه‌رو اشاره کرد. نگاه کردم
وای خدای من! من فقط اطراف را نگاه میکردم و میگفتم ترسناک. روبه‌رو که....که هیچ فرقی با روستای ارواح نداره... .
خونه‌ها متروکه ، مغازه‌ها بسته ، درخت‌ها خشک ، ماشین‌های درب و داغون:
- علیهان! اینجا برای چی اینجوریه؟
تک خنده‌ای کرد و بیخیال گفت:
- تازه این هوای ابری مکان اینجارو مثل یک فیلم ترسناک کرده!
حرصی گفتم:
‌- علیهان تو چرا انقدر بیخیالی؟
ماشین رو یک جا پارک کرد و گفت:
- برای چی مگه؟
- یک نگاه به اطرافت بنداز... .
به اطرافش نگاه کرد:
- خب...منکه اینجا چیزی نمیبینم!
با لحن پر التماسی گفتم:
- علیهان تروخدا یک بار فقط یک بار آدم باش..!
علیهان:
- فرشته‌ها آدم نمیشن عزیزم!
کلافه دستی به صورتم کشیدم:
- از اون موقع داشتم تو گوش خر یاسین میخوندم... .
علیهان خواست چیزی بگه که صدای غریبه‌ای بلند شد:
- الای عزیز دلم! پسرم و چیکارش داری؟

نگاهم به بیرون شیشه ی ماشین افتاد. مردی چاق که کت و شلوار مشکی پوشیده بود. چهره‌اش و نمی‌تونستم ببینم برای همین سرم و نزدیک‌تر بردم. نگاهم که به چهره‌اش افتاد چشم‌هام گرد شد. شبیه یک مرده متحرک بود. زیر چشم‌هاش گود افتاده بود، پوست سفیدش که بیشتر به رنگ پریده‌گی میخورد و لب‌های کبود... . منو که دید چشم‌هاش برق زد خواست حرفی بزنه که علیهان از ماشین پیاده شد و به سمتش رفت و گفت: - سلام، شما باید دایی ما باشید درسته؟
لبخند چندشی زد و گفت:
- آره من داییتونم، شرمنده انقدر عجله داشتم فرصت نشد خودم و معرفی کنم، من جاوید هستم!
علیهان هم لبخندی زد و گفت:
- خوشبختم دایی جاوید!
دایی جاوید رو کرد به من و گفت:
- تو کوچولو نمیخوایی پیاده شی؟
اخمی کردم و در ماشین و باز کردم و پیاده شدم:
- سلام!
- سلام الایِ عزیزم! چطوری؟
+ممنون... .
خنده ی بلندی کرد:
- اوه چه بد اخلاق!
خواستم جوابش و بدم که با چشم غره‌ی علیهان به معنای واقعی خفه شدم... .
علیهان:
- خب دایی جان بفرمایید سوار ماشین‌شید تا راه بیوفتیم.
با تموم حرفش کیفم و از روی صندلی کمک راننده برداشتم و عقب ماشین نشستم.
علیهان و دایی و هم سوار ماشین شدن.
دایی داشت به علیهان آدرس میداد و منم حوصله ام سر‌ رفته بود که یهو یک سوالی تو ذهنم جرقه زد:
- میگم دایی خاله چجوری آدمی بود؟
از تو آینه به من نگاه کرد و لبخند زد:
- خب.... خاله‌ات یعنی خواهرم خیلی مهربون بود و به همه کمک میکرد و نزدیک ۶۰ یا ۷۰ سالش بود.
آهی کشیدم و گفتم:
- خدا بیامرزتش... .
لبخند تلخی زد.
علیهان:
- ما الان فقط شما رو توی خانواده‌ی مادری داریم؟
دایی سری تکون داد و گفت:
- آره فقط من زنده‌ام.
-دایی، خاله چطوری فوت کرد؟
با این حرفم یکم هول شد و مِن‌مِن کرد:
- خب...خب..خب...آها سکته کرد.
سری تکون دادم و دیگه کسی تا پایان مسیر حرفی نزد... .