فایل شده دلنوشته منِ بی من اثر YAGAMI

اِمانو · 2021/10/03

" به نام او "

نام دلنوشته: منِ بی من
نویسنده: YAGAMI
ژانر: تراژدی
ناظر: @حدیث86
تگ: برگزیده
کپیست: @;as
مقدمه:
او فرد محبوبی نیست و همیشه گوشه‌ی تصویر وجود دارد، یک جای پرت که محو بنظر برسد. اما غریبه‌هایی که روح شش ساله‌اش را می‌بینند به او لبخند می‌زنند و با او مهربانند، و در آخر فقط می‌شود گفت او یک فرد بی‌خود و مسخره‌ است که سعی می‌کند تبدیل به موجود خوبی شود.

ILLUSION · 2021/10/03

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته ]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته ]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته ]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته ]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[ سوالات و مشکلات دلنویسان ]

با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

اِمانو · 2021/10/03

منِ عزیزم، به دریا بنگر. ابرهای باران‌زای خاکستری این بار در نظرت زیباتر از همیشه می‌آیند. این پرسشِ "دستانت کجایند؟" این روزهایت را کنار بگذار و به کرانه‌ی هولناک رود لبخند بزن. فانوس شکسته‌ات را بردار و زیر هلال ماهِ تنها، رنگین شب را به تماشا بنشین. درون دریا را دیدی؟ تصورش کن... چشمانش را چه؟ حال دیگر می‌توانی چشمانت را ببندی. قارچ‌های کوچک کنارت را نوازش کنی و به خواب غفلتت بر روی سبزه‌های مخملی ادامه دهی... .
- به دریا بنگر/سوم اکتبر.

اِمانو · 2021/10/04

«منِ عزیزم! وحشت بی‌پایانِ همیشگی‌ات پایان ندارد. دمی نفس بکش. گنجشک پرکنده‌‌ی آن طرف رود را می‌بینی؟ قندیل‌های چکندهِ‌سنگ را چه؟ چشمه‌سارِ روشنایی روزهایت را چطور؟ ستاره‌های سوسوزن همین حوالی‌اند. نترس! تنها نمی‌مانی. تو که غرق شدن در مردابِ جنگل را نمی‌خواهی؟ پهنه‌ی روشنان فلک نزدیک‌ است... پس چشمانت را ببند و سنگ‌نبشته‌‌ای که آن‌شب در قله‌ی کوه دیدی‌ را به‌خاطر بیاور. هرچند که... تکه چوب‌های مزاحم که گاه‌ و‌ ناگاه به درون پاهایت می‌رود، حواس برایت نمی‌گذارد.»
- وحشتِ بی‌پایان

اِمانو · 2021/10/04

من این‌جا هستم، می‌بینمت! دردهایی که هربار با سماجت بیشتری روحت را می‌فشارند و سیاه می‌کنند. و تویی که بی‌‌حس‌تر از هربار سکوت می‌کنی و به جان می‌خری. تحمل می‌کنی و آرام می‌مانی. نفس‌های عمیق می‌کشی و ادامه می‌دهی. اشک می‌ریزی و درد می‌کشی. ولی با وجود همان جسم نیمه‌ زنده زندگی می‌کنی و می‌گذرانی. منِ عزیزم، من این‌جا هستم! بدان که تنها اشک نمی‌ریزی و درد نمی‌کشی. هرلحظه و هرزمانی کنارت هستم. هروقت که لرزش شانه‌هایت بیشتر از همیشه شد و آسمانِ چشم‌هایت بیشتر از هروقتی گرفته و ابری. حتی وقتی که رنگین کمان آمد و تو خندیدی‌. انگشت کوچکِ دست راستت را جلو بیاور. "نگاه کن؛ من قول می‌دهم که پیش تو باشم‌‌. باشد؟ تو تنها نیستی زیرا من این‌جا هستم... لطفاً دیگر به آن پرتگاه نرو. بدان که خیلی دوستت دارم و برایم خیلی باارزشی منِ عزیزم."
- برای تو.

اِمانو · 2021/10/04

در مغزم زندانی‌ای را می‌بینم که با دو دستش محکم به میله‌های دورش می‌کوبد، با هر تپش دیوونه‌و‌ار قلبش فریادی سر می‌دهد، سر و صدای وحشتناکی راه انداخته و به هر دری می‌زند که بتواند فرار کند.
- زندانی شده/چهارم اکتبر.

اِمانو · 2021/10/04

خاموشی، صدای بلندِ سکوت و فریاد. جنازه‌های سخن‌گو و ارواحِ گریان. دنیای فانی و زیرین و خاکستر‌های رقصان. حرف‌های بیهوده، تلاش‌های بی‌نتیجه و خستگیِ مطلق. در چرخه‌ی بی‌پایانِ هزاران من و زمانِ بی‌پایانِ بی‌حسی گیر‌ کرده‌ام. بی حسی چه حسی است؟ بی حسی‌ای را دارم تجربه می‌کنم که با تمام وجود حس می‌شود.

اِمانو · 2021/10/04

شهر من غمگین است، قلب من غمگین است و چشمانم کمی خشک‌سالی می‌خواهند. اکسیژنی که به اجبار وارد ریه‌هایم می‌شود و صداهایی که بی‌وقفه فریاد می‌زنند همه چیز تمام است. اما هیچ چیزی برای تمام شدن وجود ندارد. همه چیز مملو از غم و درد است که مدام می‌چرخند و باز می‌گردند.

اِمانو · 2021/10/04

درحالی که ناخنم را روی دیواره‌های برج می‌کشیدم و سکوت را از بین می‌بردم، به آینه‌ی شکسته‌ی کنارم زل زدم. در لابه‌لای آن شکستگی‌ها شخصی را که ناشناخته بودنش آشناترین چیزی‌ است که این روزها به چشم دیده‌ام، می‌بینم. آتش درونش شعله‌های کم جانی دارند و انگار نفس‌های آخرشان را می‌کشند؛ هیزمی برای زنده نگه‌ داشتن شعله‌ها در کار‌ نیست و قرار است تاریکی‌ مطلقی در درونش‌ پایدار باشد. تاریکی‌ای که سکوتش لرزه به جان می‌اندازد.

اِمانو · 2021/10/05

ثانیه‌ها دیرتر از همیشه می‌میرند و من در آن‌ها غرق می‌شوم، هیچ صدایی را جز اکوی حرف‌های قدیمی خود نمی‌شنوم و حس می‌کنم این دقیقاً خودِ مرگ است ولی زندگی هنوز قرار است ادامه داشته باشد. چه کسی می‌تواند دوام بیاورد؟ من زیادی برای تحمل این همه چیز روی شانه‌هایی که کم‌کم دارند خم می‌شوند ضعیف هستم.

جستجو

خوش آمدید

فایل شده دلنوشته منِ بی من اثر YAGAMI

اطلاعات موضوع

اِمانو

دلنویس انجمن

ILLUSION

نویسنده افتخاری

اِمانو

دلنویس انجمن

اِمانو

دلنویس انجمن

اِمانو

دلنویس انجمن

اِمانو

دلنویس انجمن

اِمانو

دلنویس انجمن

اِمانو

دلنویس انجمن

اِمانو

دلنویس انجمن

اِمانو

دلنویس انجمن

یکم راجب ما بدون:

دوست تو

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط