مقدمه:
ما موجودی هستیم که رهبران رو به گریه می‌‌ندازه، امپراطوری‌ها رو نابود می‌کنه. ما موجودی هستیم که آدم به‌خاطرش از بهشت رونده شده. ما دختریم! یاغی و سرکش، متکی به خود، با یه عالمه استعداد و دنیایی پر از شور و شوق! اما گاهی پیش میاد که سر به زير میشیم، مطیع میشیم، ساکت میشیم. نه برای این‌که ترسیدیم یا که ضعیفیم؛ نه برای این‌که تو قدرتمند یا ترسناکی! نه‌نه اصلاً! چون عاشق میشیم! لوس میشیم، الکی مریض میشیم و اين بند کفش مدام میره زیر پامون تا بیوفتیم توی بغل تو... آره ما مثلاً ضعیف میشیم... .

نفس عمیقی کشید و زیر لب در حالی که چشم‌هایش را بسته بود، زمزمه کرد:

- آره... بالاخره شد.

چشمایش را باز کرد و به خودش در آینه‌ی قدی نگاه کرد. مانتوی سرمه‌ای و شلوار سیاهش برای جایی که می‌رفت مناسب بود. دستی به موهای سیاهش کشید، برای یک روز بی‌نظیر آماده بود؛ اما استرس و ترس عجیبی داشت. کف دستایش و پشت لبش عرق کرده‌بود و بی‌نهایت احساس گرما می‌کرد.‌‌ همان‌طور که به خود روحیه می‌داد، یک دستمال کاغذی برداشت و پشت لبش را پاک کرد:

- ترسی نداره که... این‌قدر براش زحمت کشیدی.

یاد آن روزها افتاد، قیافه‌اش را مچاله کرد و با اخم در آینه به خودش گفت:

- چقدر هم که زحمت کشیدی، اوهوم‌اوهوم... اصلاح می‌کنم اصلاً براش زحمت نکشیدی، پس دلیلی هم برای استرس وجود نداره.

اما چشمایش! تیله‌های سیاهش درونشان می‌لرزید و انگشت‌های دستانش هم دست کمی از آن‌ها نداشتند. پوفی کشید و ضد آفتابش را که دیگر هیچی نداشت، برداشت و با زور و فشار، کمی روی انگشتش ریخت. در واقع کرم شب، کرم صبح، نرم کننده‌ و کرم آرایشی و همه‌ی داراییش همین یک دانه ضد آفتاب بود. در اتمام کارش مقنعه‌ی سیاهش را سرش کرد و دو طرفش را چند بار تا زد. وقتی که از اتاق بیرون آمد، چشمش به تارا خورد که با نهایت خونسردی و بی‌خیالی، شیک و اتو کشیده صبحانه می‌خورد. او نیز آماده بود اما این‌که کی صبحانه‌اش تمام می‌شد را واقعاً نمی‌دانست، او... زیادی خونسرد بود. همان لحظه صدای مردی به گوشش خورد:

- أحبك فاطمة!

فاطمه با تیشرت سبز رنگش که الان دیگر سفید شده‌بود، در دهان تلویزیون کوچک‌شان فرو رفته‌ و درام عاشقانه‌ی عربی نگاه می‌کرد. وقتی که کاراکتر مرد به کاراکتر زن ابراز علاقه‌ کرد، فاطمه دو دستش را قفل کرد و پشت سرش گذاشت و همان‌طور که یک پایش خم بود و روی پای دیگرش نشسته بود، خودش را تکون داد و با شادی هیس‌وار زمزمه کرد:

- آره‌آره همینه!

مرضیه با دیدن موهای شانه نکرده و سر و صورت به هم ریخته‌اش، صدایش را پس کله‌‌اش انداخت و داد زد:

- ذلیل شی فاطمه که پیرم کردی، برو آماده شو زود.

تارا که با آرامش داشت چای می‌خورد، با صدای بلند مرضیه از ترس در جایش پرید و لیوان چای روی مانتوی زیتونی‌اش ریخت. فاطمه بی‌خیال‌تر از همیشه بالشت کوچکی که کنارش بود را به‌سمت صورت مرضیه پرت کرد و سپس با خونسردی به‌سمت اتاقشان رفت و گفت:

- باشه ننه جون،‌ تو بگو دو من جلوتم.

ناگهان همسایه کناریشان با شدت مشتش را روی دیوار کوبید و داد زد:

- زهرمار... اون گاله رو ببندید عفریته‌ها!

مرضیه لبش را گزید و بی‌توجه به بقیه سریع آینه‌ی کوچک جیبی‌اش را در آورد و به صورتش نگاهی انداخت تا دست گل فاطمه را ببیند. تارا نگاهی به او انداخت، استرس و ترس در حرکاتش هویدا بود. لبخندی زد و به‌سمتش آمد، دو دستش را روی شانه‌اش گذاشت و با لبخندی زیبا گفت:

- چی شده عزیزم؟ چرا این‌قدر استرس داری؟

همان لحظه فاطمه سرش را از در شکسته‌ی اتاق بیرون آورد و گفت:

- مرضیه همسایه بغلی میگه کوفت صداتو ببر.

و در پایان حرفش در اتاق را به‌شدت کوبید. مرضیه حیران روی زمین چهار زانو نشست و با قیافه‌ی مچاله و جمع شده و صدایی که می‌لرزید گفت:

- تارا استرس دارم، خیلی استرس دارم. بعد چهار سال داریم می‌ریم دانشگاه.

تارا دست‌هایش را که می‌لرزید در دست‌های کوچکش، اما گرمش گرفت و با همان لبخند مهربانش که به همه آرامش می‌بخشید، شانه‌اش را بالا انداخت با تکان سرش گفت:

- خب، این کجاش بده؟

مرضیه آب دهانش را قورت داد و خیره به او زمزمه کرد:

- این‌که... میریم توی کلاسی بشینیم که از بقیه چهار سال بزرگتریم و هزار تا فاصله‌ی طبقاتی که بینمونه، خیلی استرس دارم... بهمون نخندن؟

تارا آرام خندید که گوشه‌ی چشم‌های قهوه‌ایش کمی چین افتاد و او را بانمک‌‌تر کرد:

- نداشته باش... بنده‌خداها که واسه خواستگاری ما نیومدن، میریم و میام هیچی نمیشه.

همان لحظه فاطمه حاضر و آماده با مقنعه‌ی مشکی و مانتوی آبی آسمانی از اتاق خارج شد. با لبخندی بزرگ دستش را آویزان بند شلوارش کرد و آن را به‌سمت چپ کشید و گفت:

- دخترای کرمونی آماده باشید تا بریم مخ پسرای تهرونی رو بزنیم.

اما وقتی قیافه‌ی آویزان مرضیه را دید لبخندش محو شد و آمد و کنارشان نشست.

تارا دو دستش را روی شونه‌‌ی مرضیه گذاشت و همان‌طور که در ژست روانشناس‌ها فرو رفته‌بود، گفت:
- چشمات رو ببند و نفس عمیق بکش.
کاری که گفت را انجام داد که صدای هوهویی را از کنارش شنید، با تعجب به فاطمه نگاه کرد که با شدت و غلظت زیادی نفس عمیق می‌کشید. اخم‌هایش را در هم فرو برد و اعتراض‌گونه گفت:
- فاطمه!
فاطمه برای اولین بار مظلوم شد و با گفتن «باشه»ای بحث را خاتمه داد. مرضیه دوباره چشمهایش را بست و سه بار نفس عمیق کشید، وقتی چشم‌هایش را باز کرد آرام‌تر شده‌بود. با لبخندی بزرگ خواست چیزی بگوید؛ اما تارا همان‌طور که شانه‌هایش را گرفته‌بود، زمزمه کرد:
- مانتوت رو بردارم؟
لبخند روی لبش ماسيد و با مکث، زیر لب گفت:
- بردار.
او هم بی‌معطلی به‌سمت اتاق رفت. مرضیه خواست از روی زمین بلند شود که نگاه خیره‌ی فاطمه را دید. فاطمه وقتی متوجه شد که مرضیه نگاهش می‌کند، لبخندی پهن زد. مرضیه پشت چشمی برایش نازک کرد، اما او با همان لبخند که سی و دو دندان سفیدش را نشان می‌داد، گفت:
- جون... بخورمت.
مرضیه «زهرمار»ای نثارش کرد که فاطمه به‌سمتش آمد و بغلش کرد، در حالی که گونه‌ی مرضیه را به گونه‌ی برجسته‌اش فشار می‌داد، گفت:
- همین‌طوری زشتی پشت چشمم نازک می‌کنی؟
مرضیه با شنیدن این حرف با استرس او را از خود جدا کرد، چشم‌هایش را گرد کرد و گفت:
- واقعاً زشت شدم؟
فاطمه کمی نگاهش کرد و بعد با ریز کردن چشم‌هایش، دستش را در جیبش فرو برد و گفت:
- درستش می‌کنم.
یک رژ کوچک از جیبش بیرون آورد و روی لب‌های مرضیه مالید، بعد با آن رژ دو خط روی گونه‌‌هایش کشید و گوشه‌ی هر چشمش یک نقطه گذاشت و با دست مالید تا پخش بشوند. گوشه‌های مقنعه‌ی تا خورد‌ه‌اش را باز کرد و کمی به‌سمت عقب هدایتش کرد تا موهای مشکی‌اش مشخص بشود. در اتمام کارش با ذوق انگشت‌های دست راستش را به هم چسباند و بوسه‌ای رو آن کاشت:
- ای جان! چه کردم.
تارا همان لحظه از اتاق خارج شد و هر سه به‌سمت درِ خانه‌ی کوچک‌شان حرکت ‌کردند. تارا وسط‌شان ایستاد و دو دستش را روی شانه‌ی‌ مرضیه و فاطمه گذاشت و با لبخند گفت:
- دانشجوها آماده‌اید؟
***
- روز اول دانشگاه ترکوندید. واقعاً آفرین!
فاطمه دستش را بالا برد و هول کرده گفت:
- آقا اجازه...‌ .
رئیس دانشکده که مردی مسن بود، کف دستش را بالا برد و گفت:
- هیس!
مرضیه که روی صندلی بین تارا و فاطمه نشسته‌بود، با چشم‌هایی گرد سریع گفت:
- فاطمه راست میگه آقا اجازه... .
- هیس!
تارا سری تکان داد و گفت:
- حق با مرضیه‌ست، آقا اجازه... .
رئیس که از کوره در رفته‌بود، با چشم‌هایی که از عصبانیت گشاد شده‌بود، زمزمه کرد:
- لطفاً ساکت شید!
تارا پای راستش را روی پای چپش گذاشت و با اخمی کم‌رنگ گفت:
- آقای رسائی آروم باشید، چشماتون رو ببندید و نفس عمیق بکشید... آفرین نفس بکشید... خارجش کنید.
رسائی هماهنگ با حرف‌های تارا نفس کشید؛ وقتی کمی آروم شد، با لبخندی کم‌رنگ رو به تارا زمزمه کرد:
- ممنونم خانم کیانیِ مطلق.
و بعد با اخمی عمیق رو به فاطمه و مرضیه ادامه داد:
- خب، واسه این گند چه دلیلی دارید؟
تارا با خونسردی زمزمه کرد:
- نفس عمیق!
مدیر رو به او با لبخند سری تکان داد و این‌بار آرام‌تر ادامه داد:
- چه دلیلی واسه این فاجعه‌ای که انجام دادید دارید؟ ... رسماً فضای سبز دانشگاه رو نابود کردید.

لب گزیدم و با استرسی که صدام رو می‌لرزوند، زمزمه کردم:
- ما وقتی اومدیم... دو دختر بهمون گفتن که چون دیر اومدیم، رئیس که شما باشید تنبیه‌مون کرده و گفته گل‌ و سبزه‌های حیاط رو بکنیم چون می‌خوان چیزای جدید بکارن.
دسته گل کوچیکی که از همون گل‌های فضای سبز دانشگاه درست کرده‌بودم رو روی میز بزرگ رسائی گذاشتم و ادامه دادم:
- ببخشید... اینم تقدیم به شما.
فاطمه دستش رو محکم روی میز کوبید و وقتی اون رو برداشت یه گل له شده و پژمرده اون‌جا بود، فاطمه با لبخند گفت:
- گل محمدیه.
پلک چپ مدیر که به فاطمه نگاه می‌کرد، پرید. من و تارا هم خیره‌ی اون بودیم که شونه‌ای بالا داد و با چشمای گرد شده گفت:
- خب چیه؟
تارا اندرسیفه ابروهای نازکش رو بالا داد و زمزمه کرد:
- اون گل محمدی نیست.
فاطمه چنان شوکه شد که دوباره چشماش گرد شد، به گلِ نگاه کرد و با حیرت گفت:
- اَه... نیست؟
آقای رسائی دستی به سر تاسش کشید و نگاهش رو از فاطمه گرفت و به چهره‌ی ترسیده‌ی من و تارا دوخت. همون‌طور که انگشتاشو در هم می‌پیچید، اخم کرده و تهدیدکنان گفت:
- خب خانما... با توجه به این‌که اولین روزتونه، سعی می‌کنم از این کارتون چشم پوشی کنم؛ اما به شرطی که فردا چند بسته دونه‌ی گل بگیرید و توی حیاط بکارید.
به صندلی مشکیش تکیه داد و با چشمای ریز کرده نگاهی به هر سه نفرمون کرد و با لحن ترسناکی گفت:
- اما وای به حالتون... وای به حالتون که دوباره دردسری درست کنید، اون موقع تضمین نمی‌کنم که بتونید توی این دانشگاه درس بخونید. این دانشکده جای آدم‌های دردسر ساز نیست.
آب دهنم رو قورت دادم و با مشت کردن دستام لرزششون رو کنترل کردم. همون لحظه فاطمه با لحنی که کنجکاوی توش فریاد می‌زد، خیره به گل گفت:
- پس چه گلیِ؟
آقای رسائی سرش رو پایین برد و چشمای قهوه‌ایش رو بست و سکوت کرد، اشاره‌ای به تارا کردم و از روی صندلی بزرگ سیاه بلند شدم. آروم و بی‌صدا بازوی فاطمه رو گرفتم و با کشیدنش، به‌سمت در رفتم. وقتی که از اتاق نسبتاً بزرگ و پر از صندلی رئیس دانشگاه خارج شدیم، هر سه به در بسته تکیه دادیم و نفس‌های حبس شده‌مون رو خارج کردیم. پوفی کشیدم و نگاهم رو دورتادور محوطه‌ی دانشگاه گردوندم. دانشگاه بزرگ و تمیزمون خلوتِ خلوت بود و میشه گفت حتی مرغی هم اون‌جا پر نمی‌زد. همه توی کلاس‌ها بودن و ما سه نفر ترسیده به در قهوه‌ای اتاق رئیس تکیه داده‌‌بودیم. رئیس دانشکده مردی مسن بود با سری تاس که دورش موهای سفیدی حصارکشی شده‌بود. اون صورتی معمولی و لاغر داشت که با قد بلند و کت شلوار سیاهش با ابهت به نظر می‌رسید. وقتی یکم آروم شدیم، قدم برداشتیم تا از اون‌جا دور بشیم. تارا که سلانه‌سلانه و خانومانه راه می‌رفت، ابروهای کشیده و نازکش رو توی هم گره زد با لحنی پر تردید گفت:
- به نظرت چرا اون دخترا این کار رو کردن؟ چه معنی میده؟ ما که تازه اومدیم، پدر کشتگی با کسی نداریم.
فاطمه دستاشو توی جیب مانتوی بلندش فرو برد و متفکر ابروهاش رو بالا داد و گفت:
- نمی‌دونم... ما که کاری با کسی نداشتیم.
منم همون‌طور که به دانشگاه شیک‌مون نگاه می‌کردم و نیشم باز بود، حواس‌پرت زمزمه کردم:
- فکر کنم از الان می‌خوان باهامون در بیوفتن.
فاطمه وقتی حرفمو شنید، چشماش گرد شد و با عصبانیت جلوی من ایستاد. سرش رو جلو آورد و با صدای آرومی گفت:
- ما نباید بهشون اجازه بدیم اذیت‌مون کنن و آبرومون رو جلوی بقیه ببرن.
تارا هم حق به جانب کنار فاطمه ایستاد و دستش رو به کمرش زد و با همون اخم ظرف گفت:
- حق با فاطمه‌ست... نباید بذاریم برامون دردسر درست کنن.
تک خنده‌ای کردن و با دست کنارشون زدم و از بین‌شون گذشتم و گفتم:
- ول کنید بابا... یه شیطنت کوچیک بود و تموم شد، ندیدید رسائی چی گفت؟ گفت دانشجوی پر دردسر نمی‌خواد.
فاطمه دوباره جلوم ایستاد و این بار بازوهام رو گرفت و با ناراحتی که توی صورتش هویدا بود، گفت:
- مرضیه اگه اونا دوباره از این شیطنتا کنن ممکنه از دانشگاه اخراجمون کنن... ما چهار سال پشت کنکور بودیم. کم حرفی نیست، بعد این همه مدت اومدیم دانشگاه... الان بذاریم چند تا جوجه فکلی ما رو از این‌جا بندازن بیرون؟
تارا هم دستش رو روی شونه‌م گذاشت و با چهره‌ی غم‌زده و لبای آویزون گفت:
- برای اولین بار با فاطمه موافقم... به نظرت باید بذاریم آیندمون رو نابود کنن؟ ما این‌قدر زحمت کشیدیم، این‌قدر اذیت شدیم.
سرم رو پایین بردم و به زمین خیره شدم، حرفاشون چنان تأثیری روی من گذاشت که با لبخندی پهن که سِر درونم رو فاش می‌کرد، گفتم:
- این‌طور که مشخصه باید یه اخطاری بهشون بدیم دخترا!

***
تارا اخمالو با دستش فکش رو گرفت و ناله‌وار گفت:
- فکم درد گرفت.
من با عجله‌ بسته صورتی بعدی رو باز کردم و تندتند همون‌طور که آدامس رو می‌جویدم، گفتم:
- زود زود بجو تا کسی نیومده.
فاطمه که به پراید سفید پارک شده توی پارکینگ تکیه داده‌بود، خندید و بسته‌ی دیگه‌‌ای رو باز کرد و آدامس مکعبی صورتی رو توی دهنش برد و گفت:
- دمت گرم مرضی... نقشه‌هات معرکه‌ست. هم شکم‌مون فیض می‌بره هم ما فیض می‌بریم.
تارا خندید و انگشت شصتش رو به معنای لایک و تایید حرف اون بالا برد. بعد از حرفای دخترا که به‌شدت شست‌و‌شوی مغزیم دادن، نقشه‌ای ساده که خسارات مالی و جانی زیادی وارد نکنه، کشیدم و وارد عمل شدم. دانشجوها هنوز توی کلاس‌ها بودن که ما از دانشگاه خارج شدیم و به نزدیک‌ترین مغازه رفتیم و سی آدامس کوچولو گرفتیم. وقتی دوباره وارد محوطه‌ی بزرگ دانشگاه شدیم، دانشجوها کم‌کَمک از کلاس خارج می‌شدند. فاطمه با دیدنشون پیشنهاد داد به پارکینگ خفن دانشگاه بریم تا بقیه با دیدنمون فکر نکن ندید بدیدی چیزی هستیم. حالا هم توی پارکینگ بین یه پراید و یه پرشیا چهار زانو نشستیم و آدامس می‌جوییم. سری برای فاطمه تکون دادم و با لبای آویزون گفتم:
- اوهوم... اما بچه‌ها بهتره حواسمون رو جمع کنیم، تا آخر ماه خیلی مونده و ما الان پولامون ته کشیده...اَه چقدر آدامس گرون شده.
با تموم شدن حرفم، آدامس گرد و بزرگ رو از دهنم بیرون آوردم و بین دو انگشت اشاره و شصتم کمی ماساژش دادم. تارا با دیدن حرکتم صورتش جمع شد و چشماش مچاله، با چندش گفت:
- اَی... چی‌کار می‌کنی؟
من که با دقت چشمام رو ریز کرده بودم به آدامس خیره بودم، جدی زمزمه کردم:
- میزان چسبندگیش رو بررسی می‌کنم.
تارا با اخم نگاهم کرد، گوشه‌ی لبای صورتیش رو پایین برد و مثل مامانا گفت:
- دستاتو شستی؟
فاطمه یک‌دفعه چشماشو گرد کرد و دستش رو روی زانوم زد و گفت:
- واقعاً این حرف رو زد یا من اشتباه شنیدم؟
بی‌خیال همون‌طور که با آدامس صورتی‌رنگ ور می‌رفتم، گفتم:
- آره گفت... خودِخود خبیثش به من طعنه زد.
فاطمه لباشو کج و کوله کرد و دل‌گیر و گله مانند به تارا گفت:
- تارا واقعاً که... این کلاس‌ بالا بازی‌ها رو بذار پولدارای این‌جا در بیارن نه من و تو.
به جلو خم شد و همون طور که آدامس رو می‌جوید و بین حرفش مکث می‌کرد ادامه داد:
- دختر... ما... تو خیابون بزرگ شدیم... کثیفی تمیزی کیلو چند؟! دیگه معدمون این‌قدر تقویت شده... که اگه پوشک لیلا رو عوض کنیم... بعدش دستامونو لیس بزنیم هیچی‌مون نشه.
وقتی که تارا جمله‌ی آخر فاطمه رو شنید، ناگهان صورتش توی هم رفت و عق زد که آدامسش از دهنش تلپی افتاد جلوش. لحظه‌ای سکوت شد و همه به آدامس تارا خیره بودیم که یک‌دفعه صدای جیغ مانندی به گوشمون خورد و باعث شد توی جامون بپریم:
- آقای محمدی خودشون هستن.
سرمو بالا بردم و با چشمای گرد به خانمِ قد بلند و کمی تپلی که بالای سرمون ایستاده‌بود، نگاه کردم. چادر سیاهی که سرش بود و اخمای درهمش قلبمو از جاش در آورد. بنده خدا چنان نگاهمون می‌کرد که انگار مافیای روسیه یا پدر خوانده رو پیدا کرده. آقای محمدی که جوونی رعنا بود، همراه یه مرد دیگه به سمت‌مون اومد و با اخم گفت:
- بلند شید... سریع.
تارا آدامسش رو از روی زمین برداشت و توی دهنش گذاشت و با اخم گفت:
- اتفاقی افتاده آقای محمدی؟
می‌دونم که تعجب کردید، شاید الان فکر می‌کردید که تارا خانم ما اخم می‌کنه و با محمدی چشم عسلی یقه به یقه میشه و میگه فرمایش؟! اما نه... با این‌که توی خیابون بزرگ شده، ولی خیلی‌خیلی شیک، باکلاس، فهمیده و متشخصه... برعکس من و فاطمه. لابد میگید من الان فردین بازی در میارم و میگم:
- هوشَه! چی می‌خوای هلو؟
اما... متأسفانه باز هم اشتباه می‌کنید. چون من رسماً قبض روح شده‌‌بودم و با رنگی پریده و ترسیده به آقای محمدی ابرو کلفت، نگاه می‌کردم و یه پخ لازم بود تا گریه کنم. حالا شاید بگید فاطمه جور ما رو می‌کشه و میشه بت‌وُمن ماجرا... اِی... باز هم اشتباه می‌کنید، چون اون بی‌خیال به جلو قدم برداشت و گفت:
- بریم ببینیم چی شده.
خلاصه که مظلومانه کردنمون تو گونی و بردنمون پیش آقای... رئیس!

وقتی وارد اتاق آقای رسائی شدیم، اون فقط نگاهمون کرد. هیچی نگفت اما از اون نگاه‌هایی کرد که انگار صد تا فحش بهمون داده. به صندلیش تکیه داد و خونسرد گفت:
- فقط نیم ساعته که از اتاقم خارج شدین...
هر سه سرمون رو پایین بردیم و سکوت کردیم، رسائی بی‌حوصله نگاهی به خانم چادری کرد و گفت:
- بله خانوم رضوی؟ باز این دخترا چی‌کار کردن؟
خانم رضویِ چشم سبز، یه نگاه خشن به ما کرد با زدن پوزخندی غرید:
- جامعه و فضای عمومی شده مکان فساد این جوونای از راه به در شده.
رسائی که قضیه رو جدی دید، به جلو خم شد و دستاشو توی هم قفل کرد و روی میز گذاشت. اخم کرده گفت:
- متوجه نمیشم! چه اتفاقی افتاده؟
و در انتهای حرفش‌ چشم غره‌ای خیلی‌خیلی عمیق و ترسناکی به ما رفت. خانوم رضوی لب گزید و با ناراحتی ابروهاشو توی هم برد و گفت:
- هی... چی بگم آقای رسائی! کلاسم تموم شده‌بود. رفتم پارکینگ که برم خونه اما این سه تا رو دیدم که توی پارکینگ پشت ماشینا قایم شده بودن و...
سرش رو پایین برد و با تأسف و غم تکونش داد و گفت:
- داشتن مواد می‌زدن آقای رسائی.
چشم‌های رئیس دانشکده‌مون اندازه پنکه سقفی خونه‌مون شد و با حیرت نگاهمون کرد. البته ما هم دست کمی از اون نداشتیم و هنگ کرده در حالی که آدامس می‌جویدیم، به چهره‌ی ترسناک مدیر که هر ثانیه سرخ‌تر می‌شد، خیره شدیم. قبل از این‌که دهن مدیر باز بشه و واقعاً بهمون فحش بده، صدای تارا اومد:
- نفس عمیق!
چشمامو بستم و سرمو از پشت به صندلی زدم. فاطمه هم که انگار شاکی بود، خطاب به تارا زمزمه کرد:
- گل بگیرن دهنتو.
اما انگار که استعداد روانشناسی تارا رو دست کم گرفته بودیم، چون مدیر سرش رو کمی کج کرد و با لبخند انگشت اشاره‌ش رو به سمت تارا نشانه رفت و زمزمه کرد:
- درسته!
نفسی عمیق کشید و نگاهی به ما کرد. فاطمه که از کوره در رفته‌بود، از جاش بلند شد و اخم کرده به خانوم رضوی چشم غره رفت و گفت:
- اما من فکر می‌کنم جای ما، شما مواد زدید خانوم. یعنی چی؟! انگار توی لغت نامه دهخدا شما آدامس یعنی مواد.
مدیر اخطارگونه فاطمه رو صدا زد و نیم نگاهی شاکی به رضوی کرد. رضوی که لبای تپلش سرخ شده‌بود، هول کرده چشم گرد کرد و گفت:
- صداتو بیار پایین... من شما و امثال شما رو خوب می‌شناسم. شنیدم که یکی‌تون گفت: «زود بجویید تا کسی نیومده.»
لبم رو گاز گرفتم و با دست آروم به پام زدم و گفتم:
- آقا به خدا پول یه ماه کار کردن ما سه تا آدامس میشه. موادمون کجا بود؟ اصلاً به قیافه‌ی ما می‌خوره که مواد بزنیم؟
رسائی نگاهی به چشمای ورقلمبیده‌ی من، لبخند بی‌خیال تارا و فاطمه‌ای کرد که به رضوی نگاه می‌کرد و فکش تندتند تکون می‌خورد. مردد دوباره نگاهمون کرد و چیزی نگفت که تارا آدامسش رو تف کرد کف دستش و گرفت جلو مدیر و گفت:
- اینا... به خدا آدامسه.
مدیر با چندش خودش رو عقب کشید که من بالاخره به خودم جرأت دادم و دهن چفت شده‌م رو باز کردم و گفتم:
- بفرمایید... تازه پوست‌شون هم هنوز توی پارکینگه‌؛ اگه باور نمی‌کنین حتی می‌تونید پلیس خبر کنین بیان بررسی کنن.
آقای رسائی کلافه پوفی کشید و دوباره به صندلیش تکیه داد و اخم کرده به رضوی خیره شد، رضوی خجالت‌زده سرش رو پایین انداخته‌بود. فاطمه با پوزخند و تأسف نگاهش کرد و کینه‌ای گفت:
- حالا که زنگ زدم پلیس بیاد به جرم توهین و افترا بگیرتت، می‌فهمی کی مواد می‌زنه. دلیل نمیشه چون شما پاک هستید، فکر کنید بقیه همه فاسد و موادکِشن.
قبل از این‌که مدیر اخطاری چیزی بهمون بده سریع بلند شدیم و دست فاطمه رو گرفتیم اومدیم بیرون.

همین که اومدیم بیرون، تارا خواست حرفی بزنه که با دیدن صحنه‌ی روبه‌رو چشمامون گرد شد و بی‌اختیار و نامحسوس یه قدم عقب رفتیم. میشه گفت همه‌ی دانشجوهای دانشگاه مقابلمون ایستاده‌بودن و نگاهمون می‌کردن؛ ‌اما چیزی که خیلی عجیب بود اینه که همه با نظم و آرایش خاصی، مثل سربازای چینی ایستاده بودن. جلوتر از همه‌، دو پسر قد بلند بودن که با اخم ظریفی نگاهمون می‌کردن. قدشون خیلی بلند بود، طوری که ما سه نفر با نگاه به صورتشون دیسک گردن گرفتیم. مخصوصاً تارا که از کت و کول افتاد، خواهر عزیزم با قد صد و پنجاه و پنج سانتی‌متر فرقی با مینیون‌های مَن‌نفرت‌انگیز نداشت. البته ناگفته نماند پوستشم گندمی بود و چشم‌های درشتش هم باعث شده‌بود که فاطمه اونو مینیون صدا کنه. بین پسرا، یه قدم عقب‌تر یک دختر خیلی‌خیلی خوشگل و قد بلند ایستاده‌ که با مانتوی کوتاه صورتی مثل باربی شده‌بود. دخترک که موهای بور و قشنگش به زیبایی دور صورت سفید و صافش ریخته‌بود، با مقنعه‌ی سفیدش مثل مانکن‌ها شده‌بود. دختره دستش رو به کمرش زده‌ و خصومت‌آمیز نگاهمون می‌کرد. پشت اون، دو دختر دیگه ایستاده‌بودن و با پوزخند به ما نگاه می‌کردن. همون دو دختر چشم سفید و ورپریده‌ای بودن که باعث شدن روز اول دانشگاه ملاقات بسیاربسیار دوستانه‌ای با آقای رسائی داشته‌باشیم. اون دو دختر هم در کمال تعجب مثل اون باربی‌خانم لباس صورتی پوشیده‌بودن. وقتی به بقیه اعضای دانشگاه نگاه کردم چشمام گرد شد، همه‌ی دخترا مانتو‌ی صورتی و شلوار و مقنعه‌ی سفیدی داشتن. فاطمه‌ یکی از ابروهای نازک قهوه‌ایش رو بالا برد، دستاش رو باز کرد و بلند گفت:
- ممنون که تا پایان فیلم با ما بودید. حالا نخودنخود هر کی رود کلاس خود.
می‌دونستیم که فاطمه الان اصلاً اعصاب نداره برای همین چیزی نگفتیم. فاطمه جلوتر از ما رفت و وسط دو تا پسر جلویی ایستاد و به یکی از پسرا چشم غره‌ی خطرناکی رفت که ابروهای پسره بالا پرید. با این‌که می‌تونستیم از بغلشون رد شیم؛ ولی طبق معمول لج کردیم و استایل گنگ برداشتیم تا از وسطشون بگذریم. فاطمه دختر خوشگله رو به‌شدت هل داد که نزدیک بود نقش بر زمین بشه؛ اما دو دختر شیطان سیرت پشت سرش دویدن و گرفتنش. فاطمه با اخم به بقیه نگاه کرد که همه کنار رفتند و یک مسیر برای عبورمون درست کردن. تارا نگاهی به دختر خوشگله کرد که خیره به ما بود و گفت:
- چیه؟ نگاه می‌کنی؟!
و مثلا زیر لب، طوری که همه بشنون گفت:
- با اون چشمای ورقلمبیده‌ت انگار ممد قلیه.
با خنده پشت سرشون رفتم و منم زهرم رو ریختم:
- صد رحمت به ممد قلی.
خداوکیلی بی‌انصافی بود، دختره چشمای درشت سبز خیلی خوشگلی داشت و تارا... بیشتر شبیه ممد قلی بود، با چشمای بزرگش... نه‌نه تارا بنده خدا هم چشاش خوشگل بود. من بیشتر شبیه ممد قلی بودم که اگه چشمام رو گرد کنم و ازم عکس بگیرن بزنن به یخچال، بچه‌ها از ترس دیگه سمت یخچال نمیرن، باز کردنش بماند. همین‌طور که توی افکار مفیدم غرق بودم و خودم رو ترور شخصیتی می‌کردم، یه لحظه برگشتم و به دانشجوها نگاه کردم؛ اما انگار یه صحنه‌ی ترسناک و جنایی دیدم که چشمام از ترس گرد شد و بدنم خشک شد. همه‌ی دانشجوها با پوزخند معنادار و نگاهی ترسناک به ما خیره بودن. سریع و با وحشت دویدم و خودمو بین فاطمه و تارا جا کردم. چشمامو ریز کردم و زمزمه مانند به دخترا گفتم:
- سوژه‌ها شناسایی شد؟
تارا بی‌خیال نیم نگاهی به اطراف انداخت و هومی گفت. فاطمه که صد و هشتاد درجه نسبت به چند دقیقه پیش تغییر کرده بود با لبخند نگاهمون کرد و گفت:
- آدامسا؟
همون لحظه منو و فاطمه آدامس‌هامون رو کف دستمون تف کردیم و به تارا نگاه کردیم. تارا دست مشت شده‌ش رو جلو آورد و بازش کرد که آدامس چسبیده و پخش شده رو کف دستش چهره‌ی همه‌مون رو توی هم برد.

سرمو تکون دادم و دستمو آروم به بازوی اون دوتا زدم و یواش گفتم:
- اینو ول کنید... الان باید ببینیم دخترا توی کدوم کلاس میرن.
هر دو سری تکون دادن و نگاه‌شون رو به اطراف چرخوندن تا اون دو دختر رو پیدا کنن. منم به تقلید از اونا نگاهی سرسری به دور و برم کردم که یکی‌شون رو دیدم. دختره با اون کله‌ی قرمزً گوجه‌ایش از صد کیلومتری هم قابل رویت بود. ورپریده نیشش رو تا بنا گوش باز کرده‌بود و خیلی باکلاس قهقهه می‌زد و با اون پسر چشم و ابرو مشکی که فاطمه بهش چشم غره رفته‌بود، بگو و بخند می‌کرد. دختر مو قرمز دستش رو روی ساعد پسره گذاشت و به اون خنده‌ی به اصطلاح ظریفانه پایان داد، بعد لباشو جلو داد و چیزی رو مظلومانه بلغور کرد. میگم مظلومانه چون چشماشو گرد کرد و دستاشو پشتش قفل کرد، همون‌طور که مثل بچه‌ها تکون می‌خورد چیزی گفت که لبخندی عمیق روی لبای درشت پسره هویدا شد. صبر کن... صبر کن این پسره لباش چرا این‌قدر درشته؟ دست فاطمه که یه ریز حرف می‌زد رو گرفتم، متعجب با چشمای گردم به پسره اشاره کردم و گفتم:
- هی... لبا پسره رو نگاه چقدر بزرگه.
تارا چشم ریز کرد بهش خیره شد که یک‌دفعه چشماش از حدقه پرید بیرون و حیرت‌زده زمزمه کرد:
- وا! پسر و این مدل لب... عجبا!
فاطمه ابرو بالا داد و با لودگی کشیده‌کشیده گفت:
- حبیبی... لباشو!
متفکر ابرو بالا انداختم و دست به سی*ن*ه گفتم:
- فکر کنم از اون کارایی کرده که سمیه می‌گفت همه می‌کنن و خیلی مُدل شده... که دنبه گوسفندی رو آب می‌کنن و با سرنگ به لب می‌زنن.
تارا لبش رو گاز می‌گیره و واسم چشم گرد می‌کنه و می‌غره :
- اولاً مُد شده، مُدل چیه؟! ... دوماً جای دیگه این حرف رو نزنی آبرومون میره... اسمش فیبروزه... فیبروز.
پوزخندی می‌زنم و سرمو با تأسف تکون میدم، میگم:
- فیبروز که ماله دندونه آی‌کیو... اون بوتاکسه.
فاطمه می‌زنه به شونه‌م و میگه:
- نه دیوونه بوتاکس که مال ابروعه... این اسمش لمینت بود.
من با تردید اخم می‌کنم و لب می‌زنم:
- مطمئنی؟
فاطمه با اطمینان سری تکون میده و خیره به من میگه:
- اره بابا... خودم تو تلویزیون سمیه اینا دیدم. یه زنه بود با لبای بزرگ و سی و دو دندون سفید، بعد یکی گفت لمینیت نمی‌دونم چی‌چی. من شبکه رو عوض کردم ادامه رو نشنیدم ولی لمینت رو شنیدم.
تارا دستش رو به لباش می‌زنه و قیافه‌ش رو آویزون می‌کنه و میگه:
- کاش پول داشتم منم لبامو لمینت می‌کردم.
من ابرو بالا می‌ندازم و دست به کمر میزنم:
- تو که لبات خوبه آبجی، سمیه باید لمینت کنه که آه در بساط نداره. قربون خدا برم که انگار جای لب دو خط نازک موازی رو صورتش کشیده، حتی از چروکای صورتش هم نازک تره به خدا... هی... بعد فکر کن پل صراط چقدر می‌تونه نازک باشه.
فاطمه با صدای بلند خندید و گفت:
- انا لله و انا الیه راجعون... سمیه بشنوه کارت تمومه.
خنده‌ش رو خورد و جدی ادامه داد:
- حالا ولش، کلاه قرمزی رو بچسب.
نگاهی به دختره کردیم که با لبای آویزون مجبوراً دست پسره رو ول کرد و همون‌طور که نگاهش می‌کرد، یه قدم به پشت برداشت و بعد برگشت و به‌سمت کلاسی رفت. جای شکرش باقی بود که ما هم باید این ساعت رو توی این کلاس‌ می‌بودیم. هر سه نگاهی به اون قیافه‌های کج و معوجمون کردیم و با خنده‌ی شیطانی به‌سمت کلاس رفتیم. وقتی وارد کلاس شدیم، اول از همه نشستن دانشجوها توجه ما رو جلب کرد. کلاس از وسط نصف شده‌بود، نیمه‌‌ی جلویی دخترا نشسته‌بودن و نصفه‌ی آخر پسرا. همه جدی و با اخمی نسبتاً محو به جلو خیره بودن و یه کلمه هم حرف نمی‌زدن.‌ توی خط مرزی یعنی دقیقاً وسطِ وسط کلاس اون دو دختر رو دیدیم که باربی خانم هم وسط‌شون بود. آروم و نامحسوس زدم به دست تارا و زمزمه کردم:
- جا نیست کجا بشینیم؟