{سُهاوار} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

ســاحــره · 2025/04/01

نبودنت را در حاشیه‌ی نامه‌ای بی‌امضا حس می‌کنم؛ حروف نیمه‌تمامی که روی کاغذ جا ماندند و هرگز به آن سوی برگ نرسیدند.
صدای کشیده شدن قلم روی کاغذ، اکنون ترنمی مسموم در گوش‌هایم است؛ تکرار تپش کلمات ناتمام که ریشه در مرز‌های دفتر خاطره‌ام گسترانیده.
خاطراتت همچون مهرهای باطله‌اند؛
هر بار کوک می‌شوم تا آن‌ها را به زنجیر اسارت بکشم، اما دست‌نخورده می‌گریزند.
سُهاوار بودی، ب*و*س*ه‌ای بر لبان نامه‌ای که هیچ‌گاه پست نشد.

ســاحــره · 2025/04/01

نبودنت در نور فسفری یخچال فاسد شده.
در نیمه‌شب، بوی گند خاموشی تو از میان قفسه‌ها خزنده می‌شود و به دور تفکراتم می‌پیچد، مثل قارچی که از درد نارس چیزی، مرده می‌روید.
در یخچال را که باز می‌کنم، انگار زخم کهنه‌ای را دوباره چاک داده‌ام.
بطری‌های خالی حافظه‌ات را در خود حل نکرده‌اند. صدایت در شیشه‌ها حبس شده و هر بار که می‌خواهم فراموشت کنم، دستانم بوی تو را از پلاستیک‌های بی‌جان پس می‌گیرند.
سُهاوار رفتی؛ همچون بوی غذایی که دیگر خورده نمی‌شود اما هنوز در هوا مانده.

ســاحــره · 2025/04/01

جهان پازلی ناقص شد؛ تکه‌ای کم داشت که دیگر پیدا نمی‌شد. نبودنت مثل حفره‌ای در قلب زمان هر لحظه را در خود فرو می‌بلعد و هیچ‌چیز باقی نمی‌گذارد. خاطراتت را از دیوارها پاک کردم، اما رد انگشتانت هنوز بر تن اشیا زنده‌است. هر چقدر که بشویم عطر نبودنت را از هوای این اتاق نمی‌توان محو کرد.
سُهاوار گذشتی مثل سایه‌ای که به نور خ*یانت کرد و در تاریکی گم شد و من ماندم میان رؤیایی که هرگز به بیداری نرسید.

ســاحــره · 2025/04/02

چشمانت کهنه‌ترین تابلوهایی بودند که در گالریِ ذهنم به دیوار زده‌بودم. هیچ‌کدام از رنگ‌هایت را به یاد ندارم، فقط ردّی از سیاهیِ رنگ‌شده با خود دارم. آمدی، مثل شعله‌ای که هیچ‌وقت نتواستیم درک کنیم و رفتی، مثل زمزمه‌ای که در فضا ماند. دیگر نمی‌توانم به صدای پای تو در مسیرهای ناتمام فکر کنم؛ چرا که هیچ‌چیز در این جهان دیگر خط پایانی ندارد.
سُهاوار بودی؛ آتشی بی‌صدا که دلی را سوزاند و رفت.

ســاحــره · 2025/04/02

روحم همچون تلویزیونی خاموش در اتاقی پوسیده‌ست؛ نه صدا دارد، نه نور، اما هنوز تصاویر پریشان پخش می‌کند.
تصاویری از خاطراتی که پوسیده‌اند، از لبخندهایی که پیش از تولد مُرده‌اند.
دستی ناپیدا هر شب دکمه‌ی «بازپخش» را فشار می‌دهد و من در حلقه‌ی تکرار وهم‌انگیز تو، مدام می‌سوزم.
سُهاوار گذشتی و آن‌چه برجا گذاشتی،
تنها برفک‌هایی‌ست که حقیقت را بلعیده‌اند
و صدایی که انگار از گلوی جسدی مانده در باتلاق فراموشی برخاسته‌.

ســاحــره · 2025/04/02

خاطراتت مانند زنجیرهایی که به دلم بسته شده‌اند، هر لحظه بیشتر به من فشار می‌آورند. هیچ‌گاه فکر نمی‌کردم که گم‌شدنِ کسی بتواند این‌گونه مرا از درون خرد کند. چشمانت دگر هیچ‌جا در دسترس نیستند؛ همچون نوری که به تندبادی برخورده، فرو ریخته و در خاک مدفون شده‌ است، اما هنوز هم در هر گوشه‌ای از شب، صدای نفس‌های تو را می‌شنوم، در حالی که دگر هیچ‌چیزی جز سکوت، چیزی نمی‌گوید.
سُهاوار بودی؛ آتشی که خاموش شد، اما هنوز خاکسترش در قلبم می‌سوزد.

ســاحــره · 2025/04/03

صدایم زدی؟ یا این توهمی‌ست که از استخوان‌هایم روییده؟ تو که رفتی، اما هنوز در این خانه، در این هوا، در این پوست زنده‌ای. هر شب صدایت از شکاف دیوارها بیرون می‌ریزد. رد قدم‌هایت روی خاکروبه‌ی خاطراتم مانده و عطرت... عطرت مثل زهر کهنه‌ای در ریه‌هایم نشسته. دست کشیدم به گذشته، پوسته‌ی ترک‌خورده‌ی دیروزی که دیگر به تنم نمی‌چسبد، اما نامت مثل حکاکی کهنه‌ای روی دیوار ندان، پاک نمی‌شود.
تو سُهاوار نبودی، تو ماندی! فقط شکل دیگری از نبودن شدی.

ســاحــره · 2025/04/03

صدایت لالایی‌ای خاموش بود؛
نغمه‌ای که هر بار می‌شنیدم، لبه‌ی سنگینی خواب را از چشم‌هایم به عقب می‌راند.
رفتی، اما هنوز در لحظه‌های بی‌خوابی می‌چرخم؛
تو مرا دعوت می‌کنی تا در آغوش همین سکوت ناغافل خواب بروم.
گمان می‌کردم غم نبودنت لحظه‌ای به خواب برود، اما این لالایی درد است که تا ابد در رگ‌هایم بی‌قراری می‌کند.
در هر گوشه‌ی اتاق، آهنگی از نبودنت باقی‌ست؛
نه آن‌قدر آرام که خوابم ببرد، نه آن‌قدر خاموش که فراموشم کند.
تو لالایی بودی و من در این شب بی‌پایان از بی‌خوابی، هنوز لالایی تو را زمزمه می‌کنم.

ســاحــره · 2025/04/03

اشک‌هایم دانه‌های کهربای ناخوانده‌اند؛
تکه‌های زمان مکیده‌شده‌ای که در انحنای گونه‌ام می‌درخشند.
هر قطره، مانند تونلی سیاه در مغزم حفر می‌کند،
تا صدای مدفون فریادم را بیرون بکشد.
این اشک‌ها اسناد گور عاطفه‌اند؛
دفن‌شده در گِل بودن، اما هرگز فراموش‌نشدنی.
تو رفتی و اشک‌هایم مرثیه‌ای شدند
که در اعماق سکوت، فریاد می‌کشد و من در میان ریزش این بلورها، هنوز زنده‌ام.

ســاحــره · 2025/04/03

عشق، بافت مغزم را استعمار کرد؛
همچون انگلی که در سیناپس‌ها ریشه می‌دواند و فرمان بقا را مختل می‌کند.
تو تنها یک آدم نبودی؛ یک کد ژنتیکی اشتباه بودی که در من رونویسی شد، تکرار شد، جهش کرد... و حالا طرار سلول‌های سالمم می‌شود. صوت‌ها در گیجگاه‌ام می‌پیچند؛ نام تو، با همه‌ی حروف لعنتی‌اش.
دست‌های من دیگر در خدمت من نیستند
هنگامی که حتی ناخن‌هایم به میل تو رشد می‌کنند، چگونه از بندت رها شوم؟

جستجو

خوش آمدید

{سُهاوار} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

اطلاعات موضوع

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

ســاحــره

مدیر آزمایشی تالار ادبیات

یکم راجب ما بدون:

دوست تو

جدیدترین کاربران

آمار بَرخط