به خودش آمد دید عمویش او را عروس می‌خواند و یک هفته بعد هم سر سفره‌ی عقد کنار پسرعمویش نشسته‌است؛ پسرعمویی که نرم‌نرمک در دلش پا گذاشت و جایش را محکم کرد. حال یک زن کامل و مادر یک کودک خردسال است. مسئولیت‌های زندگی او را در عرض این سه سال باتجربه‌تر کرده‌است. صدای گریه‌ی شیرین او را از گذشته بیرون می‌کشد. از دیدن صحنه‌ی رو‌به‌رویش، وحشت‌زده هین خفه‌ای می‌گوید و به طرفش می‌دود. دخترک شیطان، پارچه را تا نصف در دهانش فرو کرده‌است. سریع برعکسش می‌کند و به پشتش محکم ضربه می‌‌کوبد تا عق بزند و بتواند تکه پارچه را از دهانش بیرون بیاورد. شیرین کوچولو، از ترس و سرفه‌های مکرر صورتش مثل لبو سرخ شده‌است و چون ابربهار اشک می‌ریزد.
- چیزی نیست، آروم باش.
ننر و لوس بار آمده‌است. نازکشش نیست که خریدار گریه‌هایش شود. بغلش می‌کند و به سمت دستشویی انتهای راهرو می‌رود.
- از دست تو دختر! یه دقیقه نمی‌تونی بیکار بشینی؟
دهانش را می‌شوید. هم‌چنان نق می‌زند و پاهای تپلش را تکان می‌دهد که او را زمین بگذارد. ناگهان صدای شکستنی از بیرون به گوشش می‌خورد. دخترک را از آغوشش پایین می‌آورد و هراسان به درون هال می‌رود. با دیدن صحنه‌ی مقابلش دستش را جلوی دهانش می‌گیرد. این دومین بار است که شیشه‌های خانه را شکسته‌اند.

سریع جارو و خاک‌اندازی برمی‌دارد و خرده‌شیشه‌ها را جمع می‌کند. مردم آن‌قدر از مرگ هم‌نوعانشان خشمگین هستند که هیچ چیزی جلودارشان نیست و دستگاه‌های امنیتی را مسبب این فجایع می‌دانند.
در آن لحظه به یاد حرف رهی درباره‌ی فروش خانه می‌افتد. حرف بی‌راهی هم نزد؛ میان این قوم آن‌ها لکه سیاهی هستند که دوام نمی‌‌آورند. از پنجره به مردمی که یک‌روند شعار می‌دهند و مشت‌های گره کرده‌شان را نشانه می‌روند چشم می‌دوزد. پیر و جوان، دانشجو و بی‌سواد. چادری و بی‌حجاب، همه از هر قشر و صنفی به خیابان‌ها آمدند و خواستار محاکمه و عدالت هستند. لباس می‌پوشد و کیف وسایل شیرین را آماده می‌کند. باید به خانه‌ی دوستش برود؛ این‌جا دیگر خطرناک است. مدتی طول می‌کشد تا تاکسی برسد. ازدحام شدیدی است و مردم اجازه‌ی حرکت به اتومبیل‌ها را نمی‌دهند. صدای تیر و تفنگ و ضربه‌های باتوم است که نثار مردم می‌شود. راننده نچ‌نچ‌کنان ماشین را گوشه‌ای نگه می‌دارد.
- خانم از میانبر می‌رسونمتون، این خیابون حالاحالاها باز نمی‌شه.
تیرها در آسمان می‌ترکند و رعب و وحشتی چنان به وجود می‌آورند که حتی کلاغ‌های روی سیم‌برق هم به دنبال روزنه‌ای برای فرار، دنبال آشیانه‌ای پرواز می‌کنند. او کجا را داشت برود؟ راحت در جای گرم و نرمی می‌ماند و این مردم را جا می‌گذاشت؟ به تدریج جواب سوالا‌ت خزنده‌ای که در ذهنش می‌چرخید، رنگ می‌گرفتند و نمی‌توانست جلویشان را بگیرد.

در آن حوالی، از دیدن تصویر مقابلش ناگاه حس می‌کند خون در رگ‌هایش یخ می‌بندد. نمی‌فهمد چه‌کار می‌کند. بی‌توجه به صدا زدن‌های راننده، سوی زنی که تیر خورده‌است می‌شتابد. وحشت‌زده بالای تن افتاده‌‌اش چمبتامه می‌زند و جیغ می‌کشد.
- یکی به دادش برسه. خدا!
دخترک خردسالی، بالای سر مادرش گریه سر می‌دهد و می‌لرزد. زن را با تاکسی به زور راهی مریض‌خانه می‌کنند. شیرین بی‌قراری می‌‌کند. با دیدن رهی، در حالی که اسلحه به دست، سعی دارد شورش را بخواباند، ته قلبش یک آن خالی می‌شود‌. قدم از قدم برنمی‌دارد. او سیاسی نبود، از رنگ این جماعت نبود و هدف‌هایشان را نمی‌فهمید؛ دنیایش در خانه و خانواده‌اش خلاصه میشد. او رهی گذشته را می‌خواست، نه این مرد غریبه که جلوی نوجوانان با ضربه باتوم می‌ایستاد. رهی میان جمعیت، چشمش به همسرش می‌افتد. در آغاز تعجب می‌کند و بعد ابرو درهم می‌کشد. سریع، جمعیت را متفرق می‌کند و با قدم‌های بلند به طرفش می‌آید. سر و وضع خاکی و دستان خونی‌اش را که می‌بیند، اخم وحشتناکی بین دو ابرویش می‌نشیند.
- این چه وضعیه؟
دختربچه‌ای که نگران مادر زخمی‌اش است، با دیدن یونیفرم نظامی و اسلحه درون دست مرد، بغضش می‌ترکد.
- مامانم رو تیر زدی، تیر زدی‌.
پروانه، بهت‌زده اول به دخترک و بعد به رهی نگاه می‌کند. او تیر زده‌بود؟ سوال دلش را بر زبان می‌آورد.
- تو چی‌کار کردی رهی؟ تو... تو؟
از بازویش می‌گیرد، اما او محکم از جایش تکان نمی‌خورد.
- ولم کن، من هیچ‌جا باهات نمیام. برو، از این‌جا برو، و اِلا مردم می‌ریزن... .
کلافه حرفش را قطع می‌کند:
- تو چت شده؟
دیدن آن تصاویر حال پروانه را خراب کرده‌است.
- من چم شده؟ اسلحه بهتون دادن که روی زن و جوون مردم بکشین؟
عصبی پلک روی هم می‌فشارد.
- اون مادرش خراب‌کار بود! نترس، جایی نزدم که بمیره. حالا هم به حرفم گوش بده و سوار این ماشین شو.
تندتند و هیستریک سر تکان می‌دهد.
- من هیچی از سیاست نمی‌فهمم رهی، نمی‌دونم کی خراب‌کاره، یا کی درست‌کار! اصلاً نمی‌‌دونم این راهی که مردم میرن درسته یا غلط؛ اما این رو خوب می‌دونم که اون زن، جز ایرانی بودن، مادر یه بچه‌ست. اون زن هم‌وطن ماست، هم‌وطن ماست.
شیرین گریان را در بغلش می‌گذارد و دم عمیقی می‌کشد.
- مراقبش باش.
و بعد در مقابل چشمان مبهوتش، همچون پروانه‌‌‌ای که پیله‌اش را ترک می‌کند، به خیل جمعیت می‌پیوندد و کنار مردمی که فریاد می‌کشیدند، به داد زخمی‌ها می‌رسد. همه‌جا رنگ خون و شعله‌های آتش است. کنار تیربرق، رهی با اسلحه‌ای افتاده، با لبخند تلخی که میان دودهای غلیظ و خاکستری پراکنده در هوا محو می‌شود، به مردمی که زیر باران، بی‌محابا و خستگی‌ناپذیر شعار می‌دهند چشم می‌دوزد و با خود می‌اندیشد که پایان این تصویر تراژدی چه خواهد شد؟

پایان.