سکوتی که شب‌ها در اتاق تاریکم می‌پیچد، صدای تو را به یادم می‌آورد.
این تنهایی محض، عجیب به حضور سنگین شبانه‌ات شبیه است، آنقدر که انگار در پس این حریر ستاره‌ای ایستاده‌ای و مرا تماشا می‌کنی!
ایستاده‌ای و منتظری تا تو را فرا بخوانم، اما دستت را به سویم دراز نمی‌کنی.
تو به سمت من نخواهی آمد، فقط همانجا، جایی دورتر از گستره‌ی ذهنم و کمی آنطرف تر از خاطراتم به انتظار نشسته‌ای و خسته نمی‌شوی.
درست زمانی که فکر می‌کنم دیگر آنجا نیستی بوی عطرت به مشامم می‌رسد و چنان مرا در خود فرو می‌برد که برای لحظه‌ای جای من و تو با هم عوض می‌شود...
آری، سایه‌ی سنگین من، می‌توانی در کنج تاریک خود آسوده باشی زیرا من هرگز نمی‌توانم از بند تو رهایی یابم.
تو یادگار نور درخشانی هستی که روزی به من تابیده بود، و اکنون تنها تو از اون روزهای روشن به جا مانده‌ای؛ تویی که مانند من و شاید حتی بیشتر از من، گمشده، خسته و ناتوانی. کسی چه می‌داند؟ شاید این حضور سنگین تاوان من برای به اسارت کشیدن تو باشد.

می‌دانم که چیزی را فراموش کرده‌ام.
چیزی که شاید بین کمد لباس‌هایم پیدا شود، اما اگر آنجا هم نباشد، باید بنشینم و رج به رج خاطراتم را باز کنم، که شاید بین آن حجم عظیم دور ریختنی‌هایی که نگه داشته‌ام جایی از دستم افتاده باشد؛ اما می‌ترسم این گمشده‌ی مجهول آنقدر مهم نباشد که خطر رو به رو شدن با "تو" را برایش به جان بخرم!
راستش یک جایی در دخمه‌ی ذهنم تو را نگه داشته‌ام تا اگر روزی یکهو خودم را گم کردم، بیایم بنشینم آنجا و بگویم: خوب، تعریف کن؛ من که بودم؟
ولی الان که هنوزم خودم را گم نکرده‌ام، پس نباید تو را ببینم! چه می‌شود اگر تصمیم بگیری بدون آنکه من بپرسم شروع به حرف زدن کنی و از میان آن خرت و پرت‌های دور و برت یقه‌ی یک "من" خاکی و کهنه‌ی قدیمی را بگیری و بالا بکشی و بعد بگویی: بفرما، این هم خودت! و یک خودِ بی خود دیگر روی دستم بگذاری!
همانی را می‌گویم که قبل از رفتنت استفاده‌اش می‌کردم؛ احتمالا آن را هم یک‌جایی نزدیک به خودت در ذهنم گم و گور کرده باشم و اگر تو اتفاقی آن را پیدا کرده باشی، دردسر بزرگی می‌شود.
به هرحال خود عوض کردن آنقدر هم کار راحتی نیست!

شبیه عقابی که برای تسخیر هفت آسمان آفریده شده اما با بالی شکسته به دنیا آمده، گیج و پوچم، همانقدر بیهوده و همانقدر متناقض.
مقابل آیینه اگر بایستم، یورش پریشان و در هم ریخته‌ی ضمایر گنگی که وجودم را شکل می‌دهند، شیشه را در هم خواهد شکست؛
همان یورشی که مرا به جایی که اکنون ایستاده‌ام رسانده، در شکافی از مسیر که نه پایان را می شود دید و نه آغاز معلوم است؛ ناکجا!
شاید کسی نداند اما من، به این شرمساری تن داده و بارها و بارها در ذهن خود به کرکسان غبطه خورده ام.

از تمام آنچه پشت سر گذاشته‌ای هیچ کدام به درد نگه داشتن نمی‌خورند؛ نه شیشه‌ی عطر خالی، نه لباس‌هایی که دیگر اندازه‌ات نبودند، نه کتاب‌هایی که بارها خوانده بودی و نه حتی من.
همه تمام شده و بیهوده‌اند.
البته بعضیشان شاید به عنوان یادگاری خوب باشند، مثلا شیشه‌ی عطر ،که حتی بعد از تمام شدن هم بوی تو را می‌دهد.
شاید من هم بد نباشم، مثلا برای مرور روزهای بودن تو نگه داشتنم ممکن است بصرفد!
فقط باید یک مسکن برای تحمل سردرد به من بدهند تا بتوانم مو به موی حضورت را مرور کنم و دوباره خودم را به عمق آن روز ها بکشانم.