بخش اول: رمز ورود

《دانای کل 》

تاریکی خانه بی‌انتها بود. شبیه یک جعبه‌ی سیاه و بدون هیچ روزنه‌ی نوری که انگار سال‌هاست روشنایی را از آن دور کرده باشند. هر چه بیشتر می‌گذرد آن خانه برایش خوفناک‌تر می‌شود. با کلافگی بیشتری دستی لای خرمن موهایش کشید و خودش را بیشتر درون تخت جمع کرد. دیگر تحمل هیچ‌گونه اظطراب و دلهره را نداشت. شاید تا زمانی می‌توانست منتظر پدر بنشیند که خبری از او بدست می‌آورد. نگران و مغموم نگاهش را به در اتاق داد و سعی کرد تا به خودش مسلط باشد. احساس ضعف و خستگی تمام اندام‌هایش را از کار انداخته بود. آن هم فقط برای این‌که هیچ‌وقت سعی نکرد مراقب خودش باشد. دست خودش نبود. همیشه دوست داشت پدرش را در آخرین لحظات عمرش داشته باشد حتی وقتی که مرگ بر او چیره شده باشد و ... .
با فکری که به ذهنش زد از تخت پایین آمد و برگه‌های سفید و دست‌ نخورده‌ای را که روی میز مطالعه‌اش داشت را پیدا کرد. تند قلمی را برداشت و نوشته هایی از جمله درد و دل‌هایش را نوشت تا شاید روز که پدر از مأموریت برگشت، ناگفته‌هایش در قلب کوچک و خسته‌اش باقی نماند و همراهش زیر خروارها خاک دفن نشود. اول سطر را با نام مادرش هلن هارپر آغاز کرد. مادری که تا به‌حال او را ندیده بود ولی از اعماق جان دوستش داشت. مادری که شاید مادری نکرد اما حق مادری را بر گردن او داشت.
نمی‌خواست با کلمات نگران کننده و یا ناامید کننده کاغذ را خط‌خطی بکند برای همین از لحظه‌ی آغازینش نوشت. از روزهای خوب و دلگرم‌کننده‌ی زندگی‌اش با پدر را نوشت و همین‌طور باقی ناگفته‌های سال‌های اخیرش را... .

***
《آدام گالاهر 》

با دقت خاصی کلتم را به سمت هدف نشانه گرفته بود و سعی می‌کردم تا این‌بار اشتباهی در درون تیراندازی‌ام رخ ندهد. احساس دوبینی داشتم و چشم‌هایم به راحتی نمی‌توانستند هدف را دقیق اندازه‌گیری کنند. این هم می‌شود جزو اثرات پیری باشد که دارم کم‌کم به آن سمت می‌روم و تلاشی هم برای به عقب کشاندن آن نمی‌توانم انجام بدهم. زندگی همین است. یکی رگ و خون می‌بندد و زنده می‌شود درحالی که دیگری روحش را ازدست می‌دهد و می‌میرد. دیگری با کمی عقل و اندیشه برای کشور و جامعه مفید می‌شود درحالی که دیگری به فکر طمع، قدرت و مقام دنیا و جهان را به مرز نابودی می‌کشاند.
با شلیک شدن گلوله از درون اسلحه از فکر بیرون آمدم و نگاهم را دقیق به مسیر گلوله دادم. باز هم با خطای چشم هدف را درست نشانه نگرفته بودم. کلافه و بی‌حوصله هدفون بی‌صدای تیراندازی را از روی گوش‌هایم برداشت و روی میزی که دقایقی قبل بودم گذاشتم. وقتی درحال برانداز کردن تنضیمات اسلحه‌ام بودم صدای نیلسون توجه‌ام را به خودش جلب کرد.
- نوچ... اصلاً تغییری توی رویه‌ی تمریناتت نمی‌بینم.
وقتی توجه خاصی به گفته‌ها و کلامش ندادم ادامه داد:
- انگار اصلاً دوست نداری توی تیم سازمان امنیتی فدرال برگردی... این طور نیست آدام؟
کمی لبم را کج کردم و با کنایه گفتم:
- نه... من دیگه پیر شدم.
- لطفاً چرند نگو، من دلیل می‌خوام.
با فشار دادن دکمه‌ی ضامن اسلحه‌ی جنگی گفتم:
- خب برای فعلاً ترجیح میدم که بازنشسته بشم تا این‌که به فکر مقام و یا صمت جدید باشم...خب جوابم قانعت کرد؟
- راستش و بخوای نه.

به نشانه تعجب ابرو‌هایم را بالا دادم و بی‌آنکه نگاهی به او بیا اندازم با شلیک ناموفق اولین گلوله پرسیدم:
- نه؟! منظورت چیه که نه؟!
صحنه‌یِ تمرین تیراندازی آن هم در یک محیط کاملاً بسته و زیرزمینی هوای سنگینی داشت که بوی باروت و کهنگی می‌داد. نیلسون با حرکتی نمایشی خودش را به کنار میز رساند و با تکیه دادن به آن، مستقیم به چشمانم خیره شد:
- بازنشستگی؟ برای کسی که تا دو سال پیش بهترین مأمور میدانی ما بود؟ این حرف‌ها رو با بچه‌های تازه کار بزن آدام. هر دومون می‌دونیم واقعیت چیه.
هرگاه می‌خواهد در مورد احتمالِ دادن مأموریت جدیدی به من چیزی بگوید همین جمله را به زبان می‌آورد. دلم نمی‌خواهد وقتم را دوباره با یک‌مشت حرف تکراری تلف کنم‌. باید سریع این‌جا را ترک کنم.
وقتی باقی‌مانده گلوله‌ها را با همان رویه ناموفق شلیک کردم و سپس با بی‌حوصلگی مشغول جمع کردن تجهیزاتم شدم رو به او با جدیت پرسیدم:
- اگه می‌دونی واقعیت چیه پس دیگه چرا می‌پرسی؟!
نیلسون نیشخندی زد و با تمسخر گفت:
- چون می‌خوام بدونم چقدر طول می‌کشه تا این نمایش ترحم انگیزت رو تموم کنی گالاهر. از وقتی هلن... .
به محض شنیدن حرفش نام همسرم مانند شلاقی بر صورتم فرود آمد و دست‌هایم در هوا یخ زد. سریع چشم‌ غره رفتم و با صدایی لرزان که ترکیبی از خشم و نفرت بود گفتم:
- اسمش رو به زبون نیار.
نیلسون که متوجه خشمم شده بود سریع نیشخند مسخره‌اش را محو کرد و با نگاهی پر از جدیت پرسید:
- چرا گالاهر؟! چرا نباید اسمش رو به زبون بیارم؟ من کسی بودم که تو رو باهاش آشنا کردم تا... .
عصبی و کلافه زیر لب غریدم:
- خفه شو!
نیلسون بی‌توجه به حرفم به نیش ‌زدنش ادامه داد:
- فکر می‌کنی با فرار از اینجا می‌تونی از خاطراتت هم فرار کنی؟ می‌دونی مشکل تو چیه گالاهر؟ تو فکر می‌کنی تنها کسی هستی که عزیزی رو تویِ زندگیش از دست داده چون هر کسی که وارد سازمان میشه... .
اسلحه را محکم روی میز کوبیدم و حق به جانم به او توپیدم:
- تفاوت من و تو همینِ نیلسون! دقیقاً تفاوت من و تو همینه، می‌خوایی بدونی چرا؟
نیلسون با لحن جدی پرسید:
- چرا؟!
عصبی پاسخ دادم:
- چون من هرگز ادعا نکردم درد دیگران رو می‌فهمم. اما تو... تو با هر نفس می‌خوای ثابت کنی قوی تری. بله، من شکست خوردم. بله، من از رفتن به میدون می‌ترسم. اما حداقل شهامت رو به رو شدن با این ترس را دارم!
نیلسون با خشم چند قدم به من نزدیک شد و حق به جانب با خنده‌ای تمسخر‌آمیز پاسخ داد:
- شهامت؟! اسمش رو گذاشتی شهامت آدام؟! یا خودخواهی؟
با لحن تندی پاسخ دادم:
- هردو مورد نیلسون! ترکیبی از هردو‌ مورد!
نیلسون اخم‌هایش را در هم کشید و گفت:
- سازمانمون به درک، کشور به تو نیاز داره. اما تو فقط به فکر خودت هستی. دقیقاً مثل آخرین مأموریتت با هلن که... .
ناگهان کنترل عصبانیتم را از دست دادم و نعره‌ زنان با گرفتن یقه‌یِ لباسِ نیلسون او را به دیوارِ مقابلم کوبیدم. چشمانم از خاطره آن شب سیاه با خشم وصف‌ناپذیری پر شده بود:
- داری می‌گی تقصیر از من بود؟ مگه خودت نمی‌دونی اون شب چه اتفاقی افتاد؟!
نیلسون در حالی که سعی داشت مضطربانه من را آرام کند با لحن محتاطانه‌ای پاسخ داد:
- می‌دونم... همه چیز رو می‌دونم آدام. می‌دونم که تو اصرار داشتی اون نباید به اون مأموریت بره. می‌دونم که قول داده بودی پشتش باشی اما... .

خشمگین‌تر از قبل دوباره او را به دیوار مقابلم کوبیدم و با لحنی هشدار‌آمیز فریاد زدم:
- کافیه!
سکوت سنگینی فضای اتاق را پر کرد. نفس‌نفس‌زنان و به تدریج در حالی که دستانم به خاطر خشم شدید می‌لرزید از نیلسون فاصله گرفتم و او را رها کردم. سپس با صدایی خفه که نفرت و هشدار از آن موج می‌زد گفتم:
- دیگه هیچ وقت درباره هلن با من صحبت نکن. فهمیدی چی گفتم نیلسون؟
نیلسون تنها نگاه اخم‌آلودش را بر روی چهره‌یِ خشمگینم قفل کرد. وقتی فهمیدم دیگر حرفی برای گفتن نمانده سریع پشت به او چرخیدم و بدون نگاه کردن به پشت سرم، سالن تمرین را ترک کردم.
پیش از خروج لحن جدیِ نیلسون را شنیدم که گفت:
- به زودی می‌بینمت رفیق! پس موفق باشی! راستی سلام من رو به دخترت برسون، آخه حافظت خوب نیست بعضی‌ وقتا فراموشی می‌گیری.
زیر لب گفتم:
- حتماً.
سریع پله های خروجی را دو تا یکی بالا رفتم و خودم را به هوای سرد بیرون رساندم. دانه‌های درشتِ برف آرام‌آرام می‌بارید و قطراتش مانند قطره‌های اشک روی صورتم می‌غلتید.

***

در حالی که در خیابان‌های تاریک، سرد و خلوت قدم می‌زدم به حرف‌های نیلسون فکر می‌کردم. شاید راست می‌گفت. شاید من بر خلافِ گذشته‌ام خودخواه شده بودم. شاید دیگر آن آدم سابق که روزی حاضر بود برای کشورش همه‌ کار کند نبودم. اما دیگر برای تغییر هم دیر شده‌بود. من یک دختر داشتم که با مشکل تومور مغزی دست و پنجه نرم می‌کرد و اگر زودتر برایش کاری نمی‌کردم او را هم به مانند همسرم هلن از دست می‌دادم. دخترم تنها دلیل زنده ماندم بود، تنها دلیلی که به خاطرش به زندگی‌ام ادامه می‌دادم و باید از او مراقبت می‌کردم. به خصوص که از حق نعمت مادر هم او را محروم کرده بودم.
ناگهان، ویترین یک مغازه اسباب بازی فروشی توجه‌م را به خود جلب کرد. یک عروسک خرس قهوه‌ای با کلاه قرمزی که دقیقاً شبیه خرسی بود که لیزی همیشه در تلویزیون نشان می داد و می‌خواست. فردا کریسمس بود و من به عنوان یک پدر موظف بودم که حداقل در چنین روز مهمی خاطره خوبی برای تنها فرزندم به وجود بیاورم. باید برایش یک هدیه می‌خریدم. شاید این هدیه کوچک می‌توانست لبخندی بر لبان دخترم بنشاند، لبخندی که شاید ابدی نبود اما حداقل برای یک روز یا چند دقیقه برایش کافی بود.
وارد مغازه شدم و با سلام کوتاهی به فروشنده به عروسکِ مورد نظر نزدیک شدم تا بررسی‌اش کنم. ناگهان در حالی که عروسک را در دست گرفته بودم تلفن همرام زنگ خورد. سریع گوشی را از داخل جیب شلوارم بیرون کشیدم و شماره را بررسی کردم‌. شماره، شماره‌یِ ناشناسی بود که به طرز مشکوکی آشنا به نظر می‌رسید. یعنی چه کسی به من زنگ زده بود؟!
سریع گزینه‌یِ پاسخ را زدم و تلفن را به گوشم نزدیک کردم. به محض این کار صدایی آشنا از داخلِ تلفن بی‌آنکه سلام و احوال‌پرسی کند خطاب به من با جدیت گفت:
- گالاهر... می‌دونم که درباره پروژه شبح سرخ چه فکری می‌کنی. اما اگه به حرفم گوش کنی و کاری که ازت می‌خوام رو انجام بدی، می‌تونم ثابت کنم که مرگ هلن تصادفی نبوده!
سریع و بی‌آنکه بخواهم در جای خودم میخکوب شدم. یعنی چه که مرگ هلن تصادفی نبوده؟! هم‌ زمان با این اتفاق عروسک از دستم لغزید و با افتادنش بر روی زمین دنیایِ اطرافم برای لحظه‌ای متوقف شد.

حس می‌کردم روح از تنم رفته و جانم را با خود از بین برده است. هیچ وقت سر این مسئله با کسی شوخی نداشتم. بازی کردن با احساساتم می‌تواند یکی از خطرهایی باشد که اطرافیانم از جانب من برای خودشان می‌خرند. داغ شدن تمام تنم و در همان عرق سردی که روی تیرک کمرم نفوذ می‌کند، مغایرات خلافی با تنِ لرزیده و سِر شده‌ام دارد. تیک عصبی چشم چپم، حتی دو دو زدن چشمانم از خشم و غضب را چگونه جلوی این حمله‌ی عصبی‌ام را مهار کند؟
با دوباره به حرف آمدن همان شخص ناشناس توجه‌ام را به ادامه‌ی حرف‌هایش دادم تا شاید بتوانم سر از قضیه‌ی مبهمی که برایم به وجود آمده است در بیاورم.
- تعریف زیادی ازت شنیدم؛ فقط امیدوارم همین طوری باشی که شناختمت.
آهسته آب دهنم رو قورت دادم و بی‌آنکه بخوام خشمم و نشان بدم لب زدم:
- تو کی هستی؟!
لحظه‌ی مکثی که آن ور خط ایجاد شد برایم تعریف نشده بود. دقیقه‌ها برایم مثل سال‌ها گذشت تا این‌که گفت:
- تو فکر کن یه ناجی برای کشورش.
- کشورش؟!
با این سوالم دوباره سکوت کرد. می‌توانم این سکوت را مبنی بر این بدانم که شاید حرفی برای گفتن ندارد ولی در کمال تعجب و حیرت دیدم که گفت:
- تو انگار دوست نداری بفهمی دلیل مرگ زنت چی بوده نه؟!
- منظورت چیه؟
- فکر کنم بهتره این و خودت بدونی...خدافظ.
عقل و زبانم آن لحظه‌ی حساس به کاری آمد چون به سرعت میان کلامش پریدم تا مانع قطع تلفن بشوم.
- نه...نه...نه صبر...صبر کن. باشه، باشه...هرچی که تو بگی.
حس پوزخند زدنش را حتی توانستم پشت تلفن متوجه بشوم ولی برایم اهمیتی ندارد. برای فعلاً مهم‌ترین مسئله این است که بفهمم چه اتفاقی برای هلن افتاده که حتی خودم هم خبر ندارم.‌ وقتی در کمال ناباوری صدای مکرر بوق تلفن درون گوشم طنین‌انداز شد، نامش را صدا زدم تا شاید مولودی‌ صدایش درون گوشم بپیچد ولی بی‌فایده بود. با دوباره صدا زدنش، بی‌اختیار با دستان گره خورده با غیظ از مغازه بیرون آمدم. سکوت سهمگین و عجیبی در فضای پرتنش حاکم می‌شود. بوهای خوبی به مشامم نمی‌رسد و دلشوره با دل آشوب عجیبی در دل نبض می‌زند. این سکوت اصلاً عادی نیست و نمی‌تواند بی‌دلیل باشد. الان تنها چیزی که می‌تواند مرا آرام کند این می‌تواند باشد که با آدریانو حرف بزنم و این مشکل جدید را با او در میان بگذارم. بدون وقفه تلفنم را برداشتم و شماره‌ی آدریانو را گرفتم. با گذشت چند بوق متوالی صدای همیشه درحال انرژی آدریانو درون تلفن پخش شد.
- به‌به ببین کی زنگ زده...پارسال دوست امسال هیچی برادر. چی شده که بعد از این همه سال به فکر من افتادی پسر.
حوصله‌ی مقدمه چینی را نداشتم. نه این‌که نخواهم؛ نمی‌توانستم در این شرایط حساس بحث را به بیراهه بکشم، به همین دلیل سر اصل مطلب رفتم.
- باید ببینمت.
آدریانو با تعجبی که درون صدایش هویدا بود گفت:
- کجا؟!

ناگهان از کوره در رفتم و با صدایی که بیشتر شبیه اربده بود فریاد زدم:
- هرجا...بیرون...خونه...پارک، کافه یا هر قبرستون دیگه‌ای. فقط می‌خوام ببینمت.
آدریانو با لکنت زبان چرخاند:
- باشه‌باشه رفیق، آن‌قدر عصبانی نشو. باشه بیا.
- کجایی؟!
- اداره، ولی قراره یک‌ربع دیگه برم خونه. توهم اگه میشه بیا خونه تا باهم حرف بزنیم.
- باشه، تا نیم ساعت دیگه اونجام.
با قطع کردن تلفنم به سرعت برای اولین ماشینی که از خیابان می‌گذشت دست دارز کردم تا ببینم چه غلطی می‌تونم انجام بدم.

***

《لئوناردو بکهام》

- تا سه می‌شمارم، خودت و پرت کن نظرت چیه؟ حق انتخاب هم نداری.
مردک ترسیده مقابلم با استرس و نگرانی که درون چهره‌اش می‌جوشید، با لکنت زبان گفت:
- قر...قربان...قربان لطفاً از سر گناهم...بگذرید. من...من...از هیچی خبر ندارم من...توی تله افتادم.
کلافه نوچی پراندم و درحالی که گردهای کفش‌هام رو با دستمال سفیدی پاک می‌کردم گفتم:
- نه دیگه نشد. ما حرف‌هامون رو قبلاً زدیم، الان فقط باید عمل کنیم.
صاف ایستادم و ادامه دادم:
- خب؛ نظرت رو نگفتی. چیکار کنیم؟
- قربان لطفاً... .
دستم را بالا آوردم و مانع ادامه‌ی حرف‌هاش شدم و با لحن خاصی گفتم:
- کافیه...گوشم از شنیدن حرف‌های تکراری پر شده. دیگه علاقه‌ای برای شنیدن این حرف‌ها ندارم.
- اما قربان... .
اجازه ندادم بیشتر از این حرف بزند و با کشیدن ماشه‌ی اسلحه صدای نحسش را برای همیشه از روی زمین پاک کردم. با کم شدن یک نجس خ*یانت‌کار فکر نکنم اتفاق خاصی بیفتد. بی‌ارزش نگاهی به جنازه‌ی غرق در خونش کردم و با پاک کردن کف کفشم روی لباسش صدای هنرام توجه‌ام رو به خودش جلب کرد.
- نوچ...اصلاً کار خوبی نکردی لئو. بهتر بود یه فرصتی بهش می‌دادی تا خودش و ثابت کنه.
- یه خ*یانت‌کار در مقابل من هیچ وقت ثابت نمی‌شه، فقط وقتم و تلف می‌کنه. اون لیاقتش حتی کم‌تر از مرگه، تازه باید بره شکرگزار هم باشه که راحت‌ترین مرگ و براش انتخابت کردم.
دهنه‌ی اسلحه‌ام رو فوت کردم و با پوزخندی ادامه دادم:
- نمی‌دونم به طرز عجیبی خیلی به کشتن علاقه دارم و دلم می‌خواد کسی رو که روی عصابم رژه میره رو از بین ببرم.
تعجبی به عقب برگشت و رو به هنرام گفتم:
- تو که نمی‌خوای جزء هدف‌های غیرمعقولانه‌ی من قرار بگیری...مگه نه؟!
هنرام که می‌دونست این حرف‌ها رو فقط برای رعب و وحشتش می‌زدم با خونسردی تمام تکیه‌اش را به دیوار داد و گفت:
- لئو تو من و چی فرض کردی؟! فکر کردی یه بچه‌م و با حرف‌هات سریع جام و خیس می‌کنم؟ یا خیال می‌کنی که منم جزء یکی از همون خ*یانت‌کارهای دور و برت هستم؟! هوم؟
پوزخندی زدم و در حالی که به اسلحه‌ام نگاه می‌کردم گفتم:
- اعتماد دوباره، برای آدم‌های بی‌تجربه هست. یه آدم عاقل از یه سوراخ دوبار گزيده نمیشه. نهایت هزینه‌ای که من برای کسی که از پشت بهم خنجر میزنه می‌کنم، یه گلوله هست...به همین راحتی.
- من چیکار کنم؟
- خیلی راحت...توی کارهام دخالت نکن.
از دیوار تکیه گرفت و با طعنه رو به من گفت:
- دِ همینه بگو دیگه...مشکل همین جاست. وقتی من می‌خوام ولت کنم و کاری به کارت نداشته باشم تو نمی‌زاری و همش در مورد اون دختره‌ی دیونه الینا حرف می‌زنی.
انگشتم و تهدیدوار جلوش تکون داد و گفتم:
- هوی...حواست باشه، راجب الینا درست صحبت کن.
دستش را به نشانه‌ی برو بابایی پراند و گفت:
- باشه حالا تو هم، انگار داشتم به رئیس جمهورش توهین می‌کردم. به خدا اگه من به خودت توهین می‌کردم انقدر رگ غیرت برام بالا نمی‌زدی.

با خنده‌ای سرد از دیوار فاصله گرفتم، سپس با لحنی نیش‌دار گفتم:
- رئیس‌جمهور؟! پسر جون فکر کردی همین رئیس‌جمهور احمق رو کی روی قدرت نشونده؟!
هنرام دستی به چهره‌اش کشید و گفت:
- ببین لئو تو باید از اون دخترِ احمق فاصله بگیری، من... .
وسط حرفش پریدم و گفتم:
- اول از هر چیز احمق خودتی، دوم باید بگم که فکر می‌کنی اگه هر شب پیام‌هاش رو روی پروفایل سازمان چک نمی‌کردم، اینقدر مطمئن راجبه این مسئله باهات صحبت می‌‌کردم؟
هنرام با لحن خسته‌ای پاسخ داد:
- منظورت مسئله‌یِ عشق و عاشقی هست لئو؟! نگو که واقعاً می‌خوایی ازش خواستگاری کنی. تو... .
بی‌توجه به حرفش با لحن آمیخته به تهدید و تمسخر گفتم:
- بگو هنرام، آخرین باری که یه نفر با‌هاش حرف زد چه زمانی بود؟ وقتی داشت گریه می‌کرد و می‌گفت چرا لئو همیشه مثل سگ پشت سرم هست و بهم زنگ می‌زنه؟! یا وقتی که می‌گفت چرا لئو داره من رو یواشکی تعقیب می‌کنه؟!
هنرام لحظه‌ای سکوت کرد، سپس شوک‌زده گفت:
- پس... پس تو همونی بودی که هفته پیش شمارَش رو از سیستم پاک کردی! فکر کردم کیه که این‌قدر علاقه به نظم داده‌ها داره... .
با نگاهی تحقیرآمیز به هنرام نگاه کردم و گفتم:
- جدا از این قضیه فکر می‌کنی من نمی‌دونم چطور سه هفته است هر پنجشنبه با هم تویِ کافه 'لوکزامبورگ' قهوه می‌خورید؟ یا این که اون دقیقاً ساعت ۲۰:۳۴ دوشنبه گذشته پیام 'امشب نمی‌تونم بیام' را برات فرستاد؟!
هنرام یکه خورد و هراسان پرسید:
- راجبه چی صحبت می‌کنی لئو؟! من... .
دوباره وسط حرفش پریدم و گفتم:
- عجیبه که واسه‌یِ من از دید تو احمقه ولی وقتی نوبت به تو می‌رسه یه‌مرتبه پر‌فهم و شاعر و خوشتیپ می‌شه! شاید بهتر باشه در این باره از خودش بپرسم هنرام!
هنرام در حالی که نفس‌زنان خشمش را کنترل می‌کرد با خنده‌ای عصبی گفت:
- واو! تو... باورم نمیشه لئو... تو حتی تاریخچه‌یِ چت‌های ما رو از سرور اصلی هم بازیابی کردی؟! باید به تلاش‌ت احترام بذارم لئو. برای یه آدم اینقدر مشغول، چقدر وقت داری که بدویی دنبال زندگی عاشقانه دیگران.
با حرکتی نمایشی کراوات ابریشمی‌ام را صاف کردم و گفتم:
- عاشقانه؟ این رو عاشقانه می‌خونی؟ تو برای الینا فقط یک سرگرمیِ موقتی هستی. همُنطور که برای من یک کارمندِ قابل تعویض هستی. پس این نصیحت‌های بچگانت رو واسه خودت بزار نه من، فهمیدی چی گفتم هنرام؟
هنرام گام کوتاهی به جلو برداشت و حق به جانب گفت:
- می‌دونی مشکل تو چیه لئو؟
کنجکاوانه پاسخ دادم:
- مشکل من؟ هوم... نه نمی‌دونم، بگو، مشکل من چیه هنرام؟
هنرام دستی به ساعتِ مچی‌ِ سیاه‌رنگش کشید و پاسخ داد:
- تو فکر می‌کنی عشق یه معادله‌یِ ریاضیه که می‌تونی با جاسوسی و کنترل حلش کنی. اما راستش رو بخواهی... .
با خشم ناگهانی حرفش را قطع کردم:
- راستش اینه که من می‌دونم چطور از کسایی که برام مهم هستن محافظت کنم! می‌دونی برادر الینا به من چه قولی داده هنرام؟ می‌دونی چرا اون‌ هرگز جواب درخواست‌هات رو به طور جدی نمی‌ده؟!
هنرام دندان‌قروچه رفت و با چهره‌ای برافروخته روبه‌ من گفت:
- پس حالا داری از برادرش علیه من استفاده می‌کنی؟! این شده سطح تو؟! فکر می‌کردم حداقل شرافت داشته باشی لئو... .
با خنده‌ای سرد گفتم:
- شرافت؟! ببین پسر‌جون، بزار یه‌چیزی رو واضح بهت گوش‌زد کنم، تویِ دنیای ما جاسوس‌ها شرافت فقط و فقط یه کالای لوکسِ. کالای لوکسی که گیر ضعیف‌ها میاد نه کسایی مثل من! و در ضمن... من می‌دونم که تو هفته پیش تویِ گزارش عملیات 'عقاب سرخ' چه دروغِ شاخداری گفتی. می‌دونی اگه الینا از این موضوع باخبر بشه چه واکنشی نشون میده؟!