اشعار درحال تایپ {آرانیا} اثر ▪︎عسل کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[ASAL.]

«وتر هنوز ز توست»

وتر هنوز ز توست، ای وطن، هنوزم هست
طنین تیرِ مناجات بر کمانِ شکست

تو در رگِ نخِ زه، ریشه کرده‌ای آرام
که هر کشش، نفس است و هر نفس، سرِ مسـ*ـت

زمان نماند و من، با توام هنوز ای خاک
که مهرِ توست نهان در شکستِ پشتِ دست

ز هر تبع، از هر ترک، هنوز زخمی‌ام
ولی تویی که به خون، داده‌ای مرا شَبَه‌ست

من آن کمان‌کشم، گرچه قامتِ من رفت
تو مانده‌ای به انحنای تیغِ سرنوشت

 

[ASAL.]

«صدا میان صُلاب»


صدایمان، ترکید از بلورهای سکوت
شکستمان، نوشتند با قلم‌زنوت

به دوشِ نسلِ ما، خواب‌های سنگین بود
هزار خوابِ نان، پشتِ تاق‌های هبوط

نفس کشید درونِ غبارِ ما تاریخ
به روی گرده‌ی ما، نشست گردِ سقوط

ولی تویی که هنوز، در رگِ زمین جاری
و ایستاده‌ای از خویش، چون درختی تابوت

نه مرده‌ای، نه هنوزی، که بودنت جاری‌ست
تو، صبرِ سرخ‌ترین قوم در دلِ یاقوت

 

[ASAL.]

«سطرِ روانِ وطن»

من رود بوده‌ام که ز خود ریشه می‌تراوَم
در بندِ خار و خس، به وطن ریشه می‌تراوَم

در من صدای صخره و نجوای کوه هست
از هر شکست، شعله به اندیشه می‌تراوَم

در چهره‌ام تلاطمِ تاریخ می‌دود
با اشک‌های مرز، سبک‌ریشه می‌تراوَم

تا شُعره‌های خاک، به من برفشانده‌اند
از هر مسیرِ دور، تجلّی‌شه می‌تراوَم

من رود نیستم، سخنِ زنده‌ی وطن
از بطنِ خامشی، خطی ریشه می‌تراوَم

 

[ASAL.]

«در گوش سنگ‌نوشته»

با باد همسفر شد و از خشت‌ها گذشت
آوازِ تو، که در نفسِ دشت‌ها گذشت

خواند از خطوطِ سنگ، زبانِ فرامُشان
از رمزهای سربه‌مهرِ پشت‌ها گذشت

در لابلای مرثیه‌ی مرزها نشست
در اشکِ سروها، به سَمِ دشت‌ها گذشت

آهی شبیه مرز، شکافید سی*ن*ه‌ام
با طَیِّ خاک، خنده‌ی سرگشت‌ها گذشت

ای میهنم، تویی که نفس در نسیم توست
هر واژه از تو، قافیه‌ی هست‌ها گذشت

 

[ASAL.]

«به‌سانِ ققنوس»

در شعله‌ای شکسته ز خاکستر وطن،
رویش گرفت باز، به خون، بال و پر وطن

هر پاره‌اش سرود شد از استخوانِ درد،
پیچید تا به قافِ زمان، نایِ سر وطن

از برقِ آسمان و تگرگِ هزار سال
آموخت بُردن آتش و خاکستر وطن

هرچند خصم، تیشه‌زد و رود را برید،
رویید در دلِ صخره‌ها، سنگ‌تر وطن

ققنوس‌وار، قصه‌ی خود را نگاشته‌ست:
از سوختن، شکفت، چو برگِ سحر وطن

 

[ASAL.]

«خاکِ سُرودخیز»

ای کوهپاره‌های شکیب از تبارِ خاک،
مهر تو می‌دمد به رگِ روزگارِ خاک

هر واژه‌ام شکفته ز دامانِ کوی توست،
شعرم، صدای رود درونِ مزارِ خاک

با هر طنینِ نام تو، بیدار می‌شود
توفانِ خفته در نفسِ شرمسارِ خاک

از دشت و کوه، مرکبِ رویا بساختم،
پوینده مانده‌ام به مسیرِ غبارِ خاک

تا پرچمت به قله‌ی تاریخ، بنگری،
خورشید می‌دمد به دلِ بی‌قرارِ خاک

 

[ASAL.]

«از نخ صدایم بگذر»


از نخ صدایم بگذر، اگر که می‌شنوی
پیچیده در حنجر، خاکِ شهرِ مثنوی

آوازِ من، ترک‌خورده در گلو، وطن
بوی تو را نچیده‌ست، سطرِ واژه‌گوی

در سجده‌های غربتِ دورم، گریستم
با گریه‌های گمنامِ قنطره، به‌سوی

موی سپید و تار به تارم، روایت است
از خاکِ گرمِ تفته‌ی آن سی*ن*ه‌پوشِ خوی

یک کوزه‌ام، ترک‌خورده از سال‌های دور
با اشک پر شدم، ولی از تو، آب‌جوی

 

[ASAL.]

«خاکِ مقدّس»


ای خاستگاهِ بارشِ آیاتِ آفتاب
نامت، طنینِ روشنِ یک سوره در کتاب

در ریشه‌های سبز تو، افسانه دم‌زده‌ست
از تیغ و تاج و تاول و تسبیحِ پیچ‌تاب

کوهت، حماسه‌ریخته در استخوانِ سنگ
دریات، شعرِ جاریِ خون در شبِ خراب

بر دوشِ باد، پرچم تو را بوسه می‌زند
خورشید، هر سحر، به لبت می‌زند گلاب

ای در تو بغض و بوسه و بانگ و بزم، جمع
از مهرِ مادرانه‌ات، آوازِ مستیاب