اشعار درحال تایپ {آرانیا} اثر ▪︎عسل کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[ASAL.]

«غبار واژه‌ها»

می‌نویسم تا وطن از من نرود
تا نفس، از دودِ این شیون نرود

در غزل‌ها، خواب گندم می‌کنم
تا خیالِ خاکِ من، از تن نرود

سوختم در بادهای بی‌پدر
تا چراغ از پنجره، روشن نرود

نام تو، در بیت‌هایم گریه کرد
تا کسی از داغِ تو، دشمن نرود

وطنم، ای واژه‌ی آواره‌ام
در غبارت، کاش این شیون نرود

 

[ASAL.]

«ریشه در صخره»

ای وطن، تو کوهی، که زخمت نریخت باز
تیشه‌ها شکسته، ولی صبرِ تو دراز

در گذرگهِ سنگ، صدایت هنوز هست
هر شکست، درت را نکرده‌ست بی‌نیاز

ریشه‌ات، که در صخره پیچیده با غرور
آسمان به پای تو خم کرده‌ست احتراز

کبک‌ها که خواندند در دامنت، قسم
از بلندِ آواز، نگفتند جز نماز

من نمانده‌ام تا بمانم، ولی هنوز
نام توست بر پینه‌ی این تبر، اعجاز

 

[ASAL.]

«وطن شبیهِ قصه‌ی شب‌هاست»

وطن شبیهِ قصه‌ی شب‌هاست، نشنُده
در خواب‌های مادرم از بغضِ گم‌شده

می‌گفت: "کوه دارد و گنجشک‌های شاد"
اما صدای باد، به ذهنم تنیده‌شه

در واژه‌ها، چمن شد و باران، ولی نبود
در دفتری که با قلمم خاک، چک‌شده

نقشه‌ست روی دیواری از رنگِ دورها
با خطی از غروبِ پدرها، نگاشته

ای کاش یک‌سحر، به هوای تو پا شوم
بر مرزِ خواب و خاک، دلم را گره‌زده

 

[ASAL.]

«میان نام و نان»

بوی غریبی از درِ این خاک می‌چکد
چیزی شبیه داغِ نمک‌ناک می‌چکد

در رگ، صدای کوه، ولی خوابِ رودهاست
شور است، لیک اشکِ نم‌چاک می‌چکد

یک دست، بر ستیغِ پر از نور می‌رسد
یک دست، از طنابِ تَرَک‌ناک می‌چکد

در دفترم، تو را وطنم خوانده‌ام، ولی
از واژه، باز رنجِ نم‌انداک می‌چکد

بین "زنده‌بادِ خاک" و "نانی برای من"
معنا، دو نیمه شد، به افلاک می‌چکد

 

[ASAL.]

«ردی ز گیسوان»

بر شانه‌های خسته‌ات افتاد بادها
آیا کسی شنید، ز فریادِ بادها؟

پیرِ شکسته‌ای شدی و کوچه‌ها پرند
از کودکان بی‌خبر از دادِ بادها

در کوچه‌های تو، کفن از پرچم آمدست
در مشتِ آسمان، چه غم‌زاد بادها!

هر شب، بدون نام، ز تو شعر می‌چکد
با ردی از غبار، ز گیسو و بادها

ای مادری که هیچ‌کَسَت یاد می‌کند
تنها نه‌ای—تو در دلِ فریاد بادها

 

[ASAL.]

«خطبه خاک»
در ریشه‌هات، شاخه‌ی خورشید خانه داشت
تاریخ، از نگاه تو خطّی به‌چانه داشت

ای هر نفس، شناسنامه‌ی ایلِ بی‌نشان
نام تو در تبارِ صداها ترانه داشت

در خون تو، تپش‌زده شمشیر واژگان
با هر سکوت، خطبه‌یی عاشقانه داشت

از خاک تو، غزال برانگیخت بامداد
این دشتِ تشنه، ساغر تویی که دانه داشت

ای میهنم، که واژه به قیر تو رو سپرد
دل در غروبِ چشم تو، رستاخیزِ شانه داشت

 

[ASAL.]

«سجاده‌ی ستاره»

آیینِ صبح در تن خاکت اذان گرفت
خورشید از نماز تو مهر آسمان گرفت

هر کوه، بر کلاه تو تاجی ز کهکشان
هر رود، در گذار تو آواز جان گرفت

آرامشی به رسم گل و سنگ در تو بود
طوفان، کنار نام تو، رنگِ فغان گرفت

بر گردنت چکیده ز پرچم، شکوه شعر
هر ریشه در وفات تو، جانِ جوان گرفت

در نغمه‌های تو وطنم، شورِ کهن‌تبار
از لحن بادهای تو، یک کاروان گرفت

 

[ASAL.]

«در رگ حماسه»

بر سنگ‌های کهنه، رجزهای نو شکفت
از خونِ سروها، خطِ منصور و خو شکفت

در هر قدم، سماتِ شکوه است و اعتبار
تاریخ با نگاه تو بر تار و پو شکفت

پیشانی‌ات، بلندتر از کوهِ تخت‌جمش
در مهر تو، فروغِ هزار آرزو شکفت

هر سرزمین نداشت دلِ چون تویی جسور
کز زخم، پرچم آمد و از خاک، هو شکفت

نامت، درون رگ‌زده‌ی تیغ‌ها روان
از هر نبرد، مرز تو با رنگ‌رو شکفت

 

[ASAL.]

«نقشی بر سِپَهرِ وطن»

در ریشه‌های کوه، تویی، رگ به رگ طلا
از توست رودخانه، که می‌غرد از صدا

با هر غبار گام تو خورشید زاده شد
از ذره‌هات، مِه شد و از مه، بلندتا

افسونِ مرزها نشود مرزبانِ تو
در هر نفس، تو گستره‌ای از بلندبا

جمشید با نگاه تو پیمود تخت را
آرش، کمان کشید به نام تو بی‌خطا

حتی اگر شقایق خاکت نرویدت
تاریخ، می‌تپد به رگِ رازِ تو، جدا

 

[ASAL.]

«تنور نام تو»

از خاکِ مانده بر سرِ انگشت‌های من
برخواستی، شکوفه شدی در تنورِ تن

هر داغِ نان، طنین تو بود ای سپیدنام
چون بوی جوش‌خورده به مرمر، به انجمن

چشمم اگر گره بخورد با شرارِ خَم
می‌بینمت ز خشت، ز گِل، از شرارِ زن

آردی که از غبارِ نبرد آمد و گذشت
شد نانِ خاطرات، شد آوازِ سوختن

ای میهنی که در نفسِ آتش آفریدی
بر شعله‌ای، که واژه نَسوزد به نایِ من