فایل شده {آساره} اثر •آرام کاربر انجمن رمان بوک•

[STARLET]

می‌شود یک روز به کودکی بازگردم؟ به آن روزها که دستانت اشک‌هایم را پاک و چشمانت آرامش را در قلبم سرازیر می‌کرد؛ به آن روزها که چین و چروک‌ها قلبت را به درد نمی‌آورد، به آن دوران که دستانت لرزش نداشت. مادرجانم موهای سپیدت را افشان کن که موهایت نوت‌های موسیقی هستند.

 

[STARLET]

سخن عشق بگو تا گیج تو شوم، نگاه عشوه‌گر شو تا محو شوم. به یاد قدیم بوسه بر جانم بشو تا تبسم وار قربانت شوم. موهایت را از بند آزاد کن تا زندگیم جریان شود. گلینم آفتاب شو تا در عشقت سوزان شوم. آب شو که حیات از تو آبشخور شود. دلبر افسونگر شو تا چشمانم قفلت شود.

 

[STARLET]

فرشته‌‌ی بی‌بال شب‌های دلتنگی، کجایی که دلم آغوشت را طلب کرده‌است؛ کجایی که لالایی‌ات دارد از ذهنم محو می‌شود. کجایی که نرمی دستانت نوازشگر قلب فرسوده‌ام نیست. مادرم تو را از میان همه برای خود می‌خواهم! برای من بمان؛ بمان تا خودخواه عالم شوم!

 

[STARLET]

سودای جان، موهایت را می‌بافم که موهایت منشأ زندگی‌ست. قربانت می‌روم که کاری جز این در برابر فداکاریت ندارم. اشک چشمانت را بغل می‌گیرم تا چشمانت را بی‌نور نکند. کابوس را از آن خود می‌کنم تا رویا همنشین تو باشد مادرم.

 

[STARLET]

مادرم در کنج خانه‌ی فداکاری برایم لالایی بخوانم؛ من حاجت صدایت را دارم. در پستوی محنت مرا در حصار دستانت به اسارت ببر که این اسارت محبت عجیبی در خود خفه کرده‌است! شکوفه جان، در طلب عشقت همچون شمع سوزاندم! بیا و پروانه‌ام شو تا مانع آب شدنم شوی.

 

[STARLET]

آساره شب‌های تار، گویا دیشب هق‌هقت گوش فلک را نوازش کرده‌است. آخر ای فرشته‌ای ستودنی، مگر دنیا ارزش مروارید‌های رقصان بر روی چهره‌ای نورانی‌ات را دارد؟ ندارد ای زیباترین بانوی شرق زمین! مادرجانم روزگار را نمی‌شود کار کرد، پس غصه‌ات را دور بریز و لبخند روح‌بخشت را جایگزین آن کن.

 

[STARLET]

بانو جان مگر نمی‌خواستی بهار که رقصان‌کنان می‌آید، بیایی؟ حال کجایی که بهاران گذشته است و پاییز غم دلش را در بالینم قرار داده‌‌است! کجایی که سردی زمستان در بدنم رخنه کرده‌است! در کدام دیاری که برکه‌های پاییز نوید رفتنت را می‌دهند؛ در بحر چه کسی هستی که دام لالایی‌ات را می‌خواهد.

 

[STARLET]

صدای گریه‌ام هنوز در گوشت زنگ می‌زند و تو را نگران می‌کند. وای بر من که هنوز دلیل پریشانی‌ات هستم! وای بر من که چشمانت را دوباره بارانی کردم. چه کنم مادرم که غمم را به زیر خاک بفرستی؟ چه کنم نبود من را از یاد ببری؟ چه کنم که تو را شاد و سرزنده تماشا کنم؟ چه کنم؟

 

[STARLET]

آساره جان، گویا طنین صدایم تو را آگاه کرد. آگاه کرد که نیازمند وجودت هستم! محتاج رخ همچون ماهت؛ پس کجایی که نمی‌آیی! کجایی که ببینی حاجت تو بیشتر از تاب و توان است! کجایی که نیازمند دستان نوازشگرت هستم. محتاج نگاه مهربان و صدای دلنشینت هستم.

 

[STARLET]

چگونه محبت و عشقت را جبران کنم که لایق باشد؟ چگونه قربانت شوم با آنکه تو ندانی؟ چگونه برایت جان شوم و تو جانم شوی؟ چگونه در چشمانت نگاه کنم با آنکه گنه‌کارم؟ چگونه سر بر شانه آن گذارم با آنکه رنجور و زارم؟ چگونه در کنارت قرار گیرم با آنکه سیاه سیاه هستم؟