آموزشی آشنایی با «کشمکش درونی» در داستان ها

[آرشیت]

که فقط دو پایش به روی آن جا بگیرد و در اطرافش پرتگاه ها، اقیانوس و سیاهی ابدی، تنهایی ابدی و توفان ابدی باشد و به این وضع ناگزیر باشد در آن یک ذرع فضا تمام عمر، هزار سال، برای ابد بایستد،

 

[آرشیت]

باز هم ترجیح می داد زنده بماند تا این که فورا بمیرد! فقط زیستن، زیستن و زیستن—هر طور که باشد، اما زنده ماندن و زیستن! عجب حقیقتی! خداوندا! چه حقیقتی! چه پست است انسان!» پس از لحظه ای افزود: «اما آن کسی که او را به این سبب پست می خواند، خودش هم پست است.»—از کتاب «جنایت و مکافات» اثر «فئودور داستایفسکی»

 

[آرشیت]

مهم ترین نکته در خلق موفقیت آمیز «کشمکش درونی»، در پیامدها و عواقب ریشه دارد. به شکل کلی، کاراکتر باید در یک وضعیت بحرانی قرار بگیرد. صرف نظر از این که چه تصمیمی اتخاذ می شود، باید پیامدهایی منفی وجود داشته باشد

 

[آرشیت]

یا حداقل کاراکتر باید باور داشته باشد که عواقبی منفی در کار خواهد بود. این پیامدها، یا خطرات احتمالی، عاملی هستند که «تنش» را به وجود می آورند؛ همان عنصری که باعث می شود مخاطبین به پیگیری داستان علاقه مند باقی بمانند و سوالاتی از این قبیل در ذهنشان شکل بگیرد:

 

[آرشیت]

-کاراکتر چه تصمیمی خواهد گرفت؟
-آیا او واقعا با عواقب و پیامدها رو به رو خواهد شد؟
-چگونه از این موقعیت، جان سالم به در خواهد برد؟
-آیا او واقعا همه چیز را به خاطر هدفش به خطر خواهد انداخت؟

 

[آرشیت]

نمونه هایی از «کشمکش درونی» در داستان ها


«فارنهایت 451» اثر «ری بردبری»

در این داستان، کتاب ها غیرقانونی هستند. «گای مونتاگ» یک مأمور آتش نشانی است که کارش، آتش زدن خانه هایی است که این دسته از اشیای غیرقانونی در آن ها پیدا شده است.

 

[آرشیت]

با این حال در یکی از همین مأموریت ها، کنجکاوی بر او چیره می شود. «گای» تصمیم می گیرد کتابی را بدزدد تا دریابد چرا حکومت آن را تا این اندازه خطرناک در نظر می گیرد. او پس از بررسی کتاب، با انتخابی رو به رو می شود:

 

[آرشیت]

آیا او وظیفه ی خود به عنوان آتش نشان را انجام خواهد داد و به واسطه ی سوزاندن کتاب، از خانواده اش محافظت خواهد کرد؟ یا این که «گای» پس از تجربه ی شکنجه های ذهنی و عاطفی توسط جامعه ای که اطاعتِ بی قید و شرط را از شهروندانش طلب می کند، تلاش خواهد کرد تا دانش و قدرتِ سرچشمه گرفته از کتاب ها را حفظ کند؟

 

[آرشیت]

پشت سرش دیوارها پر از آتش بازی های سبز و زرد و نارنجی بود که رنگ می پاشیدند و با صدایی کاملا شبیه موسیقی طبل هندی، دهل و سنج می خروشیدند. دهانش تکان خورد و چیزی گفت و اما

 

[آرشیت]

صدای بلند دستگاه مانع رسیدن صدای او شد. «بیتی» پیپش را به کف دست صورتی رنگ زد تا خاکسترهایش را وارسی کند. انگار نمادی هستند که برای معنایشان باید واکاوی و جست و جو شوند.