دلنوشته تکمیل شده آقای کیم اثر YAGAMI

[اِمانو]

***
من‌ ‌آبی‌ام آقای کیم، وقتی قطره‌های خون از دست‌هام سر می‌خوره می‌تونم رنگ آبی رو توی تمامِ قرمزیش ببینم. چشم‌های‌سرد، پنجره‌ای که خیلی وقته باز نشده و مایی که این‌جا به هم خیره شدیم و تنها خواسته‌مون فراره. دوباره کاش‌ها به مغزم حمله می‌کنن و نمی‌ذارن به ادامه‌ی رویای پوچم برسم؛ حالا ما تقریباً لب ساحل‌ایم، شن‌های نرم رو تو دست‌هام می‌گیرم و بهشون لبخند می‌زنم. مکان بعدی قراره کجا باشه آقای کیم؟ جهنم؟ هنوز لب ساحل‌ایم و صدای غمگینت رو از پشتِ ‌سرم می‌شنوم "کی قراره این داستان‌سازی درباره‌ی من رو تمومش کنی یاگامی؟" نمی‌دونم آقای کیم، تو همیشه بودی و حالا نبودنت فقط، درد داره.

 

[اِمانو]

***
سکوت درخت آرزوهام رو دیدم، سرش رو پایین انداخت و نگاه‌ام نکرد. متوجه‌ی دلیل سکوتش شدم و لبخند زدم؛ در هر صورت می‌دونستم همه‌ی آرزوها برای برآورده شدن آرزو نشدن و حتماً اگه چیزی رو بخوام به دستش نمی‌آرم. آرزوی شیرین و زرد من از جلوی چشم‌های بسته‌ام رد شد، قطره‌های بارون روی پلک‌هام ریختن اما من از هم بازشون نکردم و گذاشتم که بره، رها بشه و نفس بکشه. تنها کاری که بلدم همینه، دست‌هام رو توی جیب‌هام فرو می‌کنم و می‌ذارم که بری. می‌تونی نری؟

 

[اِمانو]

***
لب رودخونه، روی چمن‌ها دراز می‌کشیم، می‌شه دفعه‌ی بعد آسمون رو بکشی؟ آبیِ آسمون منم و خورشیدش تو. نوری که تمومِ من رو گرم نگه می‌داره و از این تاریکی نجاتم میده؛ قبل طلوع آفتاب بیدار بودم، دلتنگ صدای تو، به خورشید نگاه می‌کردم و اشک می‌ریختم. فکر کنم این دفعه واقعاً باعث‌ شم که طلوعش هم غمگین بشه‌. می‌بینی آقای کیم؟ من بلد نیستم خوشحال باشم، در واقع غمگین به دنیا اومدم. همه‌ی ما غمگین به دنیا اومدیم‌. به این دنیای تاریک و نفرت‌انگیز پا گذاشتن، زوری بود. ولی تو، نور این اتاق تاریکی، گلی که توی گلدونِ شکستم جا خوش کرده، خورشیدی. روشناییِ من.

 

[اِمانو]

***
من بدونِ بال پرواز می‌کنم همون‌طور که بدون تو نفس کشیدم. عجیبه نه؟ بدونِ تو این‌جا همه چیز عجیب و باور نکردنیه. عطرهای تلخ و سرد؛ مثل تو، مثل عطرهای تو. می‌خوام دوباره و دوباره از دوریت بگم آقای کیم ولی تو بازم نمیای؛ بازم دوری، خیلی دور.

 

[اِمانو]

***
ابرها رو کنار می‌زنم تا بهت برسم، ابرها کنار زده شدن ولی تو دیگه نیستی. کجایی؟ چرا همیشه باید اِن‌قدر دور باشی؟ یه صدای مبهم میاد، مثل زمزمه‌های تو. می‌شنوی؟ به عقب برمی‌گردم اما صدا قطع میشه. وقتی به خودم میام که توی اقیانوسِ پر از اکلیل شناگرم. به هر طرف که نگاه می‌کنم فقط رنگ آبیِ روشنِ اقیانوس رو می‌بینم. قرارِ تا ابد این‌جا زندگی کنم آقای کیم؟ بدونِ تو؟

 

[اِمانو]

***
آقای کیم دست‌هات چه‌قدر سردن، من تهِ اقیانوسِ آبیم نفس می‌کشم و تو روی قله‌ی کوه ایستادی، داری یخ می‌زنی، مثل منِ منجمد شده میونِ گل‌برگ‌های گلِ رز. انگشت‌هات به پیانو میان؛ بهت گفته بودم؟ گفته بودم چه‌قدر به همه چیز میای؟ همه چیز به غیر از من. این‌جا، حتی دودهای خاکستری هم ازم فاصله می‌گیرن. من اقیانوسم رو می‌خوام، چشم‌های تو اقیانوسِ منن، من توی چشم‌های تو غرق شدم و یخ زدم. راهی برای نجاتم سراغ داری آقای کیم؟ من حتی خودمم دیگه نمی‌تونم خودم رو نجات بدم‌.

 

[اِمانو]

***
به دیوار تکیه دادم و نوتِ کوچیکم رو تو بغلم فشار میدم. تمومِ حرف‌هام، زمزمه‌هام، ترس‌هام، اشک‌هام، دلتنگی‌هام و خنده‌هام رو می‌تونی با ورق زدن صفحاتِ این نوت پیدا کنی. آقای کیم قراره بیای و انگشت‌های سردت رو روی گونه‌هام بکشی و بغلم کنی. چه‌قدر دوری. منم برات همین‌قدر دورم؟ برای همینه که من رو نمی‌بینی؟ بیا؛ لطفاً آقای کیم. بیا و نوت‌هام رو با صدای بلند بخون تا گونه‌هام از گل‌های رزِ توی دستت هم قرمزتر شن. بیا تا ما هم کافه‌ی دنجمون رو پیدا کنیم. چه‌قدر همه چیز دوره مگه نه؟ همه چیز به طور غمگینی غیرممکنه.

 

[اِمانو]

***
آقای کیم صدای قدم‌هات رو می‌شنوم اما زیادی دوری، واسه بغل کردن، عشق ورزیدن و یا حتی نگاه کردن. چشم‌هام تو رو نمی‌بینه؛ این خیلی دردناکه. احساس می‌کنم کورم و بیناییم رو از دست دادم؛ اما همه‌اش که تقصیر من نیست، هست؟
نبودنت تقصیر من نیست.

 

[اِمانو]

***
آقای کیم عزیزم؛
می‌تونی دست‌های من رو بگیری؟ باهم به ابرها فرار می‌کنیم، به نقطه‌ای از آسمون که هیچکس تابه‌حال لمسش نکرده. اون‌جا بین سکوت و وزش بادی که صمیمانه صورتمون رو نوازش می‌کنه، برای من از آبی‌ها بخون. بهم بگو که روزهای خوب و امیدبخشی خواهند رسید که لبخند هرگز قادر به ترک لب‌هامون نمی‌شه. دست راستت رو دور شونه‌های لاغرم حلقه کن، بخند، دوستانه بازوی چپم رو فشار بده و بچگانه، حالت چهره‌ات رو عوض کن تا بخندم. آقای کیم، لابه‌لای ابرها به ملاقاتم بیا، دستم رو بگیر و بهم یادآوری کن که امیدِ همیشگیِ من هستی.

 

[اِمانو]

***
آقای کیم؛
همراهِ هر راهِ بی‌مقصد؛ هنوز هم عاجزم. به قدر تمام روز و تمام لحظه‌های عشق ورزیدن به تو، عاجزم. کلمات چه‌طور توانایی حمل وزن این احساس رو دارن؟ شونه‌های کوچیکشون خواهد شکست. محبتی که نسبت به تو، توی قلب من جوونه زده و حالا تبدیل به نهال لاغراندام لیمو شده، زیبایی غیرقابل وصفی داره. آقای کیم، باریکه‌ی نورِ روشنِ این مخروبه‌ی آجری، تو قهرمانی. قهرمانی که نجات‌بخشِ تمام هستیِ منه. هر اتفاقی که بیفته، دیروز و امروز و فردای من، مدیون لبخندهای تو و ذهن درخشانت خواهد بود.