دلنوشته {آمیخته با برزخ} اثر •DLNZ کاربر انجمن رمان بوک•

[DLNZ]

عنوان: آمیخته با برزخ
نویسنده: DLNZ
ژانر: تراژدی
ناظر: @الههِ ماه؛

مقدمه:
وقتی متوجه اطراف شدم، هر لحظه‌ام یک رنگ گرفت؛ گاهی تیره و گاهی روشن.
از آن روز به بعد، هر صحنه از زندگی من ژانر متفاوتی دارد. هر روز پرده‌ای جدید از سینمای زندگی‌ام به نمایش گذاشته می‌شود و هیچ‌کَس نمی‌فهمد حالم را و نمی‌خواهد که بفهمد؛ چرا که همه انسان‌ها به این دنیای خاکی دل بسته‌اند.

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[DLNZ]

می‌دانی!
حس می‌کنم این دنیا برای همه تاریک است، برای همه تیره است؛ تنها تفاوت میان مردم این است که برخی دنیا برایشان خاکستری تیره است و برخی مشکیِ مشکی؛ آن‌قدر مشکی که چشمانشان دیگر هیچ کورسویی ندارد.
از وقتی از دنیای ساده‌ی کودکی فاصله گرفتم و رنگ نگاهم عوض شد، همه‌ی مردم هم تغییر کردند. همه‌ی آن‌هایی که به من لبخند می‌زدند را در تکاپو دیدم؛ در تکاپو برای رنگ کردن دیگران و خوب جلوه دادن خودشان.
از همان موقع فهمیدم همه‌ی آن لبخندها تنها ماسکی بر روی صورتشان بوده؛ همانند ستاره‌ها که تنها از روی عادت چشمک می‌زنند.

 

[DLNZ]

‌آری؛
این‌جا سیاره‌ای بسیار بزرگ است و پر از انسان‌هایی پست‌تر از شیطان.
باور نمی‌کنی نه؟!
به تاریکی گوش کن، می‌شنوی؟
صدای قدم‌های خسته‌ی شیطان می‌آيد و حال این فریاد شیطان است در سیل سکوت این تاریکی که می‌گويد:
انسان پیدا کنید؛ سجده می‌کنم!
حس می‌کنم این‌جا جهنم است
و شاید همه‌ی انسان‌ها از سال‌ها پیش مرده‌اند؛
شاید جهنم فضای کافی نداشته و برای همین همه‌مان را روی زمین مجازات می‌کنند.
این دنیا چه دارد که همه آرزوی ماندن در آن را دارند؟

 

[DLNZ]

‌چه دارد که همه هر سال روزی را که پا به این آتش‌کده‌ی غم گذاشته‌اند را جشن می‌گیرند؟
چه دارد که ما از همان بدو ورودمان از ترس گریه کردیم؟
گریه‌های تلخ
لبخندهای سرد
بغض‌های شکننده
اشک‌های ریزان
دل‌های شکسته
همه و همه سوغاتی‌های این دنیا هستند
و چه سوغاتی‌های ارزشمندی.
دانشمندان هر ساله در تلاش‌اند برای کشف حقیقت‌های جالبی درمورد مغز انسان.
مغز انسان؟
کدام مغز؟ همان جای تاریک پینه بسته؟
کدام انسان؟
همان جسم سرد و خسته؟
به دنبال چه می‌گردید؟!
و حال این‌جا؛
یک انسان خسته،
یک اتاق تاریک،
یک پاکت سیگار،
یک قهوه‌ی تلخ،
سیل اشک‌های پنهان شده‌ی پشت چتر نگاهم
و یک هم‌نشینی با عزرائیل!

 

[DLNZ]

سیل اشک‌های پنهان شده‌ی پشت چتر نگاهم
و یک هم‌نشینی با عزرائیل!
دل سنگم می‌شکند پس از شنیدن حرف‌های عزرائیل، دلم می‌شکند وقتی از دست‌های کوچک بچه‌هایی می‌گويد که برای دوام آوردن در این دنیا از انسان‌های پلید، گدایی می‌کنند.
دلم می‌شکند وقتی از اشک‌های پدری می‌گويد که شب نتوانسته شکم بچه‌هایش را سیر کند، دلم می‌شکند وقتی از دختر بچه‌ای می‌گويد که روی تخت بیمارستان عذاب می‌کشد چون پول درمانش را ندارد، آن‌قدر می‌گوید که تکه‌های قالبم خاکستر می‌شوند
و وقتی کل وجودم می‌شکند که می‌گويد:
نمی‌توانم جانشان را بگیرم، دلم نمی‌آید.
همه‌ی انسان‌ها مستحق بهشت‌اند.
همه‌ی انسان‌ها در جهنم این کره‌ی خاکی عذاب کشیده‌اند.
این همه عذاب تا به کِی؟ تا به کجا؟

 

[DLNZ]

‌مگر یک مشت خاک چه‌قدر تاب و توان دارد؟
کاش لااقل بعد از مرگشان کمی آسوده باشند.
پاهایم را درون آب گوارای چشمه می‌گذارم؛
ماهی‌های کوچک می‌ترسند و فرار می‌کنند!
نترسید، کاری با شما ندارم.
خیلی وقت است با کسی کاری ندارم.
می‌ترسم من هم رنگ عوض کنم؛
می‌ترسم عوض شوم.
می‌ترسم این موجودات تیره‌گون مرا هم عوضی کنند...!
خودم را تنها به تنهایی می‌سپارم و بس
آری آری؛
زندگی این است... .
شیطان عاشق خدا،
خدا عاشق آدم،
آدم عاشق حوا.

 

[DLNZ]

از این زنجیره به بعد هر کَس عاشق این سیاره‌ی خاکی‌ست که روزی قرار است در آن جان بدهد.
همه می‌گویند:
شاد باش؛
شادم،
پای می‌کوبم،
می‌رقصم،
می‌خندم
می‌خندم
می‌خندم
ولی تظاهر به شاد بودن کجای این تیرگی قلب مردم را روشن می‌کند؟
دوست دارم جایی را که همه از اعماق وجودشان می‌خندند،
با هم می‌گریند،
با هم خوشبخت‌اند.
دوست دارم جایی را که غرور معنا ندارد،
مقام و ثروت معنا ندارد.
و حسادت، کلمه‌ای نامفهوم است.
افکار پوچ برخی تنها به عشق ختم می‌شود.
عشق؟
حسی از جنس آتش؟
حسی شیطانی؟

 

[DLNZ]

‌تنها خود را در جهنم زندگی غرق کنید.
و منتظر مرگ باشید.
تهی زندگی کنید.
این است منظور شما از زندگی؟
درد دارد... .
درد دارد دیدن این همه انسان پلیدتر از شیطان!
درد دارد دیدن عجز و تنهایی شیطان!
تنها کمی دقت نیاز است تا ببینی جوشش اشک شیطان را در مقابل انسان‌ها.
شاید این‌جا بخش ممنوعه‌ی زمین است.
شاید حوایی دیگر،
سیبی را از درخت ممنوعه چیده!
و باز از زمینی که آدم و حوا به آن وارد شدند ما را اخراج کرده‌اند.
کاش چهار میلیار سال دیگر،
وقتی خورشید متلاشی می‌شود، روشنایی اصلی خود را نمایان کند
و قسمتی از آن را
در دل این مردم بگذارد... .

 

[DLNZ]

کاش قلب،
از جنس سنگ بود،
خون،
از جنس اسید بود،
این‌گونه،
کم‌کم،
انسان خود متلاشی می‌شد!
نه این‌که
بی‌رحمی دیگران
او را از پای درارد.
از آدم‌ها می‌ترسم... .
آدم‌ها اشکم را در می‌آورند،
آدم‌ها دلم را می‌شکنند،
آدم‌ها من را آزار می‌دهند،
آدم‌ها من را می‌ترسانند،
از آدم‌ها می‌ترسم!
انسان جانوری‌ست درنده،
می‌شکند دل را،
می‌کشد روح را،
می‌درد، می‌دزدد، ویران می‌کند.
و در آخر،
با لبخندی،
می‌گذرد و می‌رود!